FRED CHAPELLIER - BEST OF 25 YEARS ON THE ROAD

Album Review

Album: 
FRED CHAPELLIER - BEST OF 25 YEARS ON THE ROAD
Artist: 
Fred Chapellier
Record Label: 
DixieFrog Records
Style: 
Bluesrock, Blues
Date: 
25/09/2020
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
FRED CHAPELLIER - BEST OF 25 YEARS ON THE ROAD
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Fred Chapellier werd geboren op 4 juni 1966 in Metz. Dankzij zijn oudere broers maakte hij al vlug kennis met de wereld van de rock en blues muziek. Fred begon eerst als drummer, maar na drie jaar probeerde hij de gitaar en dat was meteen een openbaring. De eerste band van Fred was Kashmir, in de beginjaren negentig. Daarna richtte hij Men In Blue op, waarin hij de gitaar en de zang deelde met de Amerikaan Big Joe Barret. Er volgden twee albums, maar Fred voelde zich beperkt en wilde controle over zijn eigen muziek en in 1999 vormde hij dan de Fred Chapellier Blues Band. Met deze band nam Chapellier ook twee albums op, in 2003 'Devil Blues' en in 2005 'The Eye Of The Blues'. Critici waren heel positief en op de Franse Blues Awards 2004 won Fred de Award van Beste Gitarist en als Beste Nieuwkomer. Door zijn jarenlange ervaring werd Fred Chapellier ook gevraagd door andere artiesten om mee te werken aan hun albums. Zo werkte hij in 2007 mee als producer en muzikant aan het album 'Greyboy Blues' van Leadfoot Rivet, aan 'BJR Mr. Coleman' van Tony Coleman en 'Handful Of Rain' van zijn vriend Neal Black. Zelf maakte hij in 2007, samen met een hele rits artiesten het album 'A Tribute To Roy Buchanan'. In 2009 verscheen bij Dixiefrog het album 'Night Work' dat hij samen met Billy Rice opnam. Dat laatste album raakte tot op de vijfde plaats in de Amerikaanse hitlijsten, maar het scoorde ook heel goed in Europa. In datzelfde jaar besloot Fred te gaan samenwerken met Jacques Dutronc. Hij ging met deze Franse zanger op tournee. In 2010 verscheen de live CD/DVD 'Live On Stage' van de 'Night Work' tour met Billy Rice en dat was een enorm succes. Daarna verschenen nog wat live albums, maar in 2012 was er een nieuw studio album van Fred Chapellier met de titel 'Electric Fingers'. Een nieuwe start voor deze getalenteerde muzikant. Anderhalf jaar later volgde het heel succesrijke 'Electric Communion' en in 2016 was er 'It Never Comes Easy'. Fred Chapellier is een muzikant die steeds op zoek is naar andere uitdagingen en daarom richtte hij met Fred Chapellier & The Gents een nieuwe band op. Met hen maakte Fred het album 'Fred Chapellier & The Gents featuring Dale Blade', dat op zestien maart 2018 bij Dixiefrog werd uitgebracht. Dale Blade was de extra troef op het album en Fred deed beroep op deze zanger omdat die volgens sommige kenners de mooiste stem van New Orleans heeft. Een half jaar later lag 'Fred Chapellier Plays Peter Green' in de winkelrekken. Met dit album bracht Fred een eerbetoon aan de legendarische gitarist Peter Green. 2020 is een feestjaar voor Fred Chapellier en dat wordt gevierd met het dubbelalbum 'Best Of - 25 Years On The Road'. Op CD 1 vinden we achttien studio songs en op CD 2 staan zestien live songs. Er staat op elke CD één onuitgegeven bonus nummer.
 
 
 
 
 
