GALACTIC COWBOYS - LONG WAY BACK TO THE MOON

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Galactic Cowboys is een Amerikaanse heavy metal band uit Houston, Texas. Ze combineren progressieve metal met een vocale stijl beïnvloed door The Beatles en de zware speelstijl van thrash bands zoals Anthrax. Ze zijn beschreven als mogelijk de meest melodieuze metalband ooit. Galactic Cowboys werd in 1989 opgericht door bassist Monty Colvin, drummer Alan Doss, zanger Ben Huggins en gitarist Dane Sonnier. In 1990 mocht de band een platencontract tekenen bij DGC en een jaar later verscheen hun titelloze debuutalbum. Ondanks positieve kritieken werd de band genegeerd door het label vanwege het succes van Nirvana's 'Nevermind' dat in dezelfde periode verscheen. In 1993 verscheen de opvolger 'Space In Your Face' en dat was wel een schot in de roos. Met 'If I Were A killer' en 'I Do What Do Do' had Galactic Monkeys twee hits. Toch werd hun contract ontbonden en de band ging uiteen. Na een korte onderbreking reorganiseerde de band zich en werd gitarist Dane Sonnier vervangen door Wally Farkas. Ze kregen een nieuw platencontract bij Metal Blade Records en in 1996 verscheen hun derde album 'Machine Fish'. Een jaar later was er 'The Horse That Bud Bought' en in 1998 verscheen hun meest succesrijke album 'At The End Of The Day'. Twee weken voor de release of dat album verliet drummer Alan Doss de band. 'Let It Go' dat werd uitgebracht in 2000 en bevatte vocale uitvoeringen van elk bandlid. King's X-drummer Jerry Gaskill, een vriend van de band, drumde op het album. 'Let It Go' was ook het laatste album dat verscheen van Galactic Cowboys. De bandleden bleven nog wel actief in de muziekwereld. In 2009 gaf Galactic Monkeys drie reünie concerten in Houston, Dallas en Austin en in 2013 kwam de band nog eens bij elkaar voor een eenmalig concert in Houston. Op vier juli 2016 maakte bassist Monty Colvin bekend dat de band een nieuw platencontract getekend had en dat ze in de originele bezetting aan een nieuw album aan het werken waren. Op 17 november 2017 verscheen bij Provogue/Mascot Label het nieuwe album 'Long Way Back to The Moon', met daarop elf nummers en twee bonus tracks.

 

 

 

 

 

 

'Long Way Back To The Moon' opent met 'In The Clouds', het eerste nummer dat Doss en Colvin schreven en het nummer waarmee zanger Ben Huggins auditie moest doen. 'In The Clouds' heeft dan ook alle kenmerken van de Galactis Cowboys uit de jaren negentig. Een dromerige melodie, een goede samenzang, een vette bonkende bas en een stomende groove zijn de voornaamste ingrediënten van deze verschroeiende opener. Er wordt nog iets harder op het gaspedaal gedrukt voor 'Internal Masquerade', de eerste single, dat een verwoestende rock groove heeft, dankzij het overweldigend slagwerk van drummer Alan Doss en de diepe baslijnen van Monty Colvin. Het melodieus refrein nodigt uit om mee te zingen en nestelt zich vlug vast in je hoofd. Geweldig sterke rocker. Het donkere 'Blood In My Eyes' is rap metal gecombineerd met een melodieus refrein. De hemel is de limiet. Als je zin hebt kun je alles zijn wat je wilt zingt zanger Ben Huggins in de ruwe metal rocker 'Next Joke'. Ben Huggins zet een geweldige vocale uitvoering neer tijdens 'Zombies', een nummer dat herinneringen oproept aan de Galactic Monkeys in hun hoogdagen. 'Zombies' is een snelle, met punk doordrenkte metal song, die het verhaal vertelt over het vinden van liefde op de laatste dag van het menselijk bestaan. 'Amisarewas' is een power rock ballade met geweldige melodieuze gitaar riffs. In het refrein krijgen we weer de kenmerkende harmonieuze samenzang.

 

 

 

 

 

 

Alle registers worden open getrokken voor het brutale 'Hate Me', waarin Alan Doss met zijn dubbele basdrum een verschroeiende groove oplegt. Met de hardere gitaar riffs keert de band terug naar hun trashy geluid van hun vroegere albums. 'Hate Me' is de eerste van een paar zwaardere metal songs op het album. In 'Losing Ourselves' vertraagt het tempo wel, maar het blijft een heavy stompende metal rocker, waarin gitarist Dane Sonnier erg knap uithaalt op zijn six string. Het refrein is een kenmerkend opzwepend Galactics Cowboys refrein. 'Agenda' bevat één van de zwaarste riffs van het album, halfweg krijgen we een verpletterende, maar erg mooie progressieve riff, waarna 'Agenda' een tempo versnelling krijgt. Het album wordt afgesloten met de bijna zeven minuten durende titeltrack 'Long Way Back To The Moon', dat voor mij één van de beste nummers op het album is. 'Believing The Hype' de eerste van de twee bonus tracks is een verwoestende metal rocker, die weer erg overtuigend gezongen wordt door Ben Huggins. De dubbele basdrum van Alan Doss domineert het nummer dat net zoals de meeste songs van Galactic Monkeys weer een erg aanstekelijk refrein heeft. Ook in de tweede bonustrack 'Say Goodbye To Utopia' heeft drummer Alan Doss een vooraanstaande rol, met enorm sterk en geweldig slagwerk. 'Long Way Back To The moon' is een absolute aanrader voor de oude Galactic Cowboys fans, maar ook andere metal rock fans zullen aan hun trekken komen met dit brutale album. (7,5/10)

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

In the Clouds

Internal Masquerade

Blood in My Eyes

Next Joke

Zombies

Drama

Amisarewas

Hate Me

Losing Ourselves

Agenda

Long Way Back to the Moon

Believing the Hype (bonus track)

Say Goodbye to Utopia  (bonus track)

 

 

 

 

 

Line-Up:

Ben Huggins – Zang

Monty Colvin – Bas, zang

Dane Sonnier – Gitaar, zang

Alan Doss – Drums, zang