DYER DAVIS - DOG BITES BACK

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dyer Davis is een Amerikaanse zanger/gitarist. Als kind zette Dyers' vader, die ook muzikant is, hem aan om naar de muziek van de jaren zestig en zeventig te luisteren. De artiesten die hem het meest aanspraken waren de bluesrockers, vooral de vroege Jeff Beck platen met Rod Stewart konden de jonge Dyer bekoren. Dit bracht hem het belang bij van de blues als de belangrijkste basis van de muziek waartoe hij zich aangetrokken voelde. Dyer Davis heeft acht jaar van zijn jonge leven als rockartiest doorgebracht bij de band Rubber Soul Child, waar hij onlangs opgestapt is. Eind 2021 nam Dyer's oude supporter en producer, Billy Chapin contact op met de bekroonde producer Stephen Dees van WildRoots Records om samen te werken en te schrijven aan een album voor Dyer Davis. Na een paar sessies was Stephen Dees helemaal overtuigd van Dyers' talent en innemende persoonlijkheid. Nu, op drieëntwintigjarige leeftijd, is Dyer teruggekeerd naar de muziek die hem voor het eerst inspireerde om muzikant te worden. Wat Dyer zeker onderscheidt van andere bluesrockers is zijn uitzonderlijke soulvolle stem, smaakvol gitaarspel en sterke schrijfvaardigheid. Davis is een natuurlijke performer met het charisma en de kwaliteiten om elk publiek te vermaken, solo of met zijn energiek trio. Op zeventien februari verschijnt bij WildRoots Records zijn debuutalbum 'Dog Bites Back'. Er staan dertien songs op het album, die voornamelijk geschreven werden door Dyer Davis, Stephen Dees en Billy Chapin.

 

 

 

 

 

 

Het album opent met 'Let Me Love You', een cover uit 1968 van The Jeff Beck Group, waar toen ook Rod Stewart en Ron Wood deel van uitmaakten. Het Door Jeff Beck en Rod Stewart geschreven nummer is de enige cover op het album en Dyer Davis maakt er een schitterende en verschroeiende versie van. Dyer beschikt over een goede en krachtige stem en hij laat dat meteen horen. De ritmesectie, met drummer Billy Dean en bassist Stephen Dees, zorgt voor de stevige, midtempo rockgroove. Victor Wainwright is het gehele nummer uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig op de piano en zijn solo is van prima kwaliteit. Hetzelfde kan gezegd worden van het snedige gitaarwerk van Dyer Davis. Stephen Dees en Victor Wainwright schreven de stuwende en strakke midtempo bluesrocker 'Walk Away My Blues'. Met bassist Jack Barone en drummer David Weatherspoon krijgen we hier een heel andere ritmesectie. Dyer zingt het nummer andermaal met veel kracht en overtuiging. Instrumentaal is het genieten van de klasse van pianist Victor Wainwright en gitarist Dyer Davis. Dat Dyer Davis ook een sterke songwriter is ontdekken we in het Bijbelse verhaal 'Water Into Wine'. Het nummer begint akoestisch met alleen de gitaar en de stem van Dyer. Eerst komt de bas van Barone het geluid versterken, daarna het strakke en dwingende slagwerk van Weatherspoon.

 

 

 

 

 

 

Met saxofoniste Patricia Ann Dees en trompettist Joe Young komen de blazers uitdrukkelijk aan bod in de melodieuze, bijna vijf minuten durende, soulvolle ballade 'Cryin' Shame'. Billly Chapin draagt de melodie met zijn warme orgelklanken en Dyer Davis pakt uit met een prachtige snarensolo op zijn sixstring. Ook in de bijtende en rauwe midtempo bluesrocker 'Train Wreck' blazen Patricia Ann Dees en Joe Young op hun saxofoon en trompet de nodige soul in het nummer. Met zijn zware, dwingende baslijn stuwt Stephen Dees het nummer letterlijk vooruit. Dyer Davis strooit het gehele nummer gretig rond met snedige en vurige gitaar riffs. Stephen Dees schreef de soulvolle ballade 'Lifting Up My Soul'. Het is één van de rustigste nummers op het album. De mooie, soulvolle stem van Dyer komt hier volledig tot zijn recht en ook als gitarist etaleert hij zijn klasse met een gevoelvolle solo. Billy Chapin zit achter het orgel en tenor saxofoniste Patricia Ann Dees en bariton saxofonist Mark Early zijn de blazers van dienst. De prachtige, soulvolle backing vocals van Stephen en Patrica Ann Dees maken het vocale gedeelte helemaal af. 