 
We beginnen met CD 1, waarop de achttien studio opnames staan. De jubileum CD opent met de Bobby Blue Bland klassieker 'Ain't No Love In The Heart Of The City'. Het is een heel aangename versie, waarin toetsenist Johan Dalgaard op een uitstekende wijze de melodie draagt. Ook ritme gitarist Charlie Fabert levert uitstekend werk en Fred Chapellier zet zelf de kers op de taart met een pittige snarensolo. Fred is een fan van Bobby Blue Bland, want later op het album vinden we met 'Yield Not To Temptation' nog een andere cover van Bobby Blue Bland. De versie van Chapellier is trager en heeft en heeft een groter blues gehalte dan de soulvolle song van Bobby Blue Bland. Fred Chapellier schreef de muziek en Neal Black de tekst voor het meeslepende en melodieuze 'It Never Comes Easy'. Chapelier strooit kwistig rond met pittige gitaar riffs en zijn uitstekende, vlijmscherpe solo is een lust voor het oor. Ook de vurige bluesrocker 'Saint On The Highway' schreven Fred en Neal samen. Hier hanteren de twee heren ook samen de gitaar en dat levert spetterend gitaar vuurwerk op. Nico Wayne Toussaint wakkert het vuur nog wat aan op zijn mondharmonica en toetsenist Mike Latrell schittert op het orgel. De 'Sweet Soul Music' op het album is geen cover van de Arthur Conley klassieker uit 1967. Het is een eigen compositie, waar je vrolijk van wordt en die je doet bewegen voor je het goed en wel beseft. Ook hier laat Fred Chapellier horen dat hij een fijne en begaafde gitarist is. Ook in het instrumentale 'The Gents' is er plaats en tijd genoeg voor Fred om zijn instrumentale virtuositeit op zijn gitaar te etaleren. Fred geeft hier ook zijn muzikanten de kans om te schitteren. Zo mogen mondharmonicaspeler Pascal Mikaélian en toetsenist Philippe Billoin zich in de schijnwerpers spelen met prachtig solo werk. 'Silent Room' en 'Crying With The Blues' zijn prachtige, slepende slowblues nummers. Fred zingt deze songs met erg veel gevoel en zijn lange, gevoelvolle snarensolo's zijn in beide songs het perfecte verlengstuk van zijn stem. Daarna gaat het ritme lichtjes omhoog voor de stevige midtempo rocker 'Set Me Free', waarin Dale Blade de zang voor zijn rekening neemt. Ook hier mogen we weer met volle teugen genieten van een fantastische solo van de Franse gitaarvirtuoos. Het gruizige mondharmonicaspel van Pascal Mikaélian geeft 'Set Me Free' nog een extra touch.
 
 
 
 
 
 
Voor mij persoonlijk is de bluesrock ballade 'Something About You' één van de hoogtepunten op dit prachtige dubbelalbum. Met zijn warme orgelklanken draagt Renaud Cugny de melodie en de melodieuze en gevoelvolle snarensolo van Chapellier is één lang orgasme voor het oor. Het instrumentale '3'45 AM' heeft een hoog Peter Green gehalte. '3'45 AM' is een gitaar gedreven song en het gevoelvolle en intense gitaarwerk van Fred Chapellier zal menig luisteraar weten te beroeren. Voor het soulvolle 'Under The Influence', dat doet denken aan de muziek van Robert Cray, is er een driekoppige blazerssectie aanwezig. In de stevige bluesrocker 'Marie Laveau' vertelt Fred het verhaal van de Voodoo koningin Marie Laveau. Met twee spetterende gitarensolo's zet de Franse gitaarvirtuoos zijn woorden nog kracht bij. 'Beyond The Moon Part II' is een prachtige en sfeervolle ballade met weergaloos en melodieus gitaarwerk van Chapellier. De Fransman lijkt een patent te hebben op dit soort songs, want 'Beyond The Moon Part II' is niet het enige pareltje tussen zijn trage nummers. Ook de instrumentale slowblues 'After Hours' hoort in dat rijtje thuis. Het gehele nummer wordt gedomineerd door het weergaloze snarenwerk van Chapellier. De liefhebbers van gevoelvol en heel intens gitaarwerk zullen smullen van deze 'After Hours'. Samen met zijn maatje Neal Black schreef Fred het emotionele afscheidslied 'I Have To Go'. Zowel Abder Benachour op Hammond als Fred Chapellier op gitaar zullen weer veel luisteraars weten te raken met hun intiem en intens instrumentale werk. Niet alleen in de trage nummers weet Chapellier te imponeren, luister maar eens naar het instrumentale, funky getinte 'Funk It' en je weet dat deze gitaarvirtuoos alle genres en stijlen aankan. Het studioalbum wordt afgesloten met de swampy getinte bluesrocker 'Thank You Lord'.
 
 
 
 
 
