DAVE RILEY & BOB CORRITORE - TRAVELIN' THE DIRT ROAD

Album Review

Album: 
DAVE RILEY & BOB CORRITORE - TRAVELIN' THE DIRT ROAD
Artist: 
Dave Riley & Bob Corritore
Record Label: 
Vizztone Label Group
Style: 
Blues
Date: 
23/10/2020
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
DAVE RILEY & BOB CORRITORE - TRAVELIN' THE DIRT ROAD
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'Travelin' The Dirt Road' van Dave Riley & Bob Corritore is de eerste release uit de 'From The Vault Series' van Bob Corritore. Bob Corritore is een Amerikaanse mondharmonicaspeler die op 27 september 1956 in Chicago werd geboren. Zijn leven veranderde voorgoed wanneer hij op twaalfjarige leeftijd voor het eerst Muddy Waters hoorde op de radio. In minder dan één jaar leerde hij mondharmonica spelen. Bob zocht contact met de grote harpspelers, zoals Big Walter Horton, Little Mack Simmons, Louis Myers, Junior Wells, Big John Wrencher en Carey Bell. Van hen kreeg hij veel mondharmonica tips en aanmoedigingen. In 1981 verhuisde Bob naar Phoenix, Arizona, waar hij in 1986 begon samen te werken met voormalig Howlin' Wolf drummer Chico Chism. Die samenwerking duurde twintig jaar, tot Chico in 2007 overleed. In 1991 opende Bob de inmiddels beroemde blues & roots club, The Rhythm Room. In 1999 bracht Bob zijn debuutalbum 'All-Star Blues Sessions' uit. In 2005 bracht Bob de Rhythm Room All-Stars, met Big Pete Pearson, naar het Marco Fiume Blues Passions Festival in Italië. Hierdoor kwam er heel wat Europese interesse voor het vurig mondharmonica spel van Bob Corritore. In 2007 ontving Bob een 'Keeping The Blues Alive' Award van de Blues Foundation. In datzelfde jaar werd 'Travelin' The Dirt Road', een samenwerking met Dave Riley, genomineerd voor een Blues Music Award. In 2011 won het album 'Harmonica Blues' van Bob Corritore & Friends een Blues Music Award voor Best Historical Blues Release. In 2013 werd 'Ain't Nothing You Can Do', de schitterende samenwerking met John Primer, gekozen tot Best Blues Album Of 2013 door het Duitse Blues News Magazine. Een jaar later kreeg Corritore ook een Blues 411 Jimi Award voor Beste Mondharmonicaspeler. In mei van dit jaar verscheen 'The Gypsy Woman Told Me', de derde samenwerking tussen Bob Corritore en John Primer. Dave Riley werd geboren in Hattiesburg, Mississippi, op 18 maart 1949. Zijn ouders verhuisden naar Chicago toen hij een klein kind was, waardoor Riley en vier broers en zussen onder de hoede van zijn grootouders geplaatst werden. Riley's grootouders bezaten katoenvelden en de jonge Dave Riley moest meewerken op deze velden. Riley begon gitaar te spelen toen hij negen jaar oud was, maar het werd pas serieus toen hij in 1961 naar zijn ouders verhuisde in Chicago. Na de middelbare school ging Dave bij het leger. Het was in die periode dat hij een concert van Jimi Hendrix bijwoonde en die zijn kijk op de muziek veranderde. In 1998 brak Dave Riley zijn nek bij een auto ongeluk. Hij leerde stilaan terug gitaar spelen en bracht in 2002 twee albums uit. In 2007 volgde 'Travelin' The Dirt Road', een samenwerking met Bob Corritore.
 
 
 
 
 
 
'Travelin' The Dirt Road' werd in 2007 genomineerd voor een Blues Music Award als beste album. Het is deze samenwerking tussen Dave Riley en Bob Corritore die nu als eerste release wordt uitgebracht in 'From The Vault Series' bij Vizztone Label Group. 'From The Vault Series' zijn historische blues opnames uit het archief van Bob Corritore. Als extra krijgen we op deze release twee nog nooit uitgebrachte songs. Dave Riley schreef tien van de twaalf songs op het album. De andere komen van de hand van John Weston. De opener 'I'm not Your Junkman' is één van de twee songs die door John Weston werden geschreven. Het is een vrolijke Chicago bluessong met opwindende gitaar riffs van Dave Riley en hypnotiserend mondharmonica werk van Bob Corritore. Dave Riley heeft een zoete, aangename stem, die wat aan Magic Slim doet denken en hij weet het nummer met veel overtuiging te brengen. De titeltrack 'Travelin' The Dirt Road' is een opwindende Delta bluesrocker. De ritmesectie, met drummer Tom Coulson en bassist Dave Riley Jr. zorgen voor een uitstekende stuwende groove. Mondharmonicavirtuoos Bob Corritore strooit het gehele nummer kwistig rond met pittige en opwindende harp riffs. Voor 'Overalls' keren Dave en Bob terug naar de akoestische blues. De akoestische gitaar van Dave en de mondharmonica van Bob vormen hier de enige begeleiding voor Dave's stem.
 
