ERIC STECKEL - GRANDVIEW DRIVE

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De negenentwintigjarige Eric Steckel is afkomstig uit Leligh, Pennsylvania. Zijn eerste album 'A Few Degrees Warmer', was een live album dat verscheen in 2002. Eric was toen nog maar elf jaar oud. Een jaar later verscheen de Eric Steckel Band op het Sarasota Blues Festival, waar hij meteen indruk maakte. Ook John Mayall was onder de indruk van deze jonge gitarist en nodigde hem uit om samen met hem en The Bluesbreakers een paar nummers te spelen. Voor The Bluesbreakers Scandinavian tour 2004 nodigde John Mayall, Eric uit om met hen mee te gaan op tournee. Eric Steckel werd dadelijk omarmd door de Europese fans en de volgende jaren was Eric een graag geziene artiest op Europese festivals en in clubs. Vooral In Nederland, Duitsland, België en Italië was Steckel populair. Hij opende voor Johnny Winter in Paradiso te Amsterdam en deelde de affiche met Greg Allman op het legendarische Pistoia Blues Festival. Terug in de Verenigde Staten speelde Eric vier jaar na elkaar op het main stage podium van het Blues Festival in Jacksonville, Florida en werd hij de jaarlijkse favoriet bij de fans op het MusicFest in Bethlehem, Pennsylvania. In 2006 verscheen het erg sterke live album 'Havana', met het kenmerkende bluesrock geluid van de jaren zestig en zeventig. De Hendrix cover 'Little Wing' is één van de pareltjes op dat album. Daarna volgde in 2008 'Feels Like Home', een album met allemaal originele songs, die een iets meer bluesy sound hadden. Steckel probeerde de ziel van de blues in de rockmuziek vast te leggen in 'Milestone' uit 2010 en 'Dismantle The Sun' uit 2012. Op het bluesrock project 'Dismantle The Sun' combineerde hij zijn fenomenaal gitaarspel met het soulvolle geluid van het Hammond B3 in het ronduit schitterende 'Empty Promises', een cover van de veel te vroeg overleden Michael Burks. In 2015 bracht Eric het album 'Black Gold' uit, dat opgenomen werd in Amsterdam, Nederland en in Nashville, Tennessee. Ook hier weer schreef Eric tien van de elf songs zelf. Begin 2018 verscheen met 'Polyphonic Prayer' al het elfde album van deze twintiger. In dit voorjaar was hij op tournee in Europa. Spijtig genoeg sloeg toen juist het Corona virus toe. De dag voordat hij in Antwerpen en Weert zou spelen, werden de maatregelen van kracht waardoor alle concerten verboden werden. Gelukkig maakt zijn nieuwe album 'Grandview Drive', dat op vijftien mei verscheen, veel goed. Het telt elf songs, waarvan Eric er zelf zeven schreef.

 

 

 

 

 

 

Het album opent met 'Take My Love To Town', één van de beste songs op het album. In dit bijna vier minuten durende nummer wordt op geen instrumentale inspanning gekeken. Ik ben er zeker van dat drummer Don Plowman al goed in het zweet staat na zijn energiek en opwindend slagwerk tijdens 'Take My Love To Town'. Eric steckel is een wonderkind op de gitaar. Dat hij zijn gitaar volledig beheerst laat hij dan ook meteen horen. Hij strooit het gehele nummer kwistig rond met huilende, splijtende en jammerende gitaar riffs en zijn machtige en vingervlugge snarensolo is een lust voor het oor. Eric zorgt in deze zinderende bluesrocker ook voor de beukende baslijn. Top nummer, waar je maar niet genoeg van krijgt. De eerste vijftien seconden van 'Dream For 2' zit Eric aan de piano en denk je dat hij aan een mooie liefdesballade begint. Na die toetsenintro verandert 'Dream For 2' in een spetterende en melodieuze rocker, die gekruid wordt met meesterlijk gitaarwerk. Ook de toetsen blijven heel het nummer aanwezig en Steckel weet op een fantastische wijze de geluiden van deze twee instrumenten te vermengen. De stem van Eric wordt nog steeds beter en dat komt zijn songs alleen maar ten goede. 'Dream For 2' heeft een grote eighties vibe. Ook als het rustig en ingetogen moet, schittert Eric. Je moet maar eens luisteren naar de prachtige Don Nix cover 'Same Old Blues'. In deze meer dan zes minuten durende ballade draagt Steckel de melodie met zijn warme orgelklanken en met een gevoelvolle en epische snarensolo zet hij de kroon op het werk. Van zoveel moois komen de haren op mijn armen recht te staan. In het zelf geschreven 'Best With You' draaien Eric en drummer Don Plowman de gashendel weer volledig open. De mix van het toetsenwerk met de gitaar en zeker de prachtige gitaar solo van Steckel geven dit nummer een Southern rock touch, dat herinneringen oproept aan de Allman Brothers.

