ERIC JOHANSON - THE DEEP AND THE DIRTY

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Johanson legt al jaren momenten vast. Geboren in Alexandria, Louisiana, ontving hij zijn eerste gitaar toen hij vijf was en werd hij een autodidactisch wonderkind. In zijn tienerjaren was hij een hoofdbestanddeel van regionale bluesoptredens, vaak samen met veel oudere muzikanten op het podium van New Orleans tot Beale Street in Memphis. Ondertussen breidde zijn smaak zich uit met rockacts als Tool, Soundgarden en Nine Inch Nails. Vervolgens begon Johanson zijn eigen liedjes te schrijven en experimenteerde hij met van alles, van rock & roll tot door beats aangedreven elektronische muziek. Door vier jaar in Nieuw-Zeeland te wonen, werd zijn horizon nog verder verbreed. En tegen de tijd dat Johanson zich rond 2010 in New Orleans vestigde, had hij een muziekstijl ontwikkeld die onbeschaamd al zijn invloeden omvatte. Soloalbums zoals zijn debuutalbum 'Burn It Down' uit 2017 introduceerden dat geluid bij een groter publiek, terwijl hij met sideman werk voor acts als Cyril Neville (The Neville Brothers) zijn gitaarspel scherp hield. Later volgden nog 'Below Sea Level (2020), 'Covered tracks Vol 1' (2020), 'Covered Tracks Vol. 2' (2021) en de live bootleg 'Live At DBA: New Orleans Bootleg (2022). Op 28 juli verschijnt bij Ruf Records het derde studioalbum van Eric Johanson. Het kreeg als titel 'The Deep And The Dirty' en bevat twaalf originele door Eric Johanson geschreven nummers. Voor zeven songs kreeg hij hulp van producer Jesse Dayton (Supersuckers, Rob Zombie). Tijdens het creëren van 'The Deep And The Dirty', bereikte het vorige album van Eric Johanson de Top 10 op de Billboard Blues chart. Het was de vierde keer dat hij de Top 10 bereikte. En voor een inwoner van Louisiana die opgegroeide met het verafgoden van bluesmannen als Freddie King en Robert Johnson, voelt dat best goed. Toch weerhield het succes van het genre Johanson er niet van om verder te gaan dan de blues voor de eclectische, opwindende nummers van 'The Deep And The Dirty'.

 

 

 

 

 

 

 

 

Met zwaar overstuurd en fuzzy gitaarwerk opent Eric Johanson 'Don't Hold Back' . Het is een psychedelische midtempo rocker die herinneringen oproept aan bluesrock legende Jimi Hendrix. Met strak slagwerk bepaalt drummer Terence Higgins het tempo van het nummer en met een diepe baslijn zorgt Eric Vogel voor de stompende groove. In 'Don't Hold Back' zingt Eric Johanson dat je moet genieten van het heden. Johanson kruidt het nummer met gruizig en explosief fuzzy gitaarwerk. Dan volgt de titeltrack 'The Deep And The Dirty' , waarover Johanson het volgende zegt: Het lied heeft twee verwijzingen. Het verwijst naar het Amerikaanse zuiden. Het diepe zuiden, het vuile zuiden. Het verwijst ook naar het diepe en het profane, de tweedeling van hogere idealen en lagere impulsen. Het lied behandelt deze concepten door het verhaal van een zuidelijke reiziger, in en buiten de stad, levend voor de geneugten van het moment. Die vluchtige verbindingen van een persoon op een donkere plek, die licht probeert te vinden in een nieuw gezicht. Het is een swampy, midtempo bluesrocker met een erg knappe baslijn van Eric Vogel. Johanson zingt het nummer met veel kracht en overtuiging. 

 

 

 

 

 

 

'Beyond The Sky' is een swampy, donker bluesrocknummer met een sterk refrein. Het tempo gaat fors de hoogte in voor de stomende roadhouse rootsrocker 'Undertow', waarin de sterkte van dit powertrio volledig tot haar recht komt. De elektrische gitaar maakt plaats voor de metalen  National resonator gitaar in het Delta blues getinte 'Just Like New'. Het geeft 'Just Like New' een heel mooie en heel andere sound dan zijn voorgangers. Het meer dan vier minuten durende, swampy 'Elysion Fields' is opgebouwd rond een sterke , steeds weerkerende riff. Drummer Terence Higgins levert knap slagwerk af op zijn toms en de snarensolo van Johanson is andermaal een lust voor het oor. Het ritme gaat fors de hoogte in voor de stomende bluesrocker 'Galaxy Girl', waarin Johanson nogmaals fel uithaalt op zijn sixstring. Drummer Terrence Higgins en bassist Eric Vogel zorgen voor de verschroeiende rockgroove, waarop gitarist Eric Johanson zijn klasse als gitarist etaleert met twee machtige solo's. 

 

 

 

 

 

 

Johanson, Vogel en Higgins keren met het donkere, swampy 'Familair Sound' naar de de Delta van de Mississippi. Na vier minuten wordt het nummer abrupt afgebroken. Ook hier is het weer genieten van het prachtige geluid van de National resonator gitaar. Een heel ander geluid krijgen we in de funky rocker 'Gets Me High' en de stevige rocker 'Stepping Stone', twee nummers die op het lijf van dit energieke powertrio geschreven zijn. Met een knappe solo geeft Eric Johanson een extra drive aan 'Borrowed Time'. Het album wordt afgesloten met de heerlijke slowblues 'She Is The Song', dat door Eric met veel gevoel wordt gezongen. Hij kruidt het gehele nummer ook met prachtige gitaarvullingen en zijn gevoelvolle snarensolo past perfect in deze erg mooie ballade. 'The Deep And The Dirty' is voor mij een heel aangename kennismaking met Eric Johanson. Ik kijk er alvast naar uit om dit sterke powertrio live aan het werk te zien. 'The Deep And The Dirty' is een uitstekend album met twaalf sterke songs. (8/10)

 

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

01. Don’t Hold Back

02. The Deep And The Dirty

03. Beyond The Sky

04. Undertow

05. Just Like New

06. Elysian Fields

07. Galaxy Girl

08. Familiar Sound

09. Gets Me High

10. Stepping Stone

11. Borrowed Time

12. She Is The Song

 

Eric Johanson: Gitaar en zang

Terence Higgins: Drums

Eric Vogel: Bas

Jesse Dayton & Patrick Herzfeld: Shaker & Tamborine