CHARLIE MUSSELWHITE - MISSISSIPPI SON

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Amerikaanse mondharmonicaspeler Charles Douglas Musselwhite werd op 31 januari 1944 geboren in Kosciuko, Mississippi. Zijn vader speelde gitaar en mondharmonica, zijn moeder speelde piano. Drie jaar na de geboorte van Charlie verhuisde de familie naar Memphis, Tennessee. Toen Charlie een tiener was, beleefde Memphis de periode waarin rockabilly, western swing en elektrische blues samenkwamen om rock-'n-roll voort te brengen. Later verhuisde Charlie naar Chicago, waar hij zijn opleiding aan de South Side voortzette, waardoor hij nog meer legendes leerde kennen, waaronder Lew Soloff, Muddy Waters, Junior Wells, Sonny Boy Williamson II, Buddy Guy, Howlin' Wolf, Little Walter en Big Walter Horton. Musselwhite verdiepte zich volledig in het muzikale leven, woonde in de kelder van en werkte af en toe bij Jazz Record Mart (de platenwinkel beheerd door oprichter van Delmark Records Bob Koester) met Big Joe Williams. Hij bracht zijn tijd door met rondhangen in de Jazz Record Mart, op de hoek van State en Grand en de nabijgelegen bar Mr. Joe's. Daar zat hij samen met de bluesmuzikanten van de stad, die speelden voor fooien in de clubs. Daar sloot hij een levenslange vriendschap met John Lee Hooker. Hoewel Hooker in Detroit (Michigan) woonde, bezochten de twee elkaar vaak. Na verloop van tijd leidde Musselwhite zijn eigen bluesband en in 1966 bracht hij bij Vanguard Records het legendarische album 'Stand Back! Here Comes Charlie Musselwhite's Southside Band' uit. De plaat kende heel wat succes en daarvan profiteerde Charlie om naar San Francisco te verhuizen, waar hij in plaats van één van de vele concurrerende bluesacts in Chicago te zijn, meteen de grote bluesman was in het exploderende muziekcircuit van San Francisco. Musselwhite overtuigde Hooker er zelfs van om naar Californië te verhuizen. Sindsdien heeft Musselwhite meer dan twintig albums uitgebracht en was hij te gast op albums van vele andere muzikanten. In 1990 tekende Musselwhite bij Alligator Records, een stap die leidde tot een heropleving van zijn carrière. In 2014 en 2015 won Charlie een Blues Music Award voor beste mondharmonicaspeler. In 2018 verscheen zijn laatste album 'No Mercy In This Land', een samenwerking met Ben Harper. Tijdens de veertigste Blues Music Awards ceremonie in 2019 werd 'No Mercy In This Land', een gezamelijke compositie van Musselwhite en Ben Harper, uitgeroepen als beste song van het jaar. In 2020 verscheen bij Alligator Records '100 Years Of Blues'. Hoewel Charlie en Elvin elkaar al kennen van in de jaren zestig is dit het eerste album dat Rock And Roll Hall Of Fame gitarist Elvin Bishop en de Grammy Award winnende mondharmonicaspeler Charlie Musselwhite samen maakten. Nu vrijdag 3 juni verschijnt met 'Mississippi Son' een nieuw album van Charlie Musselwhite, met daarop acht originele, zelf geschreven nummers en zes covers.

 

 

 

 

 

 

Het album opent met het zelf geschreven 'Blues Up The River'. Het is een song waarin Charlie terugdenkt aan zijn jeugd en aan de tijd die hij doorbracht aan de oevers van de Mississippi. Drummer Ricky Martin en contrabassist Barry Bays begeleiden de rustige stem van Charlie. Buiten het vocale gedeelte kruidt Charlie 'Blues Up The River' ook nog met heerlijke gitaar riffs en weet hij zijn mooie mondharmonicaklanken op een prachtige wijze in de melodie te weven. Met 'Hobo Blues' en 'Crawling King Snake' krijgen we twee covers van John Lee Hooker. Het eerste nummer werd geschreven door Yank Rachell en het tweede door Joe Lee Williams. Charlie leerde deze songs kennen via de avonduitzendingen van het radiostation WLAC. Dit radiostation speelde veel van dit soort muziek en wanneer Charlie op zijn radio John Lee Hooker beide songs hoorde zingen met alleen een tokkelende gitaar en stampende voet als begeleiding was hij zo onder de indruk dat hij deze nummers zelf wilde spelen. De ritmesectie met Bays en Martin zijn op beide songs van de partij, waardoor Charlie's versies instrumentaal veel rijker zijn dan John Lee Hooker zijn versies. Met klagende stem weet Charlie 'Hobo Blues' op een prachtige wijze te brengen en 'Crawling King Snake' heeft nog steeds dat kenmerkende footstomping ritme. Het eerste nummer dat Charlie solo speelt is de emotionele en broeierige acht bar blues ballade 'In Your Darkest Hour'. Musselwhite zingt dit zelf geschreven nummer met veel gevoel en emotie in zijn stem. Zijn uitstekend vingerwerk op de akoestische gitaar en zijn subliem mondharmonicawerk vormen de perfecte begeleiding. In het liefdesliedje 'Stingaree' uit Charlie op een bijna onnavolgbare wijze zijn bewondering, liefde en fascinatie voor een meisje waar hij een boontje voor heeft. 

