GUY BELANGER - TRACES & SCARS

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Al vanaf 1974 zocht Guy Bélanger zijn muzikale weg in de traditionele Zuidelijke blues muziek. Gewapend met zijn harmonica riem trok hij naar Quebec, waar hij bluesman Bob Walsh leerde kennen. Ze raakten bevriend en Bob leerde Guy de bloeiende muziek scene in Quebec City kennen. In de volgende jaren zou Guy invloeden krijgen van blues grootheden, zoals Muddy Waters, Koko Taylor, Big Mama Thornton en James Cotton. Dankzij al deze invloeden vergrootte Guy zijn muzikale horizon. In 1987 trok Guy samen met Bob Walsh op tournee doorheen Zwitserland, Frankrijk en Canada. In 1995 werd Bélanger gevraagd door Les Colocs, een populaire band uit Quebec, om samen het album 'Atrocetomique' op te nemen. Guy Bélanger werkte mee aan 'Nuba', 'Wintuk' en Viva Elvis', drie projecten voor Cirque Du Soleil. In 2003 won Guy samen met gitarist Claude Fradette de Lys Blues Album Of The Year Award met de soundtrack van de film 'Gas Bar Blues'. Voor zijn muzikale bijdrage in de film 'Route 132' kreeg Guy in 2009 zijn tweede Award. Guy's debuut album verscheen in 2008, gevolgd door 'Crossroads' in 2010, 'Dusty Trails' in 2012 en 'Blues Turn' in 2014. Guy Bélanger heeft tot nu toe al veertien Lys Blues Awards ontvangen. In 2014 won hij de prestigieuze Harmonica Player Of The Year op de Maple Blues Awards. Op diezelfde Awards won Guy in 2016 de Andre Gagnon Award in de categorie instrumentale muziek. Op 24 maart 2017 verscheen Bélanger zijn nieuwe album 'Traces & Scars', met daarop twaalf songs. 'Traces & Scars' is een overwegend instrumentaal album, slechts in twee nummers wordt er gezongen.

 

 

 

 

 

 

 

Instrumentaal wordt Guy Bélanger bijgestaan door gitarist André Lachance, drummer Michael Roy en Marc-André Drouin, die bas, gitaren en piano speelt. Voeg daarbij nog een aantal gast muzikanten en je weet dat het album instrumentaal rijk gestoffeerd zal zijn. Guy draagt dit album op aan zijn beste vriend en muzikale broer Bob Walsh, die in 2016 overleed, toepasselijker kon de titel 'Traces & Scars' niet zijn. Ook het openingsnummer 'My Dearest Friend' schreef Guy voor Bob Walsh. Het is een traag ingetogen nummer met fenomenaal gevoelvol werk van Guy op de mondharmonica. Die mondharmonica zegt in 'My Dearest Friend' veel meer dan woorden ooit kunnen zeggen. Ook van het ingetogen snarenwerk van André Lachance op de akoestische gitaar wordt je stil. Prachtig nummer. De muziek is volgens Guy voor hem steeds de beste remedie geweest om pijn en slechte momenten te vergeten, daarom de meer vrolijke bluesharp in 'Better Days'. Het wordt nog levendiger met het aanstekelige 'Fat Boy'. Het is een mooi samenspel tussen de tapping stijl op de akoestische gitaar van Preston Reed, die het nummer ook schreef, en het opwindende blaas en zuigwerk van Bélanger. De door de piano klanken van Marc-André Drouin gedragen ballade 'Les Mauvaises Herbes' is de titeltrack van de gelijknamige film van Louis Bélanger. Ook hier weet Guy Bélanger zijn magisch instrument weer erg gevoelvol te gebruiken. Dat Guy ook over een mooie hese stem beschikt horen we in de pure, melancholische ballade 'Little Heart'. Het is één van Bélanger zijn favoriete songs. Met 'See The Light' komt er meer ritme in het album. Weer vergast Guy ons in dit bluesy nummer op uitmuntend blaas en zuigwerk op de mondharmonica. Marc Andre Drouin tovert bekoorlijke baslijnen uit zijn snaarinstrument en Celine Dion gitarist Kaven Girouard laat zijn klasse horen op de gitaar.

 

 

 

 

 

 

 

Wie denkt dat een cello en een mondharmonica niet samen gaan, moet maar eens luisteren naar de wondermooie titeltrack 'Traces & Scars'. Het zou me niet verwonderen moesten veel mensen kippenvel krijgen van het samenspel tussen de mondharmonica van Guy en de Cello van de Fransman Eric Longsworth. Beklijvend mooi nummer. 'Kalaw' gaat over een kleine stad in Burma en werd geschreven door Claude Fradette. In dit rustige nummer is het samenspel van de gitaar van Claude en de mondharmonica van Bélanger het belangrijkst. In de meer dan vijf minuten durende ballade 'Who's Left Standing' krijgen we de mooie stem van luce Dufault, één van de beste stemmen uit de muziek scène van Quebec, te horen. Hoewel door het uitmuntend gebruik van de mondharmonica een stem zelden gemist wordt in de muziek van Guy Bélanger, is de stem van Luce toch een welgekomen afwisseling in dit overheersend instrumentaal album. Mede door haar stem, maar ook door de erg mooie melodie is deze 'Who's Left Standing', een cover van Storyville, één van de beste songs op het album. Wie zich moest afvragen vanwaar de volgende titel 'Nitassinan' komt, kan ik zeggen dat dit een uitgestrekt grondgebied is in het Noordoosten van Quebec, waar de Innu of Naskapi-Montagnais indianen leven. Gitarist André Lachance schreef er een heel mooi nummer over, waarin vooral de Pedalsteel gitaar, de akoestische gitaar en de mondharmonica de sound bepalen. Afsluiten doet de Canadese mondharmonica virtuoos met 'Hot Time', dat geïnspireerd is door de warme ritmes van Louisiana en waarin een scheutje voodoo dance is toegevoegd. 'Traces & Scars' is een uitstekend luister album geworden. De uitmuntende klasse van mondharmonica speler Guy Bélanger en zijn uitstekende muzikanten zorgen er voor dat het gehele album op een hoog niveau blijft. Voor de liefhebbers van de mondharmonica is deze 'Traces & Scars' van Guy Bélanger a must have. (8,5/10)

 

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

Tracks:

 

01 My Dearest Friend

02 Better Days

03 Fat Boy

04 Les Mauves Herbes

05 Little Heart

06 See The Light

07 Traces & Scars

08 Common Ground

09 Kalaw

10 Who's Left Standing

11 Nitassinan

12 Hot Time