DAVE FIELDS - FORCE OF WILL

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Amerikaanse multi instrumentalist Dave Fields groeide op in New York City, als zoon van componist en producer Sammy Fields. Dave Fields was als kind vaak te vinden in de opnamestudio van zijn vader. Daar kwam hij in contact met muzikanten als Sammy Kahn, Rupert Holmes en Stevie Wonder. Vanaf zijn veertiende speelde Dave op gitaar al mee met zijn vader. Fields ging studeren aan het Berkelee College of Music in Boston, Massachusetts. Na zijn studies speelde hij als studiomuzikant mee op heel wat platen. Het was wachten tot 2007 eer 'Time A Wastin'', het debuutalbum van Dave Fields verscheen. In 2009 neemt John Mayall 'Train To My Heart', een compositie van Dave Fields, op. In 2012 werd Dave opgenomen in de New York Blues Hall Of Fame. Ondertussen heeft Dave al zes albums uitgebracht. 'Force Of Will' is zijn recentste werk en dat album verscheen op drie juli 2020. Het bevat tien originele, door Dave Fields geschreven nummers. Op de meeste songs is er wel een drummer en bassist aanwezig, al de overige instrumenten en de vocale partijen neemt Dave Fields voor zijn rekening. Dave Fields draagt het album op aan Simon Haddad en aan alle andere mensen die door het Covid 19 gestorven zijn.

 

 

 

 

 

 

 

Het album opent met de Texas boogie rocker 'I Love My Baby', waarin Dave ons laat weten hoe graag dat hij zijn geliefde ziet. Deze rocker is één van de weinige songs op het album waarin Dave Fields ook het slagwerk en de basgitaar voor zijn rekening neemt. Mondharmonicaspeler Bill Ferns is de enige muzikant aan de zijde van Dave en zijn opwindend en gruizig mondharmonicaspel past perfect in deze verschroeiende rocker. Met energiek slagwerk en een beukende baslijn zorgt Dave voor de stomende groove en met zinderend en priemend gitaarwerk zet hij de kers op de taart van deze uitstekende opener. Zoiets noemt men zijn visitekaartje afgeven. Ik kan me heel goed inbeelden dat Dave's vrouw onder de indruk is van deze liefdesverklaring. Er wordt nog een tandje bij gestoken voor de uptempo rocker 'Big Block', dat door Dave met een vuile en vette gitaar riff op gang wordt getrokken. Hier heeft Dave met drummer Van Romaine (Steve Morse band) en New York baslegende Buddy Allen (Rick Derringer) wel een sterke en stevige ritmesectie aan zijn zijde. Met een verschroeiende groove, die zich door niets laat stoppen, legt dit duo de perfecte basis waarop Dave Fields zich volledig kan uitleven. Dave imponeert hier niet alleen met priemend en spetterend snarenwerk op zijn sixstring, maar ook op de toetsen van zijn keyboards gaat hij waanzinnig tekeer. Tekst is er hier niet veel, alleen één zin, die een paar maal herhaald wordt. 'Big Block' duurt iets meer dan vier minuten en het lijkt net een orkaan die voorbijraast en alles meeneemt wat op zijn weg passeert. Er wordt wat gas teruggenomen voor het swampy bluesrock nummer 'Hunger'. In het eerste gedeelte van de song klinken de basdrum van Lee Jeffryes en de bonkende baslijn van Buddy Allen als de kloppende harten achter deze song. De zwoele, ietwat smekende stem van Dave Fields geeft 'Hunger' nog een extra touch. Fields pakt uit met onweerstaanbaar en scheurend, Wah Wah gestuurd snarenwerk en toont zo nogmaals zijn klasse als gitarist.

