GEORGE BENSON - WALKING TO NEW ORLEANS

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

George Benson is geboren en getogen in het Hill District in Pittsburgh, Pennsylvania. Toen hij zeven jaar oud was, speelde hij al op de ukelele in een winkel om de hoek, waarvoor hij een paar dollar kreeg. Op achtjarige leeftijd speelde hij op vrijdag en zaterdagavond gitaar in een nachtclub zonder licentie, maar de politie sloot de club. Op tienjarige leeftijd nam hij zijn eerste single 'She Makes Me Mad' op, onder de artiestennaam Little Georgie. Op eenentwintigjarige leeftijd nam hij samen met The Brother Jack McDuff Quartet zijn eerste album op met als titel 'The New Boss Guitar'. Benson's volgende album was 'It's Uptown' met het George Benson Quartet, met Lonnie Smith op orgel en Ronnie Cuber op bariton saxofoon. Zijn album 'Bad Benson' uit 1974 steeg naar de eerste plaats in de Billboard hitlijst. In de tweede helft van de jaren zeventig tekende Benson bij Warner Bros. Records en daardoor ontdekte een heel nieuw publiek zijn muziek. In 1976 won hij een Grammy Award voor beste song van het jaar met 'This Masquerade'. In die periode speelde George gitarist op Stevie Wonder zijn album 'Songs In The Key Of Life'. George Benson bracht op heel regelmatige basis een album uit en hij had heel wat hitsingles, zoals met 'Love All The Hurt Away', 'Turn Your Love Around', 'Inside Love', 'Shiver' en 'Kisses In The Moonlight'. Om de langdurige relatie tussen Benson en gitaarbouwer Ibanez te herdenken en om dertig jaar samenwerking op de GB Signature Models te vieren, creëerde Ibanez de GB30TH, een model met een zeer beperkte oplage met een afwerking in goudfolie geïnspireerd op de traditionele Japanse kunstvorm Garahaku. In 2009 werd Benson door de National Endowment of the Arts erkend als een jazzmeester, de hoogste eer van het land in de jazz wereld. In juni 2013 bracht Benson bij het Concorde label 'Inspiration: A Tribute To Nat King Cole' uit. Nu zes jaar later brengt Benson bij Provogue Mascot Label Group 'Walking To New Orleans' uit. Ook dit album is een tribute album, waarmee hij een ode brengt aan Chuck Berry en Fats Domino, twee heren die in de jaren vijftig en zestig razend populair waren.

 

 

 

 

 

 

De zesenzeventigjarige George Benson is met 'Walking To Memphis' al aan zijn vijfenveertigste soloalbum toe. Ook deze keer brengt hij weer een ode aan een paar muzikanten die hun stempel gedrukt hebben op de moderne muziek. Fats Domino en Chuck Berry zijn twee Crescent City legendes die dit eerbetoon ook dubbel en dik verdienen. Er staan tien songs op het album, waarvan vijf Chuck Berry covers en vijf Fats Domino covers, die netjes verdeeld zijn over het album. Laat ons eerst beginnen met de Chuck Berry covers. Het album opent met 'Nadine Is It You', dat met doorleefde stem gezongen wordt door George Benson. Instrumentaal is het vooral genieten van de bariton saxofoon, het pittig pianowerk van Kevin McKendree en de twee prachtige snaren solo's van George Benson. Het gaspedaal wordt helemaal ingeduwd voor 'You Can't Catch Me', een puur rock'n roll nummer waarbij je onmogelijk stil kan blijven zitten. Vocaal leunt George heel dicht bij de originele versie aan. Het toetsenwerk van Kevin is net als het gitaar spel van George weer van sublieme kwaliteit en de blazers geven deze versie nog een extra touch. 'Havana Moon', dat een Caribische sfeer uitademt, wordt hier misschien iets meer ingetogen gespeeld, maar dat komt het geheel ten goede. George Benson zingt het nummer met veel gevoel en de zoete stemmen van de backing zangeressen maken dit nummer vocaal helemaal compleet. Het nummer heeft een heerlijke groove en George Benson etaleert nogmaals zijn klasse op de gitaar. De strijkers en de percussie zorgen voor de instrumentale afwerking. Als er één nummer van Chuck Berry is waarop George Benson zijn eigen stempel drukt is het zeker 'Memphis Tennessee', waarin hij schittert met subliem snarenwerk. Al mogen we natuurlijk ook de stuwende ritme sectie en het prachtige pianospel van Kevin McKendree niet vergeten te vermelden. Het album begint en eindigt met een cover van Chuck Berry. George Benson sluit het album ' Walking To New Orleans' op een schitterende wijze af met het dromerige jazzy getinte 'How You've Changed', waarin de strijkers, naast het betoverende pianospel en snarenwerk een hoofdrol spelen.

 

 

 

 

 

 

Kevin McKendree is heel bepalend in de Chuck Berry covers en het zal jullie zeker niet verwonderen dat dit ook het geval is in de Fats Domino covers, te beginnen met het aanstekelige 'Ain't That A Shame', waarin eerst Kevin op een prachtige wijze soleert op de piano. Even later neemt George schitterend over op de gitaar. 'Ain't That A Shame' verscheen in 1955 en heeft dus de pensioenleeftijd, maar het nummer heeft nog niets van zijn klasse en aantrekkelijkheid verloren. In 'Rocking Chair' behoudt George Benson de nodige swing. De blazers zijn uitdrukkelijk en uitstekend aanwezig in dit nummer heel dansbare nummer, dat George Benson weer met veel overtuiging weet te zingen. Persoonlijk leerde ik 'I Hear You Knocking' kennen in de prachtige versie van Dave Edmunds. George blijft zoals in het gehele album weer erg dicht bij de originele versie van Fats Domino, en weet zo meer het Louisiana gevoel weer te geven. De saxofoon riffjes stuwen het nummer naar een hoger level en de geweldige blaas solo maakt het helemaal af. De pompende baslijn en het strakke slagwerk zorgen voor de meeslepende groove en Benson en McKendree bewijzen nogmaals hun instrumentale virtuositeit. Ook de titeltrack 'Walking To New Orleans' heeft in zijn zestigjarig bestaan nog niets van zijn klasse en aantrekkelijkheid verloren, al mis ik in de versie van Benson toch de vrolijkheid en de spontaniteit die sterk aanwezig was bij Fats Domino. 'Blue Monday' is de laatste Fats Domino cover en deze weet George weer met veel passie te zingen en de zoete stemmen van de backing zangeressen maken dat het vocaal helemaal af is. Het fijne gevoelvolle vingerwerk van George op de gitaar is weer een knappe meerwaarde aan het nummer. 'Walking To New Orleans' is een erg aangenaam tribute album, waarin George Benson de muziek eert van twee muzikale grootheden. Voor de mensen van mijn generatie roept het album ongetwijfeld jeugdherinneringen op. George Benson van zijn kant bewijst dat hij op zesenzeventigjarige leeftijd nog steeds over een prachtige stem beschikt en dat hij nog steeds een geweldig goede gitarist is. Wat mij betreft had Benson iets verder van de originele versies mogen afdwalen. (7/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

1. Nadine (Is It You)

2. Ain’t That A Shame

3. Rockin’ Chair

4. You Can’t Catch Me

5. Havana Moon

6. I Hear You Knocking

7. Memphis, Tennessee

8. Walking To New Orleans

9. Blue Monday

10. How You’ve Changed