ERIC STECKEL - POLYPHONIC PRAYER

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De achtentwintigjarige Eric Steckel is afkomstig uit Leligh, Pennsylvania. Zijn eerste album 'A Few Degrees Warmer', een live album verscheen in 2002. Eric was toen nog maar elf jaar oud. Een jaar later verscheen de Eric Steckel Band op het Sarasota Blues Festival, waar hij meteen indruk maakte. Ook John Mayall was onder de indruk van deze jonge gitarist en nodigde hem uit om samen met hem en The Bluesbreakers een paar nummers te spelen. Voor The Bluesbreakers Scandinavian tour 2004 nodigde John Mayall, Eric uit om met hen mee te gaan op tournee. Eric Steckel werd dadelijk omarmd door de Europese fans en de volgende jaren was Eric een graag geziene artiest op Europese festivals en in clubs. Vooral In Nederland, Duitsland, België en Italië was Steckel populair. Hij opende voor Johnny Winter in het Paradiso te Amsterdam en deelde de affiche met Greg Allman op het legendarische Pistoia Blues Festival. Terug in de Verenigde Staten speelde Eric vier jaar na elkaar op het main stage podium van het Blues Festival in Jacksonville, Florida en werd hij de jaarlijkse favoriet bij de fans op het MusicFest in Bethlehem, Pennsylvania. In 2006 verscheen het erg sterke live album 'Havana', met het kenmerkende bluesrock geluid van de jaren zestig en zeventig. De Hendrix cover 'Little Wing' was één van de pareltjes op dat album. Daarna volgde in 2008 met 'Feels Like Home', een album met allemaal originele songs, die een iets meer bluesy sound hadden. Steckel probeerde de ziel van de blues in de rockmuziek vast te leggen in 'Milestone' uit 2010 en 'Dismantle The Sun' uit 2012. Op het bluesrock project 'Dismantle The Sun' combineerde hij zijn fenomenaal gitaarspel met het soulvolle geluid van het Hammond B3 in het ronduit schitterende 'Empty Promises', een cover van de veel te vroeg overleden Michael Burks. In 2015 bracht Eric het album 'Black Gold' uit, dat opgenomen werd in Amsterdam, Nederland en in Nashville, Tennessee. Ook hier weer schreef Eric tien van de elf songs zelf. Begin dit jaar verscheen met 'Polyphonic Prayer' al het elfde album van deze twintiger. Momenteel is Eric bezig aan een Europese tournee en in september en oktober staan er verscheidene optredens in Nederland op het programma, dus hoog tijd om dit album onder de loep te nemen.

 

 

 

 

 

 

Het nieuwe album 'Polyphonic Prayer' is een mix van eigen nummers en covers en de gitaarvirtuoos Steckel neemt bijna alle instrumenten voor zijn rekening. Alleen voor het slagwerk heeft de jonge Amerikaan de hulp ingeroepen van drummer Don Plowman. Het album opent met de verschroeiende Texas rocker 'Waitin' For The Bus', een cover van ZZ Top. Aan de fantastische groove heeft Eric wijselijk niet zo veel veranderd en blijft hij tamelijk dicht bij de originele groove. De mondharmonica van ZZ Top is weg, maar daarvoor krijgen we een wervelende en zinderende outro van Steckel op de keyboards. Het hoogstaande gitaarspel van Eric blijft ook in deze cover aanwezig en 'Waitin' For The Bus' staat dan ook bol met geweldige gitaar riffs en de korte vlijmscherpe gitaar solo gaat door merg en been. De Donny Hathaway ballade 'We're Still Friends' is een song die Eric al jaren speelt tijdens zijn concerten en hij heeft het nu eindelijk opgenomen. Hier wijkt de jonge gitaargod wel verder af van het origineel en dat maakt het nummer alleen maar mooier. In de eerste helft draagt hij de ballade met heerlijk toetsenwerk op het keyboard. In het tweede gedeelte barst 'We're Still Friends' helemaal open en mondt uit in een meer dan drie minuten weergaloze gitaar solo, waarvan je tenen gaan krullen van genot. Deze gevarieerde en gevoelvolle solo rijgt de hoogtepunten aan elkaar en zorgt voor een langdurig orgasme voor het oor. Ook drummer Don Plowman laat zich in dit tweede gedeelte niet onbetuigd en etaleert zijn klasse met geweldig slagwerk. Het is een topnummer in deze versie en dat kan ook gezegd worden van de Muddy Waters cover 'She's Nineteen Years Old', dat tijdens Eric zijn live optredens steeds bij één van de hoogtepunten behoort. In deze Chicago blues ballade zorgt Don Plowman met uitstekend slagwerk voor de ideale basis, waarop Steckel zijn instrumentale virtuositeit kan etaleren op de toetsen en de gitaar en dat levert weer spetterend vuurwerk aan heerlijke klanken op. Ook de stem van Eric wordt nog elk jaar beter en heeft nooit beter geklonken dan nu.