 

 

 

 

 

 

Charlie geeft in het boekje van de CD bij elke song wat uitleg. Bij 'When The Frisco Left The Shed' zegt hij dat hij dikwijls een nummer schrijft dat gebaseerd is op een visie en 'When The Frisco Left The Shed' is er zo eentje. Charlie zette zijn dagdroom gewoon om in woorden en muziek en deelt zo die dagdroom met de luisteraars van zijn album. Het instrumentale 'Remembering Big Joe' speelt Charlie Musselwhite op één van Big Joe Williams oude gitaren. Het is eerbetoon van Charlie aan zijn vriend uit Chicago, waarmee hij zoveel tijd doorbracht. Meestal waren ze aan het jammen of vertelde Big Joe één van zijn fascinerende belevenissen aan Charlie.  In 'Remembering Big Joe' horen we alleen het sublieme fingerpicking van Charlie op de akoestische gitaar. Soms hoor je in het donker je hart kloppen of het hart van degene naast je vertelt Charlie Musselwhite in het begin van het intieme bluesnummer 'The Dark'. Het is een cover van Guy Clarck en het was oorspronkelijk een folksong. Charlie hield van de mooie tekst en besloot er een bluessong van te maken. Met zijn akoestische gitaar als enige begeleiding vertelt Charlie zijn verhaal op een heel relaxte en rustige wijze. Drummer Ricky 'Quicksand' Martin en contrabassist Barry Bays zijn weer van de partij tijdens ''Pea Vine Blues' en 'Blues Gave Me A Ride'. 'Pea Vine Blues' is een Charley Patton cover en gaat over de Pea Vine spoorweg, een deel van de spoorlijn tussen Virginia en Memphis, dat bij gebrek aan geld nooit helemaal werd afgewerkt. Het heeft een heerlijk ritme en een erg knappe drumbeat. Charlie Musselwhite weet zijn gitaar en mondharmonicaklanken weer te laten samensmelten in dit knappe nummer over het zware labeur, dat het werken aan de spoorlijn in die tijd toch was. Het door Charlie geschreven 'Blues Gave Me A Ride' is één van de aantrekkelijkste songs op dit erg knappe album. Ook hier is het weer genieten van de relaxte en mooie manier waarop Charlie het nummer zingt, van zijn knap fingerpicking op de gitaar en zijn heerlijk mondharmonicaspel. 

 

 

 

 

 

 

'My Road Lies In Darkness' is een origineel, door Charlie geschreven nummer dat al te vinden was op het album ''Ace Of Harps'. Op dit album speelt Musselwhite het nummer in een uitgeklede versie met alleen zijn stem en akoestische gitaar. Wanneer iemand als Charlie Musselwhite een autobiografisch nummer schrijft over 'Drifting From Town To Town', dan weet hij perfect waarover het heeft. Charlie is het grootste gedeelte van zijn leven op tournee geweest, hij weet dus heel goed hoe het leven on the road is. Het is het laatste nummer op dit album waarop Charlie instrumentale versterking krijgt van drummer Ricky Martin en contrabassist Barry Bays. Musselwhite is al jaren fan van The Stanley Brothers. Hun bluegrass versie van 'Rank Strangers' beroerde Charlie zo hard, dat hij besloot om er een blues versie van te maken. Met alleen zijn stem en de akoestische gitaar weet Charlie het nummer weer heel mooi en relaxt te brengen. Net als bij 'Rank Strangers' speelt Musselwhite tijdens het afsluitende 'A Voice Foretold' de melodie op de bassnaren samen met de akkoorden. 'A Voice Foretold' werd geschreven door Lee Breuer en Robert Telson. Musselwhite kent dit nummer als geen ander, omdat hij 'A Voice Foretold' al vaak samen met The Blind Boys Of Alabama heeft gezongen. Het is een korte, ingetogen versie die nog geen honderd seconden duurt. Wie van akoestische blues houdt zal opgetogen zijn met dit uitstekende album van Charlie Musselwhite. Charlie heeft een prachtige stem die gemaakt is om dit soort songs te zingen. Voeg daarbij de prachtige nummers, zijn fantastische fingerpicking op de akoestische gitaar en zijn heerlijk mondharmonicawerk en je weet dat je met 'Mississippi Son' een album hebt dat zeker zal meedingen naar de Award van beste akoestisch bluesalbum van 2022. (8,5/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

01. Blues Up The River* 2:35

02. Hobo Blues* 2:11

03. In Your Darkest Hour 3:27

04. Stingaree 2:23

05. When The Frisco Left The Shed* 2:45

06. Remembering Big Joe 4:02

07. The Dark 3:04

08. Pea Vine Blues* 3:41

09. Crawling King Snake* 4:11

10. Blues Gave Me A Ride* 2:23

11. My Road Lies In Darkness 3:19

12. Drifting From Town To Town* 3:07

13. Rank Strangers 2:27

14. A Voice Foretold 1:37

 

Charlie Musselwhite: Guitar, Vocals and Harmonica

Ricky “Quicksand” Martin: Drums*

Barry Bays: acoustic standup Bass*