Dylan Wickens & The Grand Naturals is een power trio dat trouw blijft aan de geest van de jaren zestig, met hun psychedelische bluesrock die buiten de lijnen kleurt met fuzzyd up gitaren, melodieuze bas en zware zanglijnen. In 2010 verscheen hun debuut album 'Tattoo Black', dat overal lovende kritieken kreeg en heel wat airplay kreeg op verschillende radio stations. Met Dylan Wickens op gitaar en zang, Al Webster (Jeff Healey, Colin James, Long John Baldry) op drums en Dennis Pinhorn (Downchild, Danny Brooks, The Last Waltz Tribute) op bas is dit trio uitermate erg geschikt om een enorm geluid af te leveren. Hun muziek is een echte rauwe mix van moderne en traditionele blues, met duidelijke invloeden van Cream en Jimi Hendrix. Begin mei verscheen hun tweede album 'Hi Lo-Fi', dat negen nummers telt en waarvan er acht door de frontman geschreven zijn.

De heavy opener 'Foolish Heart' is een typische Dylan Wickens song. De rauwe slide gitaar en de ruwe stem van Dylan accentueren de gruizige sound van dit trio nog meer. Al Webster zorgt voor een strakke groove in 'Love & Lust' en Dylan blinkt weer uit door zijn verbluffende gitaar riffs. 'Love & Lust' is een mix van bluesrock en R&B en heeft een ontzettend aanstekelijk ritme. De dreigende bas groove van Dennis Pinhorn vormt de basis van 'Run Sister', één van de sterkste songs op dit album en daar heeft Tortoise Blue met een geweldige sterke bijdrage op de gruizige bluesharp een groot aandeel in. Frontman Dylan Wickens geeft deze rocker nog een extra surplus met zinderend gitaarwerk. Dezelfde Tortoise Blue is in 'Calamity Jane' opnieuw aanwezig, alleen is het nu met korte riffs op het Hammond. De steeds weerkerende gitaar riff en de splijtende gitaar solo bepalen de sound van dit nummer. De invloeden van Cream en Jimi Hendrix zijn duidelijk hoorbaar in 'Fall Apart', waarin Dylan Wickens weer eenzame hoogten opzoekt met zijn door Wah Wah pedaal vervormde gitaar riffs. De baslijnen van Dennis Pinhorn zijn om van te snoepen en kriebelen lekker in je buik, wanneer je het nummer met voldoende volume speelt. Ook  de intro van 'She's Back In Town' wordt gespeeld met behulp van de Wah Wah pedaal, ondertussen vertelt Dylan rustig zijn verhaal. De ritme sectie is erg heavy in 'Your Other Man', vooral bassist Dennis Pinhorn zijn baslijnen zijn weer top. De stem van Dylan is gemaakt voor dit soort nummers en naar het einde toe laat hij ons weer genieten van een zalige vlammende gitaar partij. 'Rock Bottom' begint met een vette gitaar riff en daarna bepaalt de steeds weerkerende riff, de sound van deze strakke rocker. In het instrumentale gedeelte is het wel genieten van de instrumentale virtuositeit van dit power trio. De afsluiter is een live versie van 'In My Time Of Dying'. Origineel is dit nummer een traditionele gospel song en bijna honderd jaar oud. Het nummer is ontelbare keren gecoverd en de meest bekendste versies zijn van Blind Willie Johnson, Bob Dylan en Led Zeppelin. We worden door de frontman verwend met vette, heerlijke slide partijen en de band zorgt er voor dat de gospel ziel toch nog steeds de basis vormt van deze erg mooie klassieker. 'Hi Lo-Fi' is een goed album van een sterk power trio. Dylan Wickens heeft een goede stem en is een uitstekend gitarist. Deze Canadese band heeft mag voor mijn part dadelijk naar Europa komen voor een grote tournee. Prima album. (7,5/10)