ERIC BIBB - RIDIN'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eric Bibb is een Amerikaanse akoestische blueszanger en songwriter, die geboren werd in een heel muzikale familie op 16 augustus 1951 in New York. Vader Leon Bibb was een bekend zanger in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw en zijn oom John Lewis (Modern Jazz Quartet) is een wereldberoemd jazzpianist en componist. Op negentienjarige leeftijd vertrok Eric naar Parijs, waar hij de Amerikaanse gitarist Mickey Baker leerde kennen, die Bibb de interesse in de blues gitaar bijbracht. Een paar jaar later verhuisde Eric naar Stockholm in Zweden, waar hij een handvol albums opnam. In 1972 verscheen zijn debuut album 'Ain't It Grand'. Akoestische blues werd als oudbollig bestemd op het moment dat de grote Taj Mahal besloot om van de akoestische blues zijn missie te maken. Het bleef jarenlang een missie die weinig volgelingen opleverde, tot in de jaren negentig zwarte muzikanten als Guy Davis, Keb Mo, Corey Harris en Eric Bibb toch de akoestische weg insloegen. Eric Bibb moest tot 1994 wachten eer hij met het album 'Spirit & The Blues' zijn internationale doorbraak kon forceren. Het leverde de blues troubadour tournees op in het Verenigd Koninkrijk, Amerika, Canada, Frankrijk, Duitsland en Zweden. In de late jaren negentig richtte Eric samen met zijn toenmalige manager Alan Robinson, het platenlabel Manhaton Records in Groot-Brittannië op. Momenteel is Eric Bibb één van de toonaangevende akoestische blues muzikanten van zijn generatie. Hij bracht al meer dan dertig albums uit. Recent verschenen nog de uitstekende albums 'Migration Blues' (2017), 'Global Griot' (2018), (Whole World's Got The Blues' (2021) en 'Dear America' (2021). Sinds vorige maand ligt zijn allernieuwste album 'Ridin'' in de winkelrekken. 

 

 

 

 

 

 

 

Eric Bibb heeft het in zijn nieuwe album 'Ridin'' over de beproevingen waarmee de zwarte gemeenschap gedurende de laatste twee eeuwen werd geconfronteerd en nog steeds geconfronteerd worden. Eric Bibb trekt met zijn banjo de opener 'Family' op gang. Het is een gruizig, akoestisch bas gestuurd  blues nummer met een geweldige groove. 'Family' gaat over discriminatie. Eric zingt dat we allemaal familie zijn van elkaar en dat we niet zoveel van elkaar verschillen. Eric bezit een erg goede stem en weet zijn teksten heel overtuigend te brengen. In 'Family' zijn de transcendente backing vocals van Paris Renita, Ida Sandlund, Ulrika Bibb en het UMOJA koor (Leonella Bosch, India Scott, Aretha Scott, Linda Butseme, Rachel Idrona Biirah, Nicole Grenhagen, Jasmine Ahmad, Livia Panico) heel bepalend. Ze maken het vocale gedeelte helemaal af. In de titeltrack 'Ridin'' zorgt Eric Bibb met een steeds weerkerende riff op de resonator gitaar voor een sfeer van een rijdende trein. Eric roept in 'Ridin'' iedereen op om op te stappen en mee te rijden op deze vrijheidstrein. Voor dit nummer vond Eric inspiratie bij het schilderij 'A Ride For Liberty' van Eastman Johnson uit 1862. De diepe pompende baslijn van Glen Scott geeft 'Ridin'' een soort boogie ritme. Instrumentaal geeft Ola Gustafsson perfect de sfeer weer met een vette slidesolo. Top nummer. 'Blues Funky Like Dat' heeft een voetstampende groove, fantastische fingerpicking op de banjo en akoestische gitaar en heerlijk mondharmonica werk. Eric Bibb, Taj Mahal en Jontavious Willis delen het vocale werk. Je waant je tijdens 'Blues Funky Like Dat' in een juke joint aan de Mississippi Delta. 

 

 

 

 

 

 

 

In 'The Ballad Of John Howard Griffin' met Russell Malone op elektrische gitaar, vertelt Eric Bibb een waargebeurd verhaal over de Amerikaanse journalist Howard Griffin, die in 1959 de bestseller 'Black Like Me' schreef. Howard was een blanke man die zijn huidskleur veranderde en daarna door het zuiden reisde om segregatie, discriminatie en onrecht uit de eerste hand te ervaren. Het aangrijpende 'The Ballad Of John Howard Griffin' is een mix van jazz en folkblues. '500 Miles' is een traditional, waarvoor Eric Bibb en Glenvin Scott nieuwe arrangementen schreven. Bibb zingt het akoestische nummer ingetogen en met veel emotie in zijn stem. Instrumentaal is het genieten van de banjo van Eric Bibb en de prachtige vioolklanken van Esbjörn Hazelius. Eric Bibb is een muzikale verhalenverteller en dat hij dat kan als geen ander bewijst hij andermaal in het aangrijpende en waargebeurde 'Tulsa Town'. In dit nummer beschrijft Eric het verhaal van het bloedbad vanTulsa uit 1921, waarbij Black Wall Street, één van de rijkste zwarte wijken, tot de grond toe werd afgebrand. 1200 Huizen werden in brand gestoken, er vielen driehonderd doden en duizenden werden dakloos. De uitstekende en opwindende percussie geeft de woede die er op dat moment heerste bij de zwarte bevolking perfect weer. Paris Renita, Ida Sandlund, Ulrika Bibb en het UMOJA Choir zorgen weer voor adembenemende backing vocals. Het instrumentale 'Onwards (Interlude)' is een kort, nog geen drie minuten durend, droevig nummer, met knap tokkelwerk op de akoestische gitaar en heerlijke Pedal Steel klanken van Ola Gustafsson. 

