CANNED HEAT - FINYL VINYL

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Canned Heat werd beroemd omdat hun kennis en liefde voor bluesmuziek zowel breed als diep was. Canned Heat ontstond in 1966 en werd opgericht door blueshistorici en platenverzamelaars Alan 'Blind Owl' Wilson en Bob 'The Bear' Hite. Hite ontleende de naam Canned Heat aan een opname uit 1928 van Tommy Johnson. Ze werden vergezeld door Henry 'The Sunflower' Vestine, een andere fervente platenverzamelaar die een voormalig lid was van Frank Zappa's Mothers Of Invention. De band werd in 1967 gecompleteerd door Larry 'The Mole' Taylor op bas, een ervaren sessiemuzikant die had gespeeld met Jerry Lee Lewis en The Monkees en Adolfo 'Fito' de la Parra op drums die in twee van de grootste Latijns-Amerikaanse bands had gespeeld, namelijk Los Sinners en Los Hooligans. 'On The Road Again' uit 1968, 'Let's Work Together' uit 1970 en 'Going Up The Country' uit 1969 werden rockanthems over de ganse wereld. 'Going Up The Country' werd het onofficiele themalied voor de film 'Woodstock' en voor de Woodstock Generation. Canned Heat verzekerde zich van hun plaats in de pagina's van de rock 'n roll geschiedenis met hun optredens op het Monterey Pop Festival van 1967 (samen met Jimi Hendrix, Janis Joplin en The Who) en als headliner op het originele Woodstock Festival in 1969. Op 3 september 1970 werd de band verscheurd door de zelfmoord van Alan Wilson. Zijn dood leidde tot een wederopbouw binnen de groep en de afgelopen vijf decennia waren er steeds meer ledenwisselingen. Op 5 april 1981, in de Palamino in Los Angeles, stortte zanger Bob Hite in en stierf aan een hartaanval en op 20 oktober 1997 stierf Henry Vestine in Parijs, Frankrijk na het laatste optreden van een Europese tournee. Vorig jaar overleed de originele bassist Larry "The Mole" Taylor, na vele jaren vechten tegen kanker. Ondanks deze vroegtijdige sterfgevallen en diverse muzikale trends, heeft Canned Heat het overleefd. Nu, meer dan vijftig jaar later en met veertig albums op hun naam, doet Canned Heat het nog steeds goed. Ze zijn de afgelopen zessenvijftig jaar verankerd door de vaste hand van drummer/bandleider en historicus, Adolfo 'Fito' de la Parra. Verder bestaat de band nu uit New Orleans legende Dale Spalding, die al twaalf jaar de mondharmonica, gitaar en leadzang voor zijn rekening neemt. Bassist Rick Reed maakt al twee jaar deel uit van de line-up na stints met Paul Butterfield, John Mayall en de Chicago Blues Reunion. De nieuwste aanwinst op leadgitaar en zang is Jimmy Vivino. Jimmy is vooral bekend om zijn achtentwintigjarige samenwerking als gitarist, arrangeur en muzikaal leider voor Late Night with Conan O'Brien. Daarvoor speelde hij met artiesten als Al Kooper, Charlie Musselwhite, Michael McDonald en vele anderen. Bijna zestig jaar na de oprichting van Canned Heat brengt de band op Ruf Records een nieuw studioalbum uit. Het kreeg 'Finyl Vinyl' als titel en bevat elf songs. Jimmy Vivino en Dave Spalding schreven elk drie nummers voor dit nieuwe album. Met Joe Bonamassa, Dave Alvin en Wally Ingram zijn er ook enkele gastmuzikanten aanwezig. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met de opener 'One Last Boogie' krijgen we muziek waamee Canned Heat groot geworden is. Deze boogierocker werd geschreven door Jimmy Vivino, die het nummer ook zingt. Drummer Fito de la Parra, met strak en energiek slagwerk, en bassist Richard Reed, met een diepe beukende baslijn, zorgen voor de heerlijk stuwende groove. Gitarist Jimmy Vivino haalt twee maal verschroeiend uit met vlijmscherpe en scheurende gitaarsolo's. Mondharmonicaspeler Dale Spalding zorgt voor de instrumentale afwerking. Top boogie. Dave Alvin, van The Blasters, schreef voor dit album 'Blind Owl' en hij neemt ook de zang en de gitaar voor zijn rekening. Deze song is een eerbetoon aan Alan Wilson, die wegens zijn bijziendheid de bijnaam 'Blind Owl' kreeg. Ook de begindagen van de  band Canned Heat komen aan bod in deze song. 