Eric Sardinas And Big Motor – Boomerang

 

http://www.ericsardinas.co.uk/

 

https://www.facebook.com/pages/Eric-Sardinas-and-Big-Motor-Official-Fan-Site/175905592488823

 

Eric Sardinas werd geboren op 10 november 1970 in Fort Lauderdale Florida. Hij begon op zesjarige leeftijd gitaar te spelen. Thuis werd Eric al vrij vroeg geconfronteerd met verschillende muziek stijlen. Zijn moeder draaide steeds roots muziek, ze hield van Motown, gospel en de vroege rock'n roll. Zijn oudere broer speelde steeds classic rock. In zijn tienerjaren ontdekte Sardinas de blues en wist dadelijk dat dit de muziek was die hij wou spelen. Vooral Delta blues zoals deze van Charlie Patton, Elmore James, Muddy Waters en Big Bill Broonzy genoten zijn voorkeur. Door het mengen van zijn invloeden in de blues vond Eric zijn eigen geluid. Sinds het einde van de jaren negentig heeft Eric Sardinas een uitstekende reputatie opgebouwd als live act. In 1999 verscheen zijn debuut album 'Treat Me Nice'. Er volgden nog twee andere albums onder de naam Eric Sardinas, maar van Big Motor is pas sprake in 2008 wanneer op het Favored Nations Labels het vierde album verscheen onder de naam Eric Sardinas & Big Motor. Dit power trio bracht in 2011 ook het succesvolle 'Sticks And Stones' uit en nu drie jaar later is er dan 'Boomerang'. Het overvolle tourschema was de reden dat de fans drie jaar moesten wachten op 'Boomerang'. Alle songs op het album zijn ook niet in één keer opgenomen zoals Sardinas dat vroeger altijd deed. Nu werd er tussen twee tournees de studio ingedoken om een paar songs op te nemen. Dat was de enige manier om op tot een volledig album te komen. Het voordeel van zo te werken is wel dat de band de energie van het podium nog in zich had en deze kon meenemen in de studio. Sardinas draagt dit nieuwe album speciaal op aan de vorig jaar overleden Johnny Winter. Er staan tien songs op 'Boomerang' die bijna allemaal door Eric geschreven zijn. De productie en de mixing waren in handen van Matt Gruber. Kenmerkend is wel dat het een vrij kort album is, want de tien songs samen duren nog geen vijfendertig minuten.

Zoals we van Eric Sardinas gewend zijn, krijgen we ook op dit nieuwe album 'Boomerang', gedreven en hoogstaand vingerwerk op de elektrische Gibson Resonator. Het instrument waarmee de muzikant als het ware verweven is. Eric wordt weer prima ondersteund door Levell Price op de basgitaar en Bryan Keeling op de drums, een geoliede ritmesectie die hun vak tot in de puntjes beheersen. De muziek is weer een mix van rock'n roll met blues, zoals Sardinas dat al jaren goed doet. Zijn ruwe, rauwe en door drank doordrenkte stem is nog een kenmerkend handelsmerk van de frontman. Sardinas trekt solo met zijn gitaar het album op gang. Na een tiental seconden vervoegen zijn bandleden hem en krijgen we een stuwende en smokerige 'Run Devil Run' te horen. Er wordt nog wat harder op het gaspedaal geduwd voor de titelsong 'Boomerang'. Gegarandeerd word je geflitst wegens overdreven snelheid als je deze song met een redelijk volume door de boxen van je auto laat razen. Het ritme gaat wat naar beneden voor 'Tell Me You're Mine'. Het blijft heel stevig dankzij het puike slagwerk van Bryan Keeling en de heavy groovy baslijnen van Levell Price. De frontman ontbindt zijn duivels op zijn Gibson Resonator met behulp van zijn Wah Wah pedaal. Zou er door zoveel geweld iemand neen durven antwoorden? Tijd voor een rustpauze met het akoestische 'Morning Glory', een mix van blues, swamp en gospel. Knappe samenzang van Eric, Levell, Bryan en producer Matt Gruber in het refrein. Voor de rest iets minder overtuigend dan de vorige nummers. Geef me dan maar de boogie blues shuffle 'Bad Boy Blues' met meesterlijk slide werk van Sardinas. De keuze om hier met Dave Schulz een man extra aan het werk te zetten op de toetsen kan ik alleen maar toejuichen. De ritme sectie bewijst nog maar eens hun waarde in deze onstuimige en meeslepende song.

'If You Don't Love Me' begint als een akoestische zuidelijke ballad, maar na veertig seconden verandert de song in een pittige rocker. Dat Elvis Presley een groot idool is van Sardinas weten de meeste fans wel. Op dit nieuwe album 'Boomerang' heeft Eric zelfs een cover van Elvis gezet, al heeft hij de arrangementen van het door Leiber en Stoller geschreven 'Trouble' wel wat aangepast. Op deze manier heeft Sardinas toch een eigen stempel aan het nummer gegeven. De versie van Eric is veel steviger, maar net als bij Elvis in 1958, zit er een tempo versnelling in het laatste gedeelte van het nummer. Nog een lekkere song voor een lange rit met de auto is de uptempo rocker 'Long Gone'. Geen franjes, gewoon rechtdoor we zien wel waar we terecht komen, een song recht uit het hart. Eric ging al terug naar 1958 om Elvis zijn 'Trouble' een nieuw arrangement te geven, maar voor 'How Many More Years' ging hij nog verder terug in de tijd. Deze Howlin' Wolf song dateert uit 1951. Origineel was het een traditionele blues song met blazers, veel mondharmonica en piano. De versie van Sardinas is wild en imponerend. De Gretz van Bryang Keeling klinkt hier erg lekker net als de diepe bas grooves van Levell Price. Het vingerwerk van Eric op zijn Resonator is verschroeiend. De afsluiter 'Heavy Loaded' verwacht je niet meteen op een Sardinas album. Het is akoestische rock'n roll ondersteunt door The Hilo Bay Honorary Brigade. Dit is een band met niets anders dan kazoo's. Niet echt mijn ding. 'Boomerang' is een album dat bij de meeste Sardinas fans enorm goed zal onthaald worden. Het is, op enkele uitzonderingen na, een kort maar krachtig album geworden. Eric heeft de gave om goede rock’n roll met goede blues te mixen tot één krachtige nieuwe sound.

Walter Vanheuckelom