 

 

 

 

 

 

De echte fans van Eric Steckel zullen zeker nog 'When Ignorance Turns To Bliss' herkennen. In 2008 was deze machtige powerblues ballade al te vinden op het album 'Feels Like Home'. Dit geweldige, door Eric geschreven, nummer stond ook regelmatig op de setlist van Steckel's concerten en hij oogstte daar steeds veel succes mee. Nu schreef hij voor deze bijna zeven minuten durende power ballade nieuwe arrangementen, zonder aan de essentie van het lied te raken. Het contrast van ingetogen, rustige strofes en het brandende en opwindende refrein geven 'When Ignorance Turns To Bliss' nog meer cachet. Het gitaarwerk van Steckel is weer van een waanzinnig hoog niveau. Het snarenwerk is het ene moment zacht en heel gevoelvol, even later krijgen we dan een metamofose naar vlijmscherp, zinderend en vingervlug gitaarwerk, dat door merg en been gaat. Met twee fantastische solo's etaleert Eric Steckel nogmaals dat hij een waanzinnig goede gitarist is. Top nummer. De tweede cover op het album is 'Can't You See' van The Marshall Tucker Band. In deze Southern rocker slaagt Steckel er met verve in om zijn accenten te leggen. Het verschroeiende en scheurende gitaarwerk van Steckel is weer van uitmuntende kwaliteit. Ook hier geeft het contrast tussen de rustige en dromerige strofes met het geweldige en intens splijtende snarenwerk een extra touch. Er staan heel wat imponerende gitaar solo's op het album en elke keer slaagt Eric er in om ons te verrassen op zijn sixstring. Zijn uitmuntende snarensolo's, waar je nooit genoeg van krijgt zijn elke keer een orgasme voor het oor. Ook op het keyboard is Steckel het gehele nummer uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig. Met de door toetsen gedreven, meeslepende en melodieuze blues ballade 'Good Days, Bad Days', krijgen we een rustpunt op het album. Steckel zingt het nummer met veel gevoel en met een meer dan één minuut durende vingervlugge en spetterende gitaar outro zorgt hij voor een fantastisch slot van 'Good Days, Old Days'.

 

 

 

 

 

 

'You Never Will' is een vrolijke gitaar gedreven rocker met een hoog seventies gehalte. Het roept herinneringen op aan bands als Bad Company. Dat Steckel een fan was van de veel te vroeg overleden bluesmuzikant Michael Burks wisten de echte fans al. Het fantastische 'Empty Promises' van Burks nam Eric al op in 2012 op het album 'Dismantle The Sun' en het nummer ontbreekt zelden tijdens zijn live optredens. Met 'Since I Been Loving You' heeft Steckel een ander Michael Burks pareltje opgenomen. Eric begint deze slowblues solo op piano. Eenmaal de andere instrumenten hun intrede doen is 'Since I Been Loving You' definitief vertrokken. De toetsen blijven het ganse nummer aanwezig en voegen een soul touch toe aan deze slowblues. Het gevoelvolle en melodieuze snarenwerk wordt soms even onderbroken door een huilende of brullende gitaar riff, maar het blijft elke seconde genieten van deze jonge gitaar virtuoos. Een nummer dat zeker tijdens de concerten voor de nodige ambiance zal zorgen is de speelse rocker 'Promised Land'. Het heeft een heerlijke groove en het gitaarwerk van Steckel is hier speelser en uitbundiger dan in de overige songs op het album. Het album wordt afgesloten met de heavy bluesrocker 'Solid Ground', het zwaarste nummer op 'Grandview Drive'. Het heeft dankzij het schitterende en energieke slagwerk van drummer Don Plowman en de beukende baslijn van Steckel een verschroeiende groove. Het is de ideale basis voor gitaarvirtuoos Eric Steckel om alle registers open te trekken op zijn sixstring en dat levert boeiend, opwindend en scheurend gitaar werk op. 'Grandview Drive' van Eric Steckel is een enorm sterk album. 'Grandview Drive' is al het twaalfde album van Eric Steckel en het is de perfecte opvolger van het meer dan uitstekende 'Polyphonic Prayer'. Vooral de liefhebbers van het iets zwaardere bluesrock werk en het meer heavy gitaarwerk zullen in hun nopjes zijn met dit album. 'Grandview Drive' hoort bij de vijf beste albums die ik dit jaar al mocht recenseren. Topalbum. (9/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

01. Take My Love To Town

02. Dream For 2

03. Same Old Blues

04. Best With You

05. When Ignorence Turns To Bliss

06. Can't You See

07. Good Days, Bad Days

08. You Never Will

09. Since I Been Loving You

10. Promised Land

11. Solid Ground

 

 

Eric Steckel – gitaren, piano, bas, zang

Don Plowman – drums, percussie