 

 

 

 

 

 

Het eerste zelf geschreven nummer op 'Polyphonic Prayer' is de verschroeiende heavy blues ballade 'Can't Go Back'. Het is een song die perfect in het verlengde ligt van zijn voorganger 'She's Nineteen Years Old' ligt en Eric etaleert met snel en gevoelvol vingerwerk dat hij bij de beste gitaristen van zijn generatie thuis hoort. De vlijmscherpe en splijtende gitaarklanken raken je tot in de kleinste vezel van je lichaam. Met de poppy rocker 'Unforgetable' slaat Steckel een andere muzikale weg in. 'Unforgetable' is een cover van de Duitse DJ Robin Schulz, die er een hit mee had. Eric is constant en uitstekend aanwezig in dit aanstekelige nummer met catchy refrein. In het tweede gedeelte drukt de jonge Amerikaan zijn eigen stempel op het nummer met een weergaloze melodieuze gitaar solo. Met de stomende bluesrocker 'Tennessee' komen we aan het tweede eigen geschreven nummer. Dit is de sound waarmee Eric Steckel al jaren succes heeft. Het weergaloze gitaarspel van Eric zorgt dankzij de overstuurde versterker weer voor magistrale gitaarklanken, die de oren van de liefhebbers weer optimaal verwennen. Eric Steckel blijft op de gitaar zichzelf elke keer overtreffen en mensen die Eric al live bezig zagen zullen samen met mij beamen dat hij dat doet met veel flair en een vanzelfsprekend gemak. Opvallend is ook dat Eric nooit een pedaalbord bij heeft, alleen hij, de gitaar en de versterker. De BB King cover 'It's My Own Fault' is een parel van een slowblues, die al ontelbare malen gecoverd is. De versie van Eric steekt er ook deze keer weer bovenuit en daar heeft zijn fenomenale gitaarspel een groot aandeel in. In de door toetsen gedragen, gevoelvolle  bluesrock ballade 'Picture Frame' horen we een zachtere Eric Steckel. 'Picture Frame' heeft een heel mooi refrein en Eric weet het nummer heel overtuigend te zingen. Hij plaatst de kers op de taart, zoals hij gewoonlijk doet, namelijk met een snarensolo van uitstekende kwaliteit.

 

 

 

 

 

 

Het wordt nog intiemer in de gevoelvolle ballade 'Through Your Eyes', waarin de gitaar voor het kippenvel zorgt. Eric weet weer heel zijn hart en ziel in zijn snarensolo te leggen en dat levert onweerstaanbaar gitaarwerk op. Als Eric Clapton dit nummer moest schrijven en spelen had hij er gegarandeerd een hit mee. Het is niet eerlijk, maar het is zo. 'Picture Frame' en 'Through Your Eyes' bewijzen ook dat Eric meer is dan alleen een geweldige gitarist, ze tonen ook zijn groot talent als songwriter. Steckel sluit het album op een fantastische wijze af met de Tim Wagoner cover 'Make It Rain'. In deze meer dan acht minuten durende pakkende slowblues weet de nog jonge Amerikaan nogmaals te overtuigen met zijn stem, zijn snarenwerk en zijn toetsenspel. Steckel geeft in dit beklijvende nummer weer de ene emotie na de andere vrij met zijn fantastisch instrumentaal spel. Het zoveelste hoogtepunt op dit meer dan uitstekende album. 'Polyphonic Prayer' is a must have voor elke gitaar en bluesrock liefhebber. Er is nog meer goed nieuws, want in september en oktober is Eric in Nederland voor een vijftal optredens. Op 28 september is hij te gast in Bibelot in Dordrecht, op 13 oktober in P3 Cultuurcentrum te Purmerend, op 14 oktober in Mezz te Breda, op 21 oktober in De Bosuil te Weert en op 28 oktober in Helmond. Wie een uitstekende gitarist aan het werk wil zien, moet zeker naar één van deze optredens toe. (9/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

01. Waitin’ For The Bus

02. We’re Still Friends

03. She’s 19 Years Old

04. Can’t Go Back

05. Unforgettable

06. Tennessee

07. It’s My Own Fault

08. Picture Frame

09. Through Your Eyes

10. Make It Rain

 

Eric Steckel (guitars, vocals, piano, Hammong B3 organ, bass)

Don Plowman (drums)