'Blind Owl' is met zijn meer dan zes minuten het langste nummer op het album. Het is een trage boogie, die door Alvin meer gesproken dan gezongen wordt. Met een snedige gitaarsolo en het ingetogen, maar o zo mooi mondharmonicawerk kleuren Dave Alvin en Dave Spalding deze lome boogierocker. De aanstekelijke rock'n roll song 'Going To Heaven (In A Pontiac)' slingert ons terug naar de jaren zestig. Jimmy schreef het nummer en zingt het met veel passie en overtuiging. Jimmy Vivino is het hele nummer uitstekend aanwezig op de toetsen en met een mondharmonica solo geeft hij nog een extra touch aan dit heel knappe rock'n roll nummer. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De echte Canned Heat fans herinneren zich zeker 'So Sad (The World Is A Thangle)'. Canned Heat nam het in 1970 op voor hun 'Future Blues' album. Een live versie van dit nummer is te vinden op hun 'Songs From The Road' CD/DVD uit 2015.  Jimmy Vivivo speelt slide gitaar en het schitterende solowerk op de gitaar is van niemand minder dan van gitaarvirtuoos Joe Bonamassa. Met zijn knappe lopende baslijn zorgt bassist Richard Reed voor een heerlijke groove. Westerse en Oosterse muziek smelten samen in het instrumentale 'East/ West Boogie'. Het is een bewerking van de soundtrack van de Amerikaanse TV serie 'Tehran', dat geschreven werd door Mark Eliyahu. De jongens van Canned Heat bewerkten het nummer en voegden er hun eigen geluid aan toe. het resultaat mag er best wezen. Met een basintro trekt Richard Reed het nummer op gang. Even later volgen de eerste Oosterse klanken. Jimmy Vivino op orgel en Wally Ingram op percussie zijn de instrumentale smaakmakers. Dave Spalding schreef en zingt de slowblues 'Tease Me'. Deze vintage slowblues slingert ons terug naar de jaren vijftig en zestig van vorige eeuw. Instrumentaal is het genieten van de erg knappe mondharmonica solo van Dave Spalding, de diepe baslijn van Richard Reed en de gave snarensolo van gitarist Jimmy Vivino. Het tempo gaat de hoogte in, maar we blijven in dezelfde tijdsgeest hangen met het rock'n roll nummer 'A Hot Ole Time'. Jimmy Vivino voorziet het nummer van fijne gitaarvullingen en dito solo. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'You're The One' is een lome bluesrockshuffle, met de slide gitaar van Vivino en de mondharmonica van Spalding in de instrumentale hoofdrollen. Na een paar nummers die door Spalding werden gezongen, neemt Jimmy Vivino het vocale gedeelte nog eens over in de Chicago bluesballade 'When You're 69'. Deze keer met een fantastische Spalding op de mondharmonica in een glansrol. 'Independence Day' heeft een gezapig ritme. Spalding kleurt de melodie met  ingetogen mondharmonicawerk. Canned Heat sluit hun nieuwe album af met de  vintage ballade 'There Goes That Train'. Met zijn onmiskenbare mix van blues, rock en boogie, neemt Canned Heat de luisteraars mee op een onvergetelijke reis door de muzikale landschappen van de jaren vijftig, zestig en zeventig. Hoewel sommige nummers op dit album bekend zijn van eerdere releases, voegt 'Finyl Vinyl' een nieuw niveau van energie en intensiteit toe aan de bekende tracks, waardoor ze fris en opwindend blijven, zelfs voor degenen die al vertrouwd waren met het werk van Canned Heat. (7,5/10)

 

 

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

 

01 One Last Boogie

02 Blind Owl

03 Goin’ To Heaven (In A Pontiac)

04 So Sad (The World’s In A Tangle)

05 East/West Boogie (Instrumental)

06 Tease Me

07 A Hot Ole Time

08 You’re The One

09 When You’re 69

10 Independence Day

11 There Goes That Train

 

 

Fito de la Parra: Drums

Jimmy Vivino: Zang, keyboards en gitaar

Dale Spalding: Zang en mondharmonica

Richard Reed: Bas