 

 

 

 

 

 

 

De hartverscheurende en emotionele slowblues 'Why Can't You Treat Me Right' is één van Dave's favoriete songs op het album. Hier krijgt Fields hulp van zijn Europese ritmesectie, met Bjorn Hägset op bas en Käre Amundsun op drums. Dave Fields doet bijna jaarlijks een tournee in Noorwegen en dan zijn Bjorn en Käre zijn vaste bandleden. Dave zingt het nummer met veel passie en gevoel en de lange snarensolo is één langdurig orgasme voor het oor. Dave Fields speelt op een Fodera gitaar en deze, ietwat onbekende gitaar heeft echt wel een heel mooie klankkleur en die geeft 'Why Can't You Treat Me Right' nog een tikkeltje extra cachet. Prachtig nummer, dat wat aan de muziek van Aynsley Lister doet denken. Na dit ideale rustmoment gaan Dave Fields en zijn muzikanten er terug stevig tegen aan met de titeltrack 'Force Of Will', een stevige rocker met splijtende gitaar riffs en uitstekend toetsenwerk van Fields. Bassist Buddy Allen en drummer Kenny Soule zorgen voor een pulserende rock groove. Ondertussen weten we al dat Dave Fields geweldig kan uithalen op de snaren van zijn Fodera gitaar en ook in 'Force Of Will' haalt hij meesterlijk uit met een scheurende en splijtende gitaar solo. Net als in de eerste bluesballade op het album is de Noorse ritmesectie, met Bjorn Hägset op bas en Käre Amundsun op drums, ook op de tweede ballade aanwezig. 'It's Not Ok' is een meeslepende en melodieuze slowblues, met hetzelfde onderwerp als de eerste ballade 'Why Can't You Treat Me Right', namelijk zich slecht behandeld voelen door zijn partner. Vlad Barsky draagt de melodie met zijn warme orgelklanken en het gruizige en gevoelvolle snarenwerk van Dave Fields is weer van uitstekende makelij.

 

 

 

 

 

 

 

Het enige nummer op het album dat Dave Fields niet alleen schreef is de funky rocker 'Chloe & Otis'. Toetsenist Vlad Barsky, die op het vorig nummer en ook hier de toetsen voor zijn rekening neemt, hielp het nummer schrijven. 'Chloe & Otis' gaat over honden, mensen en discriminatie. De positieve boodschap die Dave in dit liedje brengt is dat liefde de wereld draaiende houdt en dat al de rest bijzaak is. Instrumentaal is het genieten van de knappe funky baslijn van Buddy Allen en de psychedelische snarensolo van Dave. Met een korte, nog geen honderd seconden durende, overstuurde gitaarsolo brengt Fields in 'Delmar' ode aan de in 2017 overleden New Yorkse muzieklegende Delmar Brown. 'Jack Ham Her' is een instrumentale rock jam waarin de klasse van het power trio, met Dave Fields op gitaar, Erik Boyd op bas en Van Romaine op drums, volledig tot zijn recht komt. De drie heren laten zich volledig gaan. Met energiek en dwingend slagwerk regelt drummer Van Romaine het ritme. De pompende en beukende baslijn van Erik Boyd is een lust voor het oor en het explosief en improviserend gitaarwerk van Dave Fields raakt je tot op het bot. Top nummer. Het album wordt afgesloten met de soulvolle rocker 'Best I Can', waarin Dave aan zijn vrouw belooft dat hij zoveel als hij kan van haar zal houden. Kenny Soule geeft 'Best I Can' een heel aantrekkelijke drumbeat. De snarensolo van Fields heeft weer een speciale klankkleur, maar is weer van top kwaliteit. 'Force Of Will' is voor mij een heel aangename kennismaking met Dave Fields. Het is een geweldige gitarist en dito songwriter. Zeker voor de liefhebbers van iets stevigere bluesrock en het betere gitaarwerk is deze Dave Fields een absolute aanrader. 'Force Of Will' is een top album. (9/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

01 I Love My Baby

02 Big Block

03 Hunger

04 Why Can’t You Treat Me Right

05 Force of Will

06 It’s Not Ok

07 Chloe & Otis

08 Delmar

09 Jack Ham Her

10 Best I Can