HONEY ISLAND SWAMP BAND - DEMOLITION DAY

 

http://www.honeyislandswampband.com/

 

https://www.facebook.com/honeyislandswampband

 

De ongerepte wateren van Honey Island Swamp, de levendige straten van New Orleans, de wazige hoek van Haight Asbury in San Francisco, The Honey Island Swamp Band heeft de verwoesting, verhuizing en revitalisatie van deze gebieden allemaal doorstaan. Deze band die garant staat voor de Bayou Americana sound, een mix van blues, roots, country en soul, heeft met behulp van producer Luther Dickinson een nieuw album, met de titel 'Demolition Day' op de markt gebracht. Dit vierde album markeert het tien jarig bestaan van de Honey Island Swamp Band. Nadat ze hun geliefkoosde stad New Orleans moesten verlaten vanwege de schade die orkaan Katrina had aangericht, vonden vier bandleden van de band elkaar in San Francisco. Dat de gevolgen van de orkaan een diepe indruk nagelaten heeft op de jongens horen we in hun muziek, ze hebben hun emoties gekanaliseerd in hun soulvolle blues muziek. Hun sound wordt dikwijls vergeleken met de sound van Little Feat, The Band en The Allman Brothers en dat zijn toch niet de minste namen. Zelf zeggen de bandleden dat 'Demolition Day' een mix is van het 'Big Pink' album van The Band met een scheutje hete saus van 'Willin'' van Little Feat. Het album werd opgenomen in de Parlor Studio in New Orleans. 'Demolition Day' bevat elf songs en werd opgenomen op een twee inch tape om zo het oude analoge geluid te verkrijgen, zegt bandleider Aaron Wilkinson. Luther Dickinson (North Mississippi Allstars) was de perfecte producer om de band te helpen om dat authentiek old school geluid te helpen vastleggen op de cd. 'Demolition Day' gaat over de wederopbouw. Het gaat om een vernieuwing die de band probeert te vinden in sterke teksten en verhalen, maar ook door geweldige slide gitaar partijen, bovenop de diepe baslijnen en de ritmes die gemaakt zijn om te bewegen.

 

De geweldige opener 'How Do You Feel' doet dadelijk aan The Rolling Stones denken. De riffs van Chris Mulé zijn echte Keith Richards riffs, de honky tonk piano van Trevor Brooks klinkt heerlijk en als kers op de taart krijgen we er nog een schitterende sax solo bovenop. Om op de vraag 'How Do You Feel' van de band te antwoorden kan ik alleen maar zeggen dat ik me erg goed voel na het beluisteren van deze erg sterke opener. 'Head High Water Blues' heeft een erg knappe swampy, funky groove. Het is een persoonlijke terugblik op de ravage die orkaan Katrina, tien jaar geleden aanrichtte en over de emotionele littekens die nooit volledig kunnen gewist worden. Bassist Sam Price levert prachtwerk af op zijn dikke bas snaren. De intro van 'No Easy Way', met een trieste slide gitaar en idem blazers, brengt ons echt in een begrafenis stemming, maar dat duurt maar even want dan krijgen we een vloeiend Caraïbisch uptempo ritme. De slide gitaar en de blazers blijven een hoofdrol spelen maar nu op een veel vrolijkere wijze. Zanger Aaron Wilkinson zingt dit nummer op een erg aangename manier. Ook in het soulvolle R&B nummer 'Medicated' zijn de blazers erg aanwezig. De baslijn van Sam Price kan weer erg bekoren, net als de frisse gitaar solo van Chris Mulé. De slide gitaar van Mulé kleurt samen met de toetsen van Brooks de funky rocker 'Watch And Chain'. Daarna gaat de Honey Island Swamp Band een heel andere richting uit met het akoestische 'Katie'. Dit nummer blinkt uit in eenvoud en puurheid en dat maakt dat deze song je raakt. Aaron Wilkinson is grandioos met zijn subtiel werk op de mondharmonica.

 

 

'Ain't No Fun' is een gedreven bluesrocker die gedragen wordt door de heerlijke bas groove van Sam Price en ook hier laat Sam Mulé ons met plezier meegenieten van zijn erg knap slide werk. Het merendeel van de nummers werd geschreven door Aaron Wilkinson, maar het volgende heel poppy 'She Goes Crazy' is van de hand van Chris Mulé. Het aanstekelijk en goed in het oor liggende nummer over een slecht lopende liefdesrelatie kan wel kans maken op wat airplay op de radio. Honey Island Swamp Band is een band die op het podium al eens durft jammen. Op een album kan dat spijtig genoeg minder, maar in 'Through Another Day' komt het toch lichtjes tot uiting. Frontman Aaron combineert de zang hier met uitstekend werk op de mandoline en de bluesharp. Heerlijk nummer. Wie van de legendarische The Band houdt zal zeker aan zijn trekken komen in 'Say It Isn't True'. Het rootsy zachte nummer wordt op een indrukwekkend knappe wijze gezongen door Aaron. Niet alleen zijn stem, maar ook zijn subtiel zuig en blaaswerk op de bluesharp bezorgt me kippenvel. Tab Benoit zijn bijdrage op de Lapsteel gitaar is natuurlijk ook niet te versmaden. De afsluiter 'The Devil's Den' kent een lange swampy intro, vooraleer Aaron over de problemen en de pijn van het leven begint te zingen. Instrumentaal is het ook in dit laatste nummer echt genieten. Zowel de mandoline, de slide gitaar, de Lapsteel, de bas en de drums leveren hier weer uitstekend werk af. Het vierde album 'Demolition Day' van Honey Island Swamp Band is een prima album geworden. Aanrader. (8/10)

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 Chris Mulé – guitar, vocals

 Sam Price – bass, vocals

 Garland Paul – drums, vocals

 Trevor Brooks – keyboards

 

 1. How Do You Feel (4:50)

 2. Head High Water Blues (4:07)

 3. No Easy Way (5:50)

 4. Medicated (4:15)

 5. Watch and Chain (4:10)

 6. Katie (2:53)

 7. Ain’t No Fun (4:01)

 8. She Goes Crazy (5:35)

 9. Through Another Day (5:50)

 10. Say It Isn’t True (4:06)

 11. Devil’s Den (6:24)