DOWNCHILD - LIVE AT THE TORONTO JAZZ FESTIVAL

Album Review

Album: 
DOWNCHILD - LIVE AT THE TORONTO JAZZ FESTIVAL
Artist: 
Downchild
Record Label: 
Downchild Music
Style: 
Blues, Bluesrock
Date: 
14/08/2020
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
DOWNCHILD - LIVE AT THE TORONTO JAZZ FESTIVAL
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
De Canadese Downchild Blues Band werd in 1969 in Toronto opgericht door de broers Donnie 'Mr Downchild' Walsh en Richard 'Hock' Walsh. De naam van de band kwam van het Sonny Boy Williamson II nummer 'Mr. Downchild'. Later werd de naam ook verkort naar Downchild. Van 1968 tot 1970 was Downchild de vaste huisband in de legendarische Grossman's Tavern. Hun debuutalbum 'Bootleg' verscheen in 1971. Hun Internationale bekendheid dankte de band aan de volgende songs 'I've Got Everything I Need (Almost)', 'Shot Gun Blues' en 'Flip, Flop and Fly' uit het album 'Straight Up', dat in 1973 verscheen. Jimmie Reed en James Cotton waren Donnie Walsh zijn grote voorbeelden. Later leerde hij ook de muziek van Sonny Boy Williamson, Little Walter, Muddy Waters, B.B. King, en Albert King waarderen. Gedurende hun vijftigjarig bestaan zijn heel wat muzikanten gekomen en vertrokken bij deze Canadese band, maar sinds 1990 is het grootste gedeelte van de bezetting hetzelfde gebleven. Downchild is een band die gemiddeld tussen de tweehonderd en driehonderd concerten per jaar speelt. Ze kregen al heel wat onderscheidingen. De meest recentste zijn het winnen van een Best Album Of The Year JUNO Award in 2014 met 'Can You Hear The Music', het zeventiende album van Downchild. In 2005 kregen ze al een nominatie voor Best Blues Album Of The Year Op de Maple Blues Awards en wonnen ze een Maple Blues Award in de categorie Entertainers Of The Year. Deze laatste Maple Blues Award kregen ze ook in 2006. Het meest recentste album van Downchild is 'Something I’ve Done', dat in 2017 verscheen. Ter gelegenheid van hun vijftigjarig bestaan werd hun concert op het Toronto Jazz Festival 2019 opgenomen. Er waren heel wat gasten uitgenodigd op dit feestelijk optreden. Zo was Holywood ster Dan Aykroyd van de partij. Andere gasten waren Paul Shaffer, David Wilcox, Kenny Neal, Gene Taylor, Peter Jeffrey en Erja Lyytinen. Op 14 augustus verschijnt de CD van dat concert en die ligt nu voor ons. Spijtig genoeg is het een promo CD zonder boekje, zodat we heel weinig informatie hebben.
 
 
 
 
 
 
 
Het concert begint met het opgewekte en levendige 'Can You Hear Music'. Dit swingende nummer was de titeltrack van hun in 2013 verschenen album, dat in 2014 een Juno Award won als beste album van het jaar. Meteen valt de instrumentale sterkte op van dit sextet. Donnie Walsh op mondharmonica, met een lange solo, en Pat Carey met een prachtige saxsolo plaatsen de instrumentale kers op de taart. Chuck Jackson heeft een doorleefde en aangename stem en hij weet dit nummer met de nodige swung te brengen. Met zo'n aantrekkelijke opener heb je meteen het publiek op je hand. Er wordt wat gas teruggenomen voor het jazzy 'Understanding & Affection', waarin saxofonist Pat Carey zich nogmaals in de kijker speelt. Met fris en aantrekkelijk toetsenwerk is pianist Michael Fonfara het gehele nummer uitstekend aanwezig. De zoete backing vocals maken 'Understanding & Affection' vocaal helemaal compleet. Gitarist David Wilcox is de eerste gast. Hij neemt de slide gitaar voor zijn rekening in de stuwende bluesrocker 'It's A Matter Of Time'. Aan het applaus te horen weet deze Canadese gitarist het publiek in Toronto duidelijk te bekoren met zijn smaakvol en vet slide werk. Ook pianist Michael Fonfare is weer op een prachtige wijze aanwezig en hij geeft het nummer nog een extra touch met een erg knappe solo. Ook in de stomende Elmore James cover 'Madison Blues' blijft David Wilcox op het podium. De ritmesectie, met drummer Mike Fitzpatrick en bassist Gary Kendall, zorgen voor een fantastische groove en op deze basis kunnen saxofonist Pat Carey, pianist Michael Fonfare en gitarist David Wilcox zich weer volledig uitleven en dat levert weer machtig solowerk werk op. Geweldige cover. Voor mezelf is het hoogtepunt van het concert de wondermooie gospelballade 'One In A Million', dat met erg veel gevoel gezongen word door Chuck Jackson. Het intense en slepende slidewerk van Donnie Walsh is het gehele nummer uitdrukkelijk aanwezig en zorgt voor de perfecte aanvulling op Chuck's stem.
 
