IAN SIEGAL & JIMBO MATHUS – WAYWARD SONS

 

 

http://iansiegal.com/

 

https://www.facebook.com/IanSiegal/

 

http://jimbomathus.com/

 

https://www.facebook.com/jimbomathus

 

 

Laten we in het kort samenvatten wie Ian Siegal & Jimbo Mathus zijn. Ian Siegal is een Britse blues muzikant met een uitgebreide catalogus. Het leverde hem acht Britse Blues Awards en drie Europese Blues Awards op. Tevens kreeg hij drie nominaties voor de Amerikaanse Blues Music Awards. De Amerikaan Jimbo Mathus is van Mississippi en is songwriter en multi instrumentalist. Ook hij kan terug blikken op een lange muzikale carrière. Ze leerden elkaar kennen in 2013 wanneer Jimbo Mathus meewerkte aan Ian's album 'The Picnic Sessions'. Dat album werd opgenomen in de staat Mississippi en Jimbo is te horen op de banjo en de mandoline. De twee mannen konden het goed met elkaar vinden en Ian's akoestische en slide gitaar paste perfect bij de mandoline, mondharmonica en kazoo van Jimbo.  Ze besloten samen te gaan optreden en op 23 november 2014 waren deze twee jongens te gast in De Noot in Amersfoort. Dat concert werd opgenomen en is nu uitgebracht. Het bevat eenentwintig tracks, waarvan er wel een deel gesproken woorden zijn tussen twee nummers. De songs zijn een mix van eigen nummers, maar vooral covers van traditionele blues songs. De chemie tussen deze twee ras muzikanten zorgt voor vierenzeventig minuten akoestisch luister plezier.

 

Na een korte kennismaking met het publiek in De Noot te Amersfoort stelt Ian Siegal zijn vriend Jimbo Mathus voor en die laat er geen gras over groeien want hij start dadelijk met 'In The Garden', een eigen nummer dat gaat over de liefdes affaire tussen goed en kwaad. Dadelijk valt de prima stem van Jimbo op, die het nummer vocaal voor zijn rekening neemt. Ian doet het voortreffelijk als tweede stem. Het nummer heeft een groot Bob Dylan gehalte en het blaas en zuigwerk op de mondharmonica van Jimbo versterkt dit Bob Dylan gevoel nog meer. Voor mij is 'Heavenly Houseboat Blues' van Townes van Zandt één van de beste songs op het album. De harmonie tussen de krachtige stem van Ian en de blues harp van Mathus is magistraal. Ian heeft dat nummer al eerder opgenomen, maar deze versie is stukken beter. De korte riffjes op de mandoline geven het nummer nog meer glans. De heren blijven elkaar, zowel vocaal als instrumentaal perfect aanvullen tijdens de klassieker 'Jesse James'. De gospel song 'Mary Don't You Weep' kan me minder bekoren, ik vind het krachtiger en intenser klinken in tragere versies, maar dat is een kwestie van smaak. Naar het einde toe is het wel imponerend om alleen nog de twee sterke stemmen van Ian en Jimbo te horen. Eer het duo aan ‘Casey Jones’ begint vertelt Jimbo in kleuren en geuren het verhaal van deze dappere trein machinist. Weer vullen de akoestische gitaar, de mandoline en de mondharmonica elkaar geweldig aan. De rauwe doordrenkte stem van Ian vertelt het verhaal van de ‘Crazy Old Soldier’ en de jammerende mondharmonica van zijn kompaan kleurt het lied. Een mooi einde van de eerste set.

 

 

Set twee begint met ‘Tallahatchie’ en ‘Old Earl’, twee eigen, vrolijke nummers van Mathus die er voor zorgen dat het publiek dadelijk terug bij het concert betrokken is. Opvallend voor een Nederlandse live opname is wel dat het heel stil is in ‘De Noot’. Ian Siegal bedankt het publiek daar trouwens voor tijdens het concert. Jimbo vertelt het publiek dat blues enorm breed is en dan begint het tweetal aan de Jimmy Rogers cover ‘Ludella’. Jimmy nam het vijfenzestig jaar geleden op en Ian en Jimbo geven het nummer een frisse akoestische sound. Nog veel ouder is het verhaal van de slechte man ‘Stack O’Lee’. Heerlijk zoals Jimbo zegt: Let’s play the blues en dan op zijn kazoo begint. Het heerlijke vingerwerk van Ian Siegal op de hals van zijn akoestische gitaar laat duidelijk het gevoel en de passie horen die de Brit nog steeds heeft. Het verhaal dat  'Talkin' Overseas Pirate Blues’ vooraf gaat zorgt voor heel wat hilariteit in De Noot. Dit is een Siegal nummer en op zijn kenmerkende wijze begint hij zijn verhaal te vertellen. Telkens weer valt op hoe deze twee heren zoveel variatie kunnen brengen met zo weinig instrumenten en ook in deze song laten ze hun instrumentale virtuositeit de vrije gang gaan. Als je traditionele blues speelt kan je niet om Leadbelly heen, dus is het niet meer dan normaal dat Ian en Jimbo met ‘Goodnight Irene’ ode brengen aan één der grootste blues legendes. Het duo maakt er heel intense en passievolle versie, de jammerende stemmen van beide heren snijden door merg en been. De afsluiter, het wondermooie  ‘Milltown’ wordt op gang getrokken door de mondharmonica van Mathus. Met ‘I’ll Fly Away’ en ‘Dirty Old Town’ krijgt het publiek van De Noot en ook wij nog twee extra toegiften. De gospel song ‘I’ll Fly Away’ start strak en stevig en kent in het midden een mooie ritme versnelling. Je hoort de vreugde zo in de stemmen van Ian en Jimbo tijdens ‘de klassieker ‘Dirty Old Town’. Zelf ben ik niet zo voor een volledig akoestisch optreden, maar deze ‘Wayward Sons’ verrassen me heel aangenaam. Ian Siegal en Jimbo Mathus zijn natuurlijk doorwinterde muzikanten, die al vele watertjes doorzwommen hebben. Hun passie voor de bluesmuziek is heel levendig en in deze eenvoudige bezetting weten ze instrumentaal steeds weer te verrassen. Neem daarbij de erg sterke stemmen van beide heren, die bovendien perfect bij elkaar passen en je krijgt een heel mooi live concert en live album. Het duo is ook uitgebreid aan het touren in Nederland en zijn ook te gast in België. Ik geef je alvast enkele data: Op 5 mei Bevrijdingsfestival Vlissingen, op 6 mei Paard van Troje in Den Haag, 7 mei Moulin Blues Festival Ospel, 8 mei Hofsteenge in Grolloo, 11 mei Luxor in Arnhem, 12 mei De Harmonie in Vlaardingen, 13 mei N9 in Eeklo, 14 mei Duycker in Hoofddorp, 15 mei Barzoen (Warande Theater) in Turnhout en op 4 juni op Blues Open Festival in Geldrop. (8/10)

 

Walter Vanheuckelom