GRANT DERMODY - BEHIND THE SUN

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Grant Dermody groeide op in Seattle en kreeg op achttienjarige leeftijd zijn eerste mondharmonica van zijn vader. Zijn eerste kennismaking met de bluesmuziek waren Jimmy Reed, Little Walter Jacobs, Sonny Boy Williamson en Walter Horton, maar het was het bijwonen van een concert van Sonny Terry en James Cotton dat echt tot zijn verbeelding sprak en hem liet zien wat het grote geluid echt was. Nadat hij zich aanvankelijk verdiepte in elektrische blues, voelde hij zich al snel meer aangetrokken tot akoestische geluiden en een formaat bestaande uit harp, gitaar en/of mandoline. Na een langdurig verblijf in Alaska keerde hij terug naar Seattle waar hij ging studeren bij auteur/muzikant Kim Field, die hem op zijn beurt aanmoedigde om de geluiden van Howlin' Wolf, Little Walter en Big Walter te onderzoeken. Dermody kwam uiteindelijk in contact met The Improbabillies, met wie hij in 1998 een titelloos album opnam. De afgelopen vijftien jaar speelde Grant Dermody samen met Honeyboy Edwards, Robert Lowery, Big Joe Duskin, John Jackson en John Dee Holeman. Hij tourde door de USA en Europa, zowel solo als in een trio met Orville Johnson en John Miller. Met dit trio nam hij twee albums op, 'Deceiving Blues' in 2006 en 'We Heard The Voice Of A Porkchop' in 2011. In 2015 bracht Dermody het album 'Sun Might Shine On Me' uit, dat overal positief ontvangen werd. Het album werd gemaakt met een kerngroep van drie muzikanten, namelijk Dermody, Powell en Orville Johnson. Op zijn  zijn laatste album 'Digging In John's Backyard', bracht Grant samen met gitarist Frank Fotusky een reeks nummers die een eerbetoon brachten aan John Jackson, een vooraanstaande beoefenaar en voorstander van Piedmont blues. Grant's nieuwe album 'Behind the Sun' verschijnt op 21 oktober. Met dit album keert hij terug naar de elektrische blues met een volledige band en de inspiratie en invloed van Louisiana, de plaats waar het album opgenomen werd. De titel zelf verwijst naar een nummer van Muddy Waters en legt ook het sentiment en de oprechtheid vast die in elk van de vijftien nummers doorschijnen. Op het album staan negen originele songs waarvan er vier geschreven  werden door Dermody, drie door Powell. Daarnaast nog twee klassiekers van Muddy Waters en enkele tracks geschreven door Rick Estrin, Kim Wilson, Jimmy Reed en Otis Rush

 

 

 

 

 

 

Het album opent met de Muddy Waters klassieker 'Trouble No More'. Grant Dermody maakt er een New Orleans boogie versie van. Het heefteen stompend en voetstampend ritme. Buiten het vocale gedeelte is Dermody ook het gehele nummer uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig op de mondharmonica. Het tempo gaat nog een beetje de hoogte in met het swingende 'Don't Boss Me', een cover van Rick Estrin. Met zijn knap lopende baslijn zorgt bassist Lee Allen Zero voor een uitstekende groove. Grant Dermody schittert weer met heerlijke mondharmonica riffjes en dito solowerk. Dirk Powell fleurt het nummer op met zijn levendige piano loopjes. Het eerste origineel nummer is het trage swampblues nummer 'Forgive Me'. Een oprechte Grant Dermody drukt zijn spijt uit. Dirk Powell kruidt het nummer met sterke gitaar riffs en Dermody tovert andermaal een knappe solo uit zijn mondharmonica. No De solo van Grant neemt Powell glansrijk over op de gitaar. Dermody schreef een nieuw arrangement voor de instrumentale traditional 'Lost John'. Het is een korte, nog geen negentig seconden durende, Louisiana bluessong met Grant Dermody en zijn mondharmonica in de hoofdrol. Het kan ook moeilijk anders, want het is het enige instrument in het nummer.

