CLIFF STEVENS - NOBODY BUT YOU

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als een mot naar een vlam, zo onweerstaanbaar werd Cliff Stevens aangetrokken door de blues muziek. Hij herinnert zich nog goed hoe hij als dertienjarige urenlang zat te jammen in het koffiehuis in zijn woonplaats Montreal. Vooral de vooraanstaande Britse en Amerikaanse bluesrock gitaristen konden Cliff enorm boeien. Nadat hij in 1968 een Cream concert bijwoonde, was hij zo onder de indruk van Clapton dat hij de hele nacht kon blijven luisteren naar het snarenwerk van Slowhand Clapton. Hetzelfde gevoel had hij toen hij in 1970 Johnny Winter aan het werk zag. In de jaren tachtig belandde Cliff in Toronto waar hij in verschillende naamloze bands speelde en ook één jaar gitarist was bij de plaatselijke ster Ray Materick. De non stop sleur van zes dagen per week optreden, gemengd met alcohol en drugs eiste zijn tol. Cliff keerde de muziek zijn rug toe, begon als taxi chauffeur te werken en hij ging ook terug studeren. Na zeven jaar geleefd te hebben zonder drugs en drank begon Cliff terug op te treden. Maar hij herviel in zijn oude gewoontes, ditmaal duurde het afkicken drie zware jaren. Sinds 1998 is Cliff Stevens alcohol en drugs vrij en heeft hij zijn focus terug op de muziek gezet. Twee nummers, 'Crying My Heart Out' en 'Said The Wrong Thing', die hij in Parijs schreef konden op heel wat bijval rekenen. In 2009 bracht Stevens zijn titelloze debuut album uit, met daarop vijftien tracks, waarvan er acht door Cliff

zelf waren geschreven. Het album heeft achttien maanden in de Top 100 New CD hitlijst gestaan en werd genomineerd voor album van het Jaar door Le Lys Blues. Real Blues Magazine plaatste het album bij de tien beste Canadese blues albums van 2009 en nomineerde het nummer 'Don't Walk Away' als beste song van 2009. Op elf november 2016 verscheen 'Grass Won't Grow', het tweede studio album van Cliff Stevens en in september 2017 verscheen het live album 'Live In Germany', dat opgenomen werd tijdens twee concerten, namelijk op 27 januari 2017 in Die Halle in Reichenbach en op 28 januari in Laboratorium in Stuttgart. In de zomer van dit jaar verscheen het nieuwe studio album 'Nobody But You', met daarop elf originele zelf geschreven nummers.

 

 

 

 

 

Het album opent met de uitstekende boogie rocker 'How Long', waarin toetsenist Eric Sauvé de sound opfleurt met vrolijke en uitstekende toetsen riffs. Met zijn mooie stem weet Cliff het nummer ontspannen, maar toch overtuigend te brengen. Dat hij een goed gitarist is bewijst hij in het funky getinte 'Say What You Mean', waarin hij uitpakt met een paar erg knappe solo's. In de laatste solo is het genieten van het heerlijke samenspel tussen het wervelend toetsenwerk van Eric Sauvé en het sublieme gitaarspel van Cliff. In de titeltrack 'Nobody But You' klaagt Cliff over de afwezigheid van zijn geliefde. In deze vloeiende rocker zorgen drummer Sam Harrison en bassist Domenic Romanelli voor de stuwende groove. Romanelli schittert met een erg knappe vloeiende baslijn, toch zijn het opnieuw het pittige gitaarwerk van Cliff en het virtuoze toetsenwerk van Eric die alle aandacht naar zich toe trekken. Eric Sauvé weet zijn prachtige toetsen riffs op een knappe wijze te verweven in de sound van de blues ballade 'Little By Little', waarin Cliff zingt dat hij slechts beetje bij beetje herstelt van de breuk met zijn geliefde. De pijn en verdriet is duidelijk te horen in Cliff's stem en in zijn scherpe snarensolo. Cliff blijft somber in het vloeiende 'Morning Rain', waarin hij zijn gitaar een twangy geluid meegeeft. Het beste nummer op het album is voor mij het opwindende instrumentale 'Cry Baby'. Het heeft dankzij het strakke slagwerk van Sam Harrison en de lopende baslijn van Domenic Romanelli een heerlijke groove. Toetsenist Eric Sauvé en gitarist Cliff Stevens trekken alle registers open en dat levert wervelend toetsenwerk en een verschroeiende Wah Wah gestuurde gitaar solo op.

 

 

 

 

 

Ook het rustige 'World Of Worry', een mix van country en Americana kan me erg bekoren. In de titeltrack 'Nobody But You' en 'Little By Little' hoorden we al dat de liefdesbreuk voor veel verdriet heeft gezorgd. In de rauwe, stomende bluesrocker 'Come Back' smeekt Cliff aan zijn geliefde om aub terug te keren naar hem. 'Come Back' heeft een heerlijk stuwende groove. Eric Sauvé laat zijn orgelklanken kwistig aanzwellen en Cliff maakt gebruik van de bottleneck, zodat we kunnen genieten van uitstekend vet slidewerk. Ook in het aantrekkelijke 'Bad Luck' halen Cliff en Eric erg knap uit op de gitaar en het orgel. De emotionele ballade 'Keep My Love Alive', heeft een mooie melodie, die wordt gedragen door de warme orgelklanken van Eric Sauvé. Stevens sluit het album af met de erg dansbare rocker 'Truth Don't Lie', waarin veel invloeden van the sixties terug te vinden zijn. Ook zijn snarensolo refereert naar die periode. Veel van de nummers op dit album gaan over pijn en verdriet, maar dat kan niet gezegd worden van deze afsluiter, want 'Truth Don't Lie' is een nummer waar je blij van wordt. 'Nobody But You', het vierde album van Cliff Stevens is een prima en gevarieerd album dat zeker aandacht verdiend. Stevens heeft een goede en aangename stem en is een erg begaafd gitarist. Bovendien krijgt hij op dit album de nodige steun van uitstekende muzikanten, zoals toetsenist Eric Sauvé, drummer Sam Harrison en bassist Domenic Romanelli. (7,5/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

01. How Long

02. Say What You Mean

03. Nobody But You

04. Little by Little

05. Morning Rain

06. Cry Baby

07. World of Worry

08. Come Back

09. Bad Luck

10. Keep My Love Alive

11. Truth Don’t Lie

 

 

Album line-up:

Cliff Stevens: zang, gitaar en bas

Domenic Romanelli: bas op 1,3,6,11

Eric Sauvé: orgel, piano

Sam Harrison: drums

Kim Feeney: backing vocals op 2,4,5,9,11