 
 
 
 
 
 
Daarna kondigt Chuck voormalig Downchild lid Gene Taylor aan. De ex toetsenist van The Fabulous Thunderbirds krijgt een daverend applaus van het uitbundige publiek. Nog voor het applaus uitgestorven is geven de muzikanten van Downchild vol gas voor de swingende West Coast rocker 'I'm Gonna Tell Your Mother', een cover van Jimmy McCracklin. Natuurlijk krijgt Gene Taylor de nodige tijd en ruimte om met swingend en opwindend toetsenwerk te imponeren. Ook Don Walsh speelt zich in de kijker met een gruizige en waanzinnige mondharmonica solo. Ik ben er van overtuigd dat iedereen op het Toronto Jazz Festival aan het dansen was op de swingende tonen van dit erg dansbare nummer. De Finse slide Queen Erja Lyytinen is de volgende gast van de band. Het ontlokt de volgende opmerking bij zanger Chuck Jackson: Ik had nooit gedacht dat mijn Mississippi vrouw uit Finland zou komen. Die uitspraak diende natuurlijk als de ideale aankondiging naar het volgende nummer 'Mississippi Woman, Missisauga Man'. Dit uitstekende nummer wordt door zowel Chuck als door Erja gezongen en de Finse laat met een knappe slide solo horen, waarom men haar de Slide Queen noemt. Ook Donnie Walsh pakt nogmaals uit met fantastisch blaas en zuigwerk op de bluesharp. De volgende gast kan zijn onderscheidingen niet meer tellen. Voor de meeslepende slowblues 'Shotgun Blues' komt de Amerikaanse gitaarvirtuoos Kenny Neal de band versterken. Hij weet zoveel gevoel en intensiteit in zijn snarenwerk te leggen, dat de haren op je armen er recht van gaan staan. Na Kenny's solo neemt saxofonist Pat Carey op een fantastische wijze over. Deze bijna tien minuten durende ballade blijft elke seconde boeiend en is een genot voor het oor. 'Soul Man' werd door Isaac Hayes geschreven en was in 1967 een wereldhit voor Sam & Dave. Dit soulnummer is de volgende song op de setlist. Met gasten als Kenny Neal, Paul Shaffer en Dan Akyroyd beloofd ook dit weer een voltreffer te worden. Hoewel 'Soul Man' al meer dan vijftig jaar oud is, heeft het nog niets van zijn glans verloren. Het blijft een topnummer die elke wei of concertzaal kan omtoveren in één dansende massa.
 
 
 
 
 
 
De drie gasten blijven ook op het podium voor 'I Got Everything I Need (Almost)', één van de grootste hits van Downchild en een nummer dat zelden of nooit ontbreekt op hun setlist. In deze loom swingende blues shuffle is het weer met volle teugen genieten van het prachtige mondharmonicawerk van Don Walsh. Het refrein van 'I Got Everything I Need (Almost)' is uitermate geschikt om het publiek te laten meezingen en even later krijgen we dan ook een groots meezing moment. Daarna wordt het gaspedaal helemaal ingedrukt voor de swingende Big Joe Turner cover 'Flip, Flop And Fly'. Downchild staat nu samen met de zes gasten op het podium en met hun twaalven maken ze er een geweldig feestje van, waarin weer heel wat plaats is van spetterend solowerk. De gasten verdwijnen van het podium en het concert en album wordt afgesloten met de Delta blues song 'TV Mama', een cover van Joe Turner And His Blues Kings uit 1953. Don Walsh strooit het gehele nummer kwistig met erg knappe slide riffs. Maar ook mondharmonicaspeler Chuck Jackson, saxofonist Pat Carey, toetsenist Michael Fonfara, bassist Gary Kendall en drummer Mike Fitzpatrick dragen meer dan hun steentje bij. Dat Downchild nog niet van plan is om te stoppen horen we nadat de laatste noot uitgestorven is en Chuck Jackson zegt: Ik zie jullie terug binnen 25 jaar. 'Live At The Toronto Jazz Festival' van Downchild is een uitstekend live album van een band die al vijftig jaar op erg hoog niveau staat te spelen en die weet hoe ze een publiek kan verwennen. (8,5/10)
 
 
 
 
 
 
walter Vanheuckelom
 
 
 
 
01. Can You Hear The Music
02. Understanding & Affection
03. It’s A Matter of Time
04. Madison Blues
05. One In a Million
06. I’m Gonna Tell Your Mother
07. Mississippi Woman, Mississauga Man
08. Shotgun Blues
09. Soul Man
10. I Got Everything I Need (Almost)
11. Flip Flop and Fly
12. TV Mama
 
 
Don(nie) “Mr. Downchild” Walsh: Gitaar en mondharmonica
Chuck Jackson: Zang en mondharmonica
Pat Carey: Tenor saxofoon
Michael Fonfara: Toetsen
Gary Kendall: Bas
Mike Fitzpatrick: Drums
Featuring:
David Wilcox (3-4,11)
Gene Taylor (6,11)
Erja Lyytinen (7,11)
Kenny Neal (8-11)
Dan Aykroyd, Paul Shaffer (9-11)