 

 

 

 

 

 

 

Russell Malone is met zijn hemels elektrisch gitaarwerk de smaakmaker in 'Hold The Line'. Met zijn heel mooie stem weet Eric Bibb dit nummer weer met veel gevoel te brengen. Dat Delta bluesmuzikant Son House met zijn muziek een grote invloed had op hetgeen wat Eric Bibb nu doet vertelt hij in het hypnotiserende bluesnummer 'I Got My Own', waarin de geboren verhalenverteller zingt dat Son House naar hem toe kwam in een droom en 'I Got My Own' zong. Met weergaloos vingerwerk op de elektrische gitaar wakkert de Franse, Saharaanse bluesgitarist Amar Sundy het vuur in dit nummer nog verder aan. De Canadese bluesgrootheid Harrison Kennedy komt meezingen en meespelen in 'Call Me By My Name'. Het nummer is een aanklacht van de zwarte bevolking van Amerika, die niets aan de verbeelding over laat. Ze eisen respect en waardering voor de bijdrage die hun volk geleverd heeft en nog levert aan de USA. Kennedy bespeelt de elektrische gitaar en Eric de akoestische gitaar. In het ingetogen 'Joybells' herdenkt Eric Bibb ontelbaren die hun leven verloren in de rassendiscriminatie oorlog. Samen met Tommy Sims en Ash Haynes noemt Eric een hele reeks slachtoffers op, gaande van John Lewis tot George Floyd. De tweede traditional op dit album, waarvoor Bibb nieuwe arrangementen schreef is 'Sinner Man'. Samen met de Eric Bibb String Band krijgen we een live versie, die opgenomen werd op het Wheatland Festival. Er heerst een dreigende sfeer in Het spirituele 'Sinner Man'. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De West Afrikaanse muzikant Habib Koité komt met zijn stem en akoestische gitaar medewerking verlenen in 'Free'. De vrouwelijke backing zangeressen Paris Renita, Ida Sandlund, Ulrika Bibb en het UMOJA Choir (Leonella Bosch, India Scott, Aretha Scott, Linda Butseme, Rachel Idrona Biirah, Nicole Grenhagen, Jasmine Ahmad, Livia Panico ) maken het vocale gedeelte helemaal af. Ook nog vermelden dat Lamine Cissokho heel het nummer uitdrukkelijk en uitstekend aanwezig is op de Kora ( een snaarinstrument uit West-Afrika dat tot de harpen). Een mijmerende en gevoelvolle Eric Bibb roept in de emotievolle ballade 'People You Love' op om met liefde en wederzijds begrip een oplossing te vinden voor de thematiek die hij op dit album aankaart. Het is een soulvolle ballade met heerlijk pedal steel, akoestische en elektrische gitaarklanken die samen één harmonieus geheel vormen. het album wordt afgesloten met het rustgevende 'Church Bells'. Het is een instrumentaal nummer met Keltische invloeden. Met het uitstekende 'Dear America' wist Eric Bibb al heel wat muziekliefhebbers te raken en dat zal met zijn nieuwe album 'Ridin'' niet anders zijn, want 'Ridin'' is meer dan een fantastische opvolger voor 'Dear America'. Het is een sterke en ontroerende plaat, met ontroerende,hoopvolle, maar ook strijdvaardige teksten. Ook instrumentaal is dit weer een topalbum. Wij van Concertmonkey kunnen 'Ridin'' aan elke muziekliefhebber aanbevelen. (9/10)

 

 

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

01. Family

02. Ridin’

03. Blues Funky Like Dat (featuring Taj Mahal & Jontavious Willis)

04. The Ballad of John Howard Griffin (featuring Russell Malone)

05. 500 Miles

06. Tulsa Town

07. Onwards (Interlude)

08. Hold the Line (featuring Russell Malone)

09. I Got My Own (featuring Amar Sundy)

10. Call Me By My Name (featuring Harrison Kennedy)

11. Joybells

12. Sinner Man with Eric Bibb String Band (Live at Wheatland Festival)

13. Free (featuring Habib Koité)

14. People You Love

15. Church Bells (Interlude)

 

 

 

 

Eric Bibb op leadzang, 6-snarige banjo, akoestische gitaar en akoestische resonatorgitaar

Jontavious Willis op leadzang en akoestische gitaar

Taj Mahal op zang, mondharmonica en akoestische gitaar

Glen Scott op achtergrondzang, orgel, drums, percussie, programmering, bas, voetstompen, Wurlitzer, E Gtrs, Slide, akoestische gitaar, synth en zang.

Paris Renita, Ida Sandlund, Ulrika Bibb, UMOJA Choir (Leonella Bosch, India Scott, Aretha Scott, Linda Butseme, Rachel Idrona Biirah, Nicole Grenhagen, Jasmine Ahmad, Livia Panico ) en Ash Haynes op achtergrondzang

Ola Gustafsson op pedal steel en slidegitaar

Amar Sundy op elektrische gitaar

Esbjörn Hazelius op viool

Staffan Astner, Chuck Anthony, Russell Malone, Christer Lyssarides en Michael Jerome Brown op elektrische gitaren

Harrison Kennedy en Ash Haynes van zang

ommy Sims op akoestische gitaar en zang

Steve Jordan en Danny Devillier op drums

Dirk Powell op banjo

Cedric Watson op zang en viool

Grant Dermody op mondharmonica

Habib Koité op nylonsnarige akoestische gitaar en zang

Lamine Cissokho op Kora

Nicci Notini op extra drums