Eerlijk is eerlijk. Ik walg van de gedachte dat heel wat muziekfanaten ervan overtuigd zijn dat er vandaag geen originele muziek meer wordt gemaakt. Foei aan degenen die dat denken, toch zal het moeilijk zijn om een groep te vinden die even gedurfd uit de hoek komt als Tuxedomoon. Deze Amerikaanse band werd op het einde van de jaren 70 door Blaine L. Reininger en Steven Brown opgericht (later kwamen daar ook Peter Principle en Luc Van Lieshout bij). Hun stijl? Die is zo goed als onmogelijk te omschrijven, maar laten we het op een eigenzinnige hybride van postpunk, Amerikaanse new wave, avant garde, jazz en een flinke vleug experiment houden.

 

Na het verschijnen van de twee ep’s No Tears en Scream With A View, verscheen de eerste lp Half-Mute op Ralph Records (het label van The Residents). De plaat werd een enorm succes en heel wat fans vinden het één van hun beste (hoewel Holy Wars even goed is).

 

Tegenwoordig worden bijna alle klassiekers opnieuw opgenomen en gelukkig ontsnapt ook Half-Mute daar niet aan. Niet alleen gaat Tuxedomoon weer het podium op om deze plaat integraal te spelen, ze is ook opnieuw uitgebracht en gemasterd.

 

Eigenlijk heeft het niet veel zin om de plaat te analyseren, iedereen is er immers terecht van overtuigd dat Half-Mute één van de belangrijkste postpunkplaten is. De instrumental Nazca zuigt je meteen mee in de vreemde (vaak beangstigende) Tuxedomoonsfeer. De saxofoon van Steven Brown en de viool van Blaine L. Reininger klinken niet alleen zeer apart, ook uiterst dreigend. 59 To 1 is eerder nerveuze postpunk. Je hoort wel dat het uit de eighties komt, maar het klinkt geen seconde gedateerd. Dadaïsme met wat free jazz in een een newwave-tijdsgeest.

 

Bij Fifth Column komt meteen de melancholie om de hoek loeren. De violen klinken als klaagzangen. Loneliness duurt amper 3 minuten, maar het maakt als geen ander een impact... here comes loneliness... het is een song die je door zijn directheid meteen bij de nek grijpt.

 

James Whale is nogal experimenteel, maar dat wordt meteen gecompenseerd door die grote hit What Use? In Volvo Vivace hoor je duidelijk krautrockinvloeden.

 

Seven years is misschien de gemakkelijkste song op Half-Mute. KM/Seeding The Clouds is de perfecte afsluiter voor dit meesterwerk, je hebt het gevoel alsof je naar een straatmuzikant luistert,. Op de achtergrond hoor je de voorbijrijdende auto’s... het gevoel van verloren te zijn in een grootstad.

 

De heruitgave heeft niet alleen een subliem geluid, er is ook een onmisbare bonus- cd bijgevoegd: Halfe-Mute Reflected, waarop een hele resem artiesten (Simon Fisher Turner, Foetus, Georgio ‘The Dove’ Valentino of Aksak Maboul) de oude nummers herwerken. Het zijn geen onnodige remixen, wel compleet nieuwe versies die de tracks een heel andere dimensie geven.