 
 
 
 
 
Met zijn zeven minuten en vierendertig seconden is de Chicago slowblues 'Come Here Woman' het langste nummer op dit album. Dave zingt het nummer met veel gevoel en passie en instrumentaal is het met volle teugen genieten van het overweldigend mondharmonicawerk van Bob Corritore. Met zijn kenmerkende stijl kruidt hij het gehele nummer met zijn heerlijke mondharmonica riffjes en hij zet de kers op zijn instrumentale prestatie met een meer dan uitstekende solo. Niet alleen Bob Corritore schittert in deze knappe slowblues ook de gitaristen Dave Riley en Johnny Rap zullen je kunnen bekoren met hun gevoelvolle en prachtige snarensolo. 'Let's Have Some Fun' is een lome bluesshuffle, waarin het vocale en het gitaarwerk van Dave Riley rechtstreeks uit zijn blues hart komt. Het shuffle ritme blijft, maar het wordt wel heel wat swingender in het heel dansbare 'My Baby's Gone'. De sterke steeds terugkerende mondharmonica riff van Corritore is heel bepalend voor de sound van 'My Baby's Gone'. Toetsenist Matt Bishop brengt met zijn fris en levendig pianowerk een extra touch toe aan dit uitstekende nummer. Met 'Voodoo Woman, Voodoo Man' krijgen we Chicago blues in de stijl die we kennen van Muddy Waters. Voodoo of zwarte magie blijft een dankbaar onderwerp dat dikwijls terug komt in de bluesmuziek. Hier levert Dave Riley misschien wel zijn beste gitaarwerk op dit album af. We horen weer een grootse Bob Corritore die schittert met weergaloos zuig en blaaswerk op zijn kleine mondharmonica. Ook hier is pianist Matt Bishop weer een aanwinst voor de sound van het nummer. Spijtig dat hij maar op drie nummers mag meespelen want hij is zeker een aanwinst voor dit soort muziek.
 
 
 
 
 
 
 
De vrolijke Delta bluesshuffle 'Way Back home' wordt gespeeld vanuit het hart. Het spelplezier hoor je zo in de stem van Dave. Het is heel anders in de bluesballade 'Doggone Blues', waarin we veel verdriet en weemoed horen in de stem van Riley. In deze song vertelt Dave het verhaal van een man en zijn hond. Zijn bijtend gitaarwerk raakt je tot in de kleinste vezels van je lichaam en ook het mondharmonicawerk van Corritore straalt veel verdriet en weemoed uit. 'Doggone Blues' is het tweede nummer op dit album dat niet door Dave Riley geschreven werd, maar wel door zijn vriend John Weston. Met 'Country Tough' en 'Friends' krijgen we twee nog nooit eerder verschenen songs. Het eerste is een uptempo bluesnummer, waarin de rokerige stem van Dave Riley op zijn best klinkt. Het gitaarwerk van Dave bevat heel wat Magic Sam invloeden. In de vrolijke bluesshuffle 'Friends' strooit Bob Corritore weer gretig rond met uitstekende mondharmonica riffs. Het album wordt afgesloten met het korte, nog geen twee minuten durende, 'Safe At Last'. Het is een akoestisch Delta blues nummer met wat country en gospel invloeden. De stem en de akoestische gitaar van Dave Riley en de mondharmonica van Bob Corritore zijn ruimschoots voldoende om dit album op een klasrijke wijze af te sluiten. 'Travelin' The Dirt Road' van Dave Riley & Rob Corritore blijft na al die jaren nog steeds een uitstekend album. Voor degenen die het album nog niet moesten hebben is deze eerste release van 'From The Vaults Serie' misschien wel een ideale manier om dit album in huis te halen. Zeker de liefhebbers van de blues en van de mondharmonica zullen genieten van dit prima album. (7,5/10)
 
 
 
Walter Vanheuckelom
 
 
 
01. I’m Not Your Junkman
02. Travelin’ the Dirt Road
03. Overalls
04. Come Here Woman
05. Let’s Have Some Fun Tonight
06. My Baby’s Gone
07. Voodoo Woman, Voodoo Man
08. Way Back Home
09. Doggone Blues
10. Country Tough
11. Friends
12. Safe At Last
 
 
 
 
Dave Riley: Gitaar en zang
Bob Corritore: Mondharmonica
Dave Riley Jr.: Bas op alle tracks behalve op #3,6,8 en 12
Johnny Rapp: Gitaar op alle tracks behalve op #3 en 12
Matt Bishop: Piano op #6,7 en 8
Tom Coulson: Drums op alle tracks behalve op #3 en 12
Paul Thomas: Bas op #6 en 8