 
Voor CD 2 kiest Fred voor veertien live opnames uit vijf verschillende live albums. 'Rodney's Song' is een stomende bluesrocker met geweldig mondharmonicawerk van Nico Wayne Toussaint en verschroeiend snarenwerk van Chapellier. Het blijft swingen met het instrumentale 'Cold As Ice', een eigen nummer uit het fantastische 'Electric Communion' album. Orgelist Johan Dalgaard en gitarist Chapellier schitteren beiden met opwindende en uitstekende solo's. Ook 'He's Walking', dat Fred samen met Neal Black schreef, komt uit datzelfde album. De slowblues 'Merry Go Round' wordt gezongen door de Algerijnse zanger Ahmed Mouici. Chapellier en Pascal Mikaélian strooien het gehele nummer kwistig rond met pittige gitaar en mondharmonica riffs. Beide heren plaatsen de instrumentale kers op de taart met een geweldige solo. Het ingetogen, instrumentale 'Blues For Roy' is een eerbetoon aan Roy Buchanan, de Amerikaanse bluesrock gitarist die in 1988 op negenenveertigjarige leeftijd overleed. Daarna volgen er een vijftal covers, te beginnen met het swingende 'Good Time Charlie'. Billy Price neemt de zang voor zijn rekening in deze cover die redelijk dicht bij het origineel van Bobby Blue Bland blijft. Dit laatste kan ook gezegd worden van de soulvolle ballade 'Last Two Dollars', dat geschreven werd door Georges Jackson en opgenomen werd door Johnnie Taylor. De gevoelvolle gitaarsolo van Chapellier is weer van sublieme kwaliteit en geeft 'Last Two Dollars' nog een extra touch. In 1969 had Fleetwood Mac een bescheiden hit met het door gitarist Danny Kirwan geschreven 'Like It This Way'. Het blijft ook in de versie van Fred Chapellier een verschroeiende rocker met vingervlug gitaarwerk. Fred blijft nog even stilstaan bij Fleetwood Mac met het wondermooie, door Peter Green geschreven 'Love That Burns'. Deze meer dan acht minuten durende slowblues is voor mij het beste nummer op het live album. Zowel met zijn gevoelvolle stem als met zijn dito snarenspel zal Fred Chapellier hier op menige armen zorgen voor kippenvel en haartjes die rechtkomen.
 
 
 
 
 
 
 
Van het soulnummer 'I'm A Ram' van Al Green maakt Chapellier een verschroeiende en stomende bluesrocker. Het is tevens de nog nooit uitgegeven bonus track op het live album. In het instrumentale 'Gary's Gone', een eerbetoon aan bluesrock legende en gitaarvirtuoos Gary Moore, lijkt het of de Ierse gitaargod verrezen is en zelf het weergaloze gitaarwerk voor zijn rekening neemt. Ik weet dat je niet mag vergelijken, maar het melodieuze en beklijvende snarenwerk dat Fred Chapellier hier weer uit zijn sixstring tovert is van sublieme kwaliteit. Ik ben er zeker van dat Gary, vanuit de hemel met volle teugen zal genieten van dit door Chapellier geschreven pareltje. Het meeslepende en melodieuze liefdeslied 'If You Be My Baby' is een Peter Green cover en het zal je dan ook niet verbazen dat de gitaar weer de hoofdrol speelt. In de bluesrocker 'Smart Money' krijgen we Fred en Neal Black samen op gitaar. Nico Wayne Toussaint bewijst nogmaals dat hij een uitstekend mondharmonicaspeler is en ook Mike Latrell schittert op zijn keyboards. 'Living In A Dream' is een vloeiende rocker met een Latijnse touch. Met 'B Shuffle' krijgen we een instrumentale blues shuffle, die een paar heel verrassende wendingen neemt qua sfeer en ritme. Het laatste nummer op het live album is het schitterende 'Le Blues', dat Fred Chapellier zelf schreef. Ook bij dit afscheidsnummer krijgen we weer heerlijk gitaarwerk van Fred en fantastisch mondharmonicawerk van Nico Wayne Toussaint.  Het dubbelalbum 'Best Of - 25 Years On The Road' is een geweldig album met vierendertig sterke songs, die de gehele carièrre van Fred Chapellier op een uitstekende wijze weergeven. Fred Chapellier is misschien wel de beste Franse bluesmuzikant en gitarist van zijn generatie. 'Best Of - 25 Years On The Road' is één van de beste albums, die ik dit jaar al mocht bespreken. (9,5/10)
 
 
 
 
Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
CD 1
 
01. Ain't No Love In The Heart Of The City
02. It Never Comes Easy
03. Saint On The Highway
04. Sweet Soul Music
05. The Gents
06. Silent Room
07. Crying With The Blues
08. Set Me Free
09. Something About You
10. 3'45 AM
11. Under The Influence
12. Marie Laveau
13. Beyond The Moon Part II
14. Yield Not To Temptation
15. After Hours
16. I Have To Go
17. Funk It
18. Thank You Lord
 
 
 
CD 2
 
01. Rodney's Song
02. Cold As Ice
03. He's Walking
04. Merry Go Round
05. Blues For Roy
06. Good Time Charlie
07. Last Two Dollars
08. Like it This Way
09. Love That Burns
10. I'm A Ram
11. Gary's Gone
12. If You Be My Baby
13. Smart Money
14. Living In A Dream
15. B Shuffle
16. Le Blues