Als je de eerste plaatjes van Primal Scream beluistert, zou je nooit kunnen vermoeden dat de voormalige drummer van The Jesus & Mary Chain met zijn band de muziekscène zou veranderen. Na drie jaar pauze is de ondertussen 53-jarige Bobby Gillespie er met zijn elfde (!) plaat. Op het hoesje staat de arrogante kop van Gillespie te glunderen met een foto van zo’n twintig jaar geleden, omringd door allerlei kleuren. Een ideale hoes, want het toont de diversiteit van deze nieuwe Primal Scream-plaat. Ze telt welgeteld 37 minuten en wederom goochelt de Schot met zowat alle mogelijke genres.

Trippin’ On Your Love zet de luisteraar meteen op het verkeerde been. Deze uiterst dansbare track lijkt wel uit het Screamadelica-album uit 1981 te komen, waarin Bobby Gillespie voor eeuwig de dansmuziek en indie zou verenigen. Een lekker niemendalletje om Chaosmosis te openen, maar dan komt het! (Feeling Like A) Demon Again is Primal Scream zoals je het nog nooit eerder hebt gehoord: minimale danspop. Het melodietje zou uiterst geschikt zijn voor een Refn-film. Een keer naar luisteren en je bent voor eeuwig verslaafd.

Na amper zes minuten is het duidelijk dat Chaosmosis niet meteen de vrolijkste Primal Scream-plaat zal worden. In I Can Change wordt geflirt met 60's soulmuziek, maar uiteindelijk maakt Gillespie er weer iets compleet nieuws van.

100% Or Nothing is alweer iets vrolijker, zeg maar de betere funk, Private Wars het rustpunt, en dan is er natuurlijk die vreemde single: Where The Light Gets In, een duet met de mediageile Sky Ferreira. Je kan er veel over zeggen, in ieder geval klinkt deze track niet echt als een typische Primal Scream-song. When the Blackout Meets the Fallout klinkt net als de titel: chaotisch.

We willen niet weten welke genotsmiddelen deze Schot in zijn leven heeft gebruikt, maar zo lang dat resulteert in psychedelische minimal dance als Carnival Of Fools, mag hij rustig zijn gang gaan.

Golden Rope is gewoon fantastisch: hemelse gospel in een song die aan de begindagen van Roxy Music doet denken...I Know That’s Something Wrong With Me, zingt Gillespie zo’n veertig of vijftig keer na elkaar. Groots.

Alle stijlen benut? Neen, er is nog post-punk ook! En dus lijkt Autumn In Paradise het beste lied dat New Order nooit heeft geschreven.

Het is ondertussen acht uur ’s avonds. Het is de vijfde keer dat deze plaat draait. Verliefd? Ja, dat is nu eenmaal het lot als je in de handen bent van een genie.(8/10)