GARY MOORE - LIVE FROM LONDON

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gitaarvirtuoos en bluesrock legende Gary Moore werd geboren op vier april 1952 in Belfast, Noord Ierland. Hij was één van de vijf kinderen van de plaatselijke concertpromotor Robert Moore. Dankzij het beroep van zijn vader groeide Moore op met het luisteren naar muziek van Ierse bands. In 1962 kreeg de tienjarige Gary zijn eerste akoestische gitaar van zijn vader. Na een week had Gary al een aantal songs van The Shadows onder de knie. Hij had zichzelf wat akkoorden aangeleerd met behulp van een boek, keek naar andere gitaristen, luisterde naar platen en kreeg zo het gevoel van het gitaarspelen. Hoewel hij linkshandig was, begon hij te spelen met een rechtshandige gitaar, simpelweg omdat hij andere gitaristen dat ook zag doen. Een jaar later trad Moore op onder de naam Little Gary. In 1965 speelde hij in een bandje genaamd The Beat Boys in zijn vaders club net buiten Belfast. Toen Gary zestien was verhuisde hij, met goedkeuring van zijn vader naar Dublin om gitarist te worden bij Skid Row. Met deze band nam Gary verscheidene singles en een album op. Met hen tourde Gary ook in gans Europa. In die periode leerde hij Philip Lynott kennen. In 1973 bracht Gary, onder de naam Gary Moore Band zijn eerste soloalbum 'Grinding Stone' uit en dat was dadelijk een schot in de roos, want het album werd verkozen tot beste album van dat jaar. Ondertussen bleef Gary ook nog bij andere bands spelen, zoals Colosseum II, G Force en Thin Lizzy. In 1978 nam Gary Moore zijn tweede solo album 'Back On The Streets' op, met daarop de hitsingle 'Parisienne Walkways'. Het nummer behaalde in april 1979 de Top Tien in de UK Singles Charts. In die periode voegde Gary zich ook terug bij Thin Lizzy, met wie hij in 1979 het topalbum 'Black Rose' opnam. In 1985 nam Gary het album 'Run For Cover' op en dat was de laatste samenwerking tussen Moore en Phil Lynott, die in 1986 overleed. Drie albums na 'Run For Cover' verscheen in 1990 'Still Got The Blues', een album waarin Gary terugkeerde naar de bluesmuziek. Albert King, Albert Collins en George Harrison speelden mee op dit gouden album. De enorme invloed van Peter Green op Gary Moore vertaalde zich in het album 'Blues For Greeny' uit 1995. Het album bestond volledig uit composities van Peter Green en Moore bespeelde op het album Green's Les Paul Standard gitaar uit 1959, die Green aan Moore had geleend na het verlaten van Fleetwood Mac. Later kocht Gary Moore die gitaar. In het begin van deze eeuw bracht Moore met 'Back To The Blues' (2001), 'Power Of The Blues' (2004), 'Old New Ballads Blues' (2006), 'Close As You Get' (2007) en 'Bad For You Baby' ( 2008) nog verscheidene bluesalbums uit. 'Bad For You' uit 2008 was het laatste studioalbum dat Gary opnam. Op zes februari 2011 stierf Gary Moore aan een hartaanval in het Kempinski Hotel in Estepona, Spanje, waar hij op vakantie was met zijn vriendin.

 

 

 

 

 

 

De muziek van Gary Moore is onsterfelijk en daarom brengt Provogue/ Mascot Label Group op 31 januari een live album uit van deze Noord Ierse gitaar god. Op twee december 2009, veertien maanden voor zijn tragische dood op achtenvijftigjarige leeftijd, speelde de legendarische gitarist een speciale eenmalige clubshow aan de Islington Academy in Londen. Nu, tien jaar later wordt dit nooit eerder uitgebracht concert uitgebracht. Het kreeg als titel 'Live From London' en telt dertien songs. Het album is zowel op CD, als op vinyl te verkrijgen. Het album opent met het zinderende 'Pretty Woman', een cover van Albert King. Vanaf de eerste noot trekken Gary en zijn band alle registers open en dat levert instrumentaal vuurwerk op. De ritmesectie, met drummer Steve Dixon en bassist Peter Rees, zorgt voor een verschroeiende groove en het orgel van Vic Martin is uitdrukkelijk aanwezig in deze magistrale cover. Toch is het Gary zelf die met weergaloos snarenwerk de hoofdrol opeist en die het publiek weet te bekoren met zijn gillend en passioneel snarenwerk. De ritme gitaar is overigens ook erg goed aanwezig in deze energieke en scheurende opener. De Ierse gitaarvirtuoos en zijn band nemen amper gas terug in de scheurende bluesrock shuffle 'Bad For You Baby', de titeltrack van Gary's laatste studio album. Het Deep Purple achtig orgelgeluid van Vic Martin is het gehele nummer uitdrukkelijk en uitstekend aanwezig en de gitaarliefhebbers komen ook in deze 'Blues For You Baby' helemaal aan hun trekken. Met splijtend en vlijmscherp solowerk weet Gary je te raken tot in de kleinste vezel van je lichaam. In plaats van op zijn lauweren te rusten duwt Gary het gaspedaal helemaal in voor het razendsnelle 'Down The Line'. In dit high speed country blues nummer glijden de vingers van Gary in een adembenemend snel tempo over de snaren op de hals van zijn gitaar. Voor de gitaristen onder ons die denken dat ze over snelle vingers beschikken, misschien wel eens een mooie uitdaging om dit nummer te spelen. Ik ben er zeker van dat er velen zullen ontmoedigd worden en het redelijk vlug uit hun hoofd zullen zetten.