 

 

 

 

 

 

De ritmesectie, met drummer Gerard St Julien en bassist Lee Allen Zeno schreven de muziek voor het funky 'Clothilda's Got Soul'. Instrumentaal is het genieten van de levendige funky baslijn van Lee Allen Zeno en het Chicago blues getint werk van Dermody op de mondharmonica. De tweede Muddy Waters cover is het trage 'Louisiana Blues'. In de akoestische versie van Grant Dermody is de mondharmonica meer bepalender dan in de originele versie. Dirk Powell schreef het amper honderd seconden durende 'Footsteps In The Hall'. Een uitstekende, steeds weerkerende riff bepaalt de sound en de groove van het nummer. Het door Grant Dermody geschreven 'Tell Me' is een mix van blues en Zydeco. Het is een loom swingend nummer met prachtig accordeonwerk van Cory Ledet en subliem mondharmonicawerk van Dermody. Er heerst een ietwat dromerige sfeer in het rustig voortkabbelende 'Mourning Dove'. Daarna krijgen we met 'She Come Running' een bluesnummer met een voetstampende groove. Het is opgebouwd rond een uitstekende, steeds weerkerende mondharmonica riff. De Jimmy Reed klassieker 'Honest I Do' krijgt in de versie van Grant Dermody een Zydeco jasje en daar heeft het prachtige accordeonspel van Cory Ledet een groot aandeel in. Ook Dermody schittert weer op de mondharmonica in deze melodieuze, meeslepende ballade. 

 

 

 

 

 

'Time Ain't Due' heeft een ingetogen mondharmonica intro. Daarna gaat deze beklijvende gospelsong a capella met de geweldige stemmen van Teka Briscoe, Ahryis Navarre en Grant Dermody. Producer Dirk Powell heeft blijkbaar een patent op heel korte nummers, want het instrumentale 'Mr. Jeff' duurt nog geen minuut. Het album wordt afgesloten met twee covers. Het eerste is de Fabulous Thunderbirds cover 'Learn To treat Me Right', dat door Kim Wilson werd geschreven. Het is een swingend nummer met opwindend gitaar, mondharmonica en pianowerk. Het vijftiende en laatste nummer is de Chicago blues ballade 'So Many Roads', een cover van Otis Rush. Ook op deze cover weet Grant Dermoty zijn stempel te drukken. Dermody zegt zelf het volgende over het album 'Behind The Sun': 'Behind The sun' is zoals de plaats waar het werd opgenomen, het brengt de stille hitte, de harperende kou, de vreugde van het leven, liefde en gemeenschap, en de pijn van het verliezen van delen en stukken van elk van het alles. We hebben live opgenomen en het album vertelt een verhaal dat lang voor ons kwam, maar een verhaal waaraan we iets van onszelf toevoegden, omdat het een deel van ons is in de veelheid van manieren waarop we leefden en liefhadden. Voor mezelf is 'Behind The Sun' een prima en gevarieerd album, waarbij vooral de mondharmonicaliefhebbers in hun nopjes zullen zijn. (8/10)

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

01. Trouble No More

02. Don’t Boss Me

03. Forgive Me

04. Lost John

05. Clotilda’s Got Soul

06. Louisiana Blues

07. Footsteps In The Hall

08. Tell Me

09. Mourning Dove

10. She Come Running

11. Honest I Do

12. Time Ain’t Due

13. Mr. Jeff

14. Learn To Treat Me Right

15. So Many Roads

 

 

Grant Dermody, zang, mondharmonica

Dirk Powell, producer, ook gitaar/piano/bas/drum op sommige nummers

Ritmesectie; Lee Allen Zeno, basgitaar; Gerard St Julien, slagwerk

Cory Ledet, accordeon

Teka Briscoe & Ahryis Navarre, zang