 

 

 

 

 

 

Net als voor 'Water Into Wine' wordt er voor 'Long Way To Go' inspiratie gevonden in de Bijbel. Het is een stevige bluesrocker die begint met ritmisch slagwerk van Billy Dean. De beukende baslijn is van Stephen Dees en het vette slidewerk op de gitaar van Billy Chapin. Dyer zingt'Long Way To Go' samen met Victor Wainwright, die na de eerste twee nummers nog eens achter de piano zit. Met het akoestische 'Wind Is Gonna Change' gaat Dyer Davis de Delta blues richting uit. Alleen Billy Dean op drums, Stephen Dees op percussie en Walter Andrews op dobro slide gitaar begeleiden de stem van Dyer Davis. Deze laatste levert ook nog uitstekend vingerwerk op de akoestische gitaar af. Stephen Dees en Billy Chapin schreven de titeltrack 'Dog Bites Back'. Met een roffelende drumintro trek Billy Dean dit harde verhaal op gang. Dyer zingt het nummer met veel passie en power en hij voorziet 'Dogs Bites Back' van snedige gitaarvullingen. De diepe baslijn van Stephen Dees is het kloppend hart van deze titeltrack. Ook als het ingetogen moet komt de klasse van Dyer Davis naar boven. Luister maar eens naar de prachtige, akoestische ballade 'Angels Get The Blues'. Dyer's stem krijgt in deze toetsen gedreven ballade alleen begeleiding van de gitaar van Dyer, de piano van Dave Mikeal en het orgel van Billy Chapin. Top nummer. 

 

 

 

 

 

 

Na een paar songs zonder koperblazers, zijn ze in het soulvolle 'These Walls' opnieuw van de partij. Doug Woolverton op trompet, Patricia Ann Dees op tenor sax en Mark Earley op bariton sax helpen de sound van deze soulvolle ballade bepalen. Toch is het Dyer Davis die met zijn soulvolle stem en zijn gevoelvol snarenwerk op zijn sixstring alle aandacht naar zich toetrekt. 'Don't Tell My Mother' is een radiovriendelijke pop/roots song, met Dave Mikeal op de Wurlitzer piano. Stephen Dees zorgt op percussie voor een mooie instrumentale outro. Het album wordt afgesloten met het rustige 'AKA', waarin Dyer vocaal ondersteuning krijgt van Patricia Ann en Stephen Dees. Dyer Davis mag trots zijn op zijn debuutalbum 'Dog Bites Back'. Hij heeft niet alleen een goede stem, maar hij is ook nog een uitstekend gitarist en is een zeer goede songwriter. Daar bovenop komt nog de ervaring en de klasse van Patricia Ann en Stephen Dees en Victor Wainwright en dan weet je dat het bijna niet meer stuk kan. 'Dog Bites Back' is een album dat een breed publiek kan boeien. Het zal zeker en vast heel wat deuren openen voor Dyer Davis. Ik kijk nu al met grote verwachtingen uit naar zijn tweede album.  (8/10)

 

 

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

01. Let Me Love You

02. Walk Away My Blues

03. Water Into Wine

04. Cryin’ Shame

05. Train Wreck

06. Lifting Up My Soul

07. Long Way To Go

08. Wind Is Gonna Change

09. Dog Bites Back

10. Angels Get The Blues

11. These Walls

12. Don’t Tell My Mother

13. AKA

 

Dyer Davis: Zang, elektrische en akoestische gitaren

David Weatherspoon: Drums (2,3,4,6,12)

Jacob Barone: Bas (2,3,4,12)

 

Victor Wainwright:Piano (1,2,7), Co lead vocals (7)

Stephen Dees: Bas (1,5,6,7,9,11,13), Ritme gitaar (6), Toetsen (6), Backing vocals (6,13) en percussie

Billy Chapin: Ritme gitaar (4,5,9,13), Slide gitaar (7), Orgel (4,5,6,9,10,13) en keyboards (11)

Patricia Ann Dees: Tenor Saxofoon, fluit en bavcking vocals (6,13)

Billy Dean: Drums (1,7,8,9,11,13)

 

Special guests

Stan Lynch: Drums (5)

Mark Earley: Bariton saxofoon 

Doug Woolverton: Trompet (11)

Joe Young: Trompet (4,5)

Dave Mikeal: Piano (10) en Wurlitzer piano (12)

Walter Andrews: Dobro slide gitaar (8)