 

 

 

 

 

 

In 1956 had Ivory Joe Hunter een bescheiden hitje met het nummer 'Since I Met You Baby'. Dat originele zoete nummer, kan je buiten de tekst, niet vergelijken met de rauwe bluesrock shuffle van Gary Moore. Drummer Steve Dixon en bassist Peter Reese zorgen voor de swingende boogie groove. Met wervelend orgelwerk kleurt Vic Martin de sound van het nummer en Gary Moore doet wat hij het beste kan, namelijk een weergaloze en vingervlugge snarensolo uit zijn sixstring toveren. Na vier geweldige uptempo songs last Gary de broodnodige rustpauze in met de geweldige, tien minuten durende, slowblues 'Have You Heard'. Deze John Mayall cover wordt in een Gary Moore jasje gestoken. In dit slowblues nummer schittert Gary Moore met zijn intens en gevoelvol snarenwerk. Hij weet zijn gitaar te bespelen met een onberispelijke timing en met de juiste dynamiek. 'Have You Heard' is een tien minuten durend orgasme voor het oor en het had wat mij betreft nog wat langer mogen duren. Een andere cover waarop Gary Moore zijn stempel drukt is de Otis Rush cover 'All Your Love'. De stem van Gary kan niet op tegen de prachtige soulvolle stem van Otis, maar dat kan de pret niet bederven. De versie van Gary is trager dan het origineel en staat weer bol van het weergaloos snarenwerk van de Ierse gitaarvirtuoos. Daar de meeste mensen die dit album kopen gitaarliefhebbers zijn, zullen ze deze versie verkiezen en persoonlijk ben ik het daar volkomen mee eens. Naar het einde toe krijgen we nog een leuke ritmeversnelling. In de boogie rocker 'Mojo Boogie', een cover van J.B. Lenoir, etaleert Gary zijn klasse met de bottleneck. Hij laat de bottleneck klasrijk over de snaren glijden en dat levert zinderend slidewerk op. Halfweg betrekt Gary met succes het publiek in het nummer, met een call en responce stukje, waarbij het publiek luidruchtig reageert. Toetsenist Vic Martin etaleert nogmaals zijn klasse op het Hammond. Het door Al Kooper geschreven 'I Love You More Than You'll Ever Know' is al ontelbare keren met succes gecoverd en ook de twaalf minuten durende versie van Gary Moore is een echte parel. In dit soort trage nummers komt zijn klasse als gitarist nog meer tot zijn recht. Hij toont ook hier weer dat de gitaar meer kan zeggen dan woorden. In dit gevoelvolle en emotionele nummer zijn woorden dikwijls te klein om juist uit te drukken wat je wil zeggen. Als je dan een gitarist hebt als Gary is dat geen probleem. Met het universele geluid van zijn gitaar, dat door merg en been gaan, weet hij veel meer te zeggen dan met woorden.

 

 

 

 

 

 

Na dit emotionele nummer worden alle registers weer opengetrokken voor de Chicago bluesshuffle 'Too Tired', een Johnny Guitar Watson song die naadloos overgaat in 'Gary Blues #1'. Gary etaleert nogmaals zijn klasse als gitarist met subliem en razendsnel vingerwerk op zijn gitaar. 'Still Got The Blues' en 'Parisienne Walkways' zijn de twee meest succesrijkste songs van Gary Moore. De onsterfelijke melodieuze slowblues 'Still Got The Blues' zet de kwaliteit en de klasse van Gary Moore nogmaals in de spotlights. Het is nog steeds een nummer waarbij mijn nekharen en de haren op mijn armen gaan rechtstaan. Na al die jaren heeft 'Still Got The Blues' nog niets van zijn glans verloren en blijft het een genot om er naar te luisteren. Het uitzinnige publiek begint spontaan mee te zingen wanneer Gary de rocker 'Walking By Myself' inzet. Gary's zinderend en jammerend gitaarwerk past perfect in deze schitterende bluesrocker. 'The Blues Is Alright' kent een geweldige intro met de stem en de gitaar van Gary en het orgel van Vic Martin. Opnieuw laat Gary zijn gitaarvaardigheid bewonderen in dit laatste nummer van het concert. Het publiek geeft de Ierse gitaarvirtuoos een daverend applaus en maakt duidelijk dat het nog een toegift wil. Hoe kan Gary het publiek beter bedanken dan met 'Parisienne Walkways' te spelen. Het melodieuze en gevoelvolle snarenwerk van de Ier kent weer een onberispelijke timing. Hoewel het hier om een concert van tien jaar geleden gaat, ben ik er zeker van dat veel muziek en gitaarliefhebbers in hun nopjes zijn met deze release. Dit album is voor de erg jonge muziekliefhebbers de ideale manier om kennis te maken met één van de grootste gitaristen die we gekend hebben. Het geluid is van erg goede kwaliteit en het concert blijft elke seconde boeiend. Er straalt veel energie en kracht uit van de band en Gary kleurt elk nummer op een fantastische wijze met zijn onweerstaanbaar gitaarwerk. 'Live From London' is een absolute aanrader. (9/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

01. Oh, Pretty Woman

02. Bad For You Baby

03. Down The Line

04. Since I Met You Baby

05. Have You Heard

06. All Your Love

07. Mojo Boogie

08. I Love You More Than You'll Ever Know

09. Too Tired / Gary's Blues 1

10. Still Got The Blues

11. Walking By Myself

12. The Blues Is Alright

13. Parisienne Walkways

 

 

Gary Moore: Zang en gitaar

Vic Martin : Toetsen

Peter Rees : Bas

Steve Dixon : Drums