Dit jaar bestaan The Dandy Warhols 22 jaar. Op al die tijd hebben ze het zichzelf nooit gemakkelijk gemaakt. Hun tweede album The Dandy Warhols Come Down was de ultieme natte droom van zowat iedere indiefan, je weet wel: melancholische liedjes die lekker in het gehoor liggen en meezingers zoals Not If You Were The Last Junkie On Earth of Every Day Should Be A Holiday. Ofschoon de band in de hipste modemagazines verscheen, werd hun muziek met ieder album meer obscuur en zochten ze de richting van de psychedelische rock op zonder hun eigen geluid te verloochenen. Zoals verwacht bleven de hits dan ook uit, en ook al bevat de nieuwe plaat een stevige track als Styggo,  is het overduidelijk dat de vier al lang geen behoefte meer hebben om de hitparade te bestormen.

Distortland is een zeer eigenzinnige plaat, en de ondertussen 48-jarige Courtney Taylor-Taylor hoeft niets meer te bewijzen. De band is verstandig genoeg om te beseffen dat dit misschien wel de laatste plaat is waar hun fans naar willen luisteren, want die worden met de dag ouder, en nieuwe fans zullen The Dandy Warhols hooguit met mondjesmaat bijwinnen.

Geen toegevingen dus, en dus een plaat met tien tracks waarop The Dandy Warhols het experiment niet schuwen, ook al blijven hun liedjes steeds mooi binnen de lijntjes van de indiepop.

Het kost wel inspanningen hoor. Search Party lijkt op het eerste gehoor op een niemendalletje, maar hoe meer je de track draait des te beklemmender deze psychedelische indiesong wordt. En natuurlijk is er die typische melancholie van hun die vaak gepaard gaat met junkverdriet, want ook daar heeft de band uit Portland een patent op. Catcher In The Rye (hoe kan het ook anders met zo’n titel) toont aan dat ze die kunst nog niet zijn verleerd.

Distortland is zeker niet de beste plaat van The Dandy Warhols, maar het doet ons enorm plezier om deze oude helden opnieuw te begroeten!