BOB MARGOLIN AND BOB CORRITORE - SO FAR 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Amerikaanse blues gitarist Bob Margolin werd op 9 mei 1949 geboren in Brookline, Massachusetts. Momenteel is hij gevestigd in Boston. Geïnspireerd door Chuck Berry, begon Bob op vijftienjarige leeftijd gitaar te spelen. Hij begon ook onmiddellijk op te treden met lokale rock en blues bands. In 1973 vroeg Muddy Waters of Bob geen gitarist wou worden in zijn band. Met Muddy zijn band tourde Bob de hele wereld rond en kreeg hij de kans om te jammen met heel wat grote blues en rock muzikanten. In 1980 verliet Bob The Muddy Waters Band om zijn eigen band op te richten. Hij verhuisde naar Washington, DC, vervolgens naar Blacksburg, Virginia om uiteindelijk in 1989 te stranden in North Carolina. In de jaren tachtig had Bob de handen vol met optreden, hij speelde zoveel dat hij zelfs geen behoefte had om een album op te nemen. Door de grote veranderingen in de bluesscène tijdens het einde van de jaren tachtig realiseerde Bob dat hij toch een album moest opnemen. In 1989 nam hij zijn eerste soloalbum 'The Old School' op voor Powerhouse Records. In 1991 volgde 'Chicago Blues'. In 1993 tekende Margolin bij Alligator Records en tegelijkertijd tekende hij bij het bookingskantoor Piemonte Talent In Charlotte, NY. Zijn derde album 'Down In The Alley' uit 1993 bij Alligator Records en de inzet van het bookingskantoor bracht Bob weer in contact met het Internationale bluespubliek. In 1994 was hij veel op tournee en speelde hij op heel wat blues festivals. Met The Muddy Waters Tribute Band, met muzikanten die in Bob's tijd bij Muddy's band speelden, deed hij een nationale tournee met B.B King, Dr John, en Little Feat. Het album 'You Going To Miss Me, A Tribute To Muddy Waters' werd in 1996 genomineerd voor een Grammy Award. Margolin verscheen op het Kennedy Center Tribute To Muddy Waters in 1997, waarbij ook  Buddy Guy, Koko Taylor, John Hiatt, G.E. Smith, Peter Wolf, Nick Gravenites, Keb' Mo', Big Bill Morganfield, Robert Lockwood, Jr., Charlie Musselwhite, Barry Goldberg en Johnnie Johnson aanwezig waren. De DVD 'A Tribute To Muddy Waters, King Of The Blues', werd een jaar later uitgebracht. In 2007 was Margolin één van de oprichters van de VizzTone Label Group. Op dat label bracht Bob in 2007 het album 'In North Carolina' en in 2012 het album 'Blues Around The World'uit, dit laatste album was een samenwerking met Mike Sponza. In 2016 won Bob twee Blues Blast Magazine Awards, één als Beste Mannelijke Blues Artiest en één voor Best Traditional Blues Album voor zijn album 'My Road' uit. In 2013 werd Bob genomineerd voor The Blues Foundation's Blues Music Award voor Traditional Male Blues Artist. Hij won in 2005 en 2008 een Blues Music Award als beste gitarist. In 2018 verscheen er een titelloos album. In 2019 volgde een akoestisch album en dit album werd in 2020 bij zowel de Blues Music Awards als bij Blues Blast Magazine verkozen tot Best Acoustic Album Of The Year. In oktober 2020 bracht Bob Margolin een akoestische EP uit met zes nummers. Het kreeg als titel 'Star Of Stage And Screens' en het handelt over de problemen en isolatie vanwege de Covid 19 pandemie, maar ook over de nieuwe uitdagingen waar we allemaal voor staan, eenmaal de Covid 19 pandemie achter de rug is.

 

 

 

 

 

 

 

Bob Corritore is een Amerikaans mondharmonicaspeler, die op 27 september 1956 in Chicago werd geboren. Zijn leven veranderde voorgoed wanneer hij op twaalfjarige leeftijd voor het eerst Muddy Waters hoorde op de radio. In minder dan één jaar leerde hij mondharmonica spelen. Bob zocht contact met de grote harpspelers, zoals Big Walter Horton, Little Mack Simmons, Louis Myers, Junior Wells, Big John Wrencher en Carey Bell. Van hen kreeg hij veel mondharmonica tips en aanmoedigingen. In 1981 verhuisde Bob naar Phoenix, Arizona, waar hij in 1986 begon samen te werken met voormalig Howlin' Wolf drummer Chico Chism. Die samenwerking duurde twintig jaar, tot Chico in 2007 overleed. In 1991 opende Bob de inmiddels beroemde blues & roots club, The Rhythm Room en in 1999 bracht hij zijn debuutalbum 'All-Star Blues Sessions' uit. In 2005 bracht Bob de Rhythm Room All-Stars, met Big Pete Pearson, naar het Marco Fiume Blues Passions Festival in Italië. Hierdoor kwam er heel wat Europese interesse voor het vurig mondharmonica spel van Bob Corritore. In 2007 ontving Bob een Keeping The Blues Alive Award van de Blues Foundation. In datzelfde jaar werd 'Travelin' The Dirt Road', een samenwerking met Dave Riley, genomineerd voor een Blues Music Award. In 2011 won het album 'Harmonica Blues' van Bob Corritore & Friends een Blues Music Award voor Best Historical Blues Release. In 2013 werd 'Ain't Nothing You Can Do', de schitterende samenwerking met John Primer, gekozen tot Best Blues Album Of 2013 door het Duitse Blues News Magazine. Een jaar later kreeg Corritore ook een Blues 411 Jimi Award als Beste Mondharmonicaspeler. In mei 2020 verscheen 'The Gypsy Woman Told Me', de derde samenwerking tussen Bob Corritore en John Primer. In het najaar van 2020 verschenen nog drie albums van Bob Corritore in de reeks 'From The Vault Series'. Ook op zijn album 'Spider In My Stew' uit 2021 nodigde Bob Corritore weer een hele reeks gasten uit. Sugaray Rayford, Lurrie Bell, John Primer, Alabama Mike, Diunna Greenleaf, Francine Reed, Johnny Rawls, Oscar Wilson, Willie Buch, Bill & Shy Perry, Bob Stroger, Bob Margolin, Junior Watson, Kid Ramos, Johnny Main, Jimi Smith en Adrianna Marie zijn er een paar van. In de reeks Bob Corritore's 'From The Vaults' verscheen op 18 februari 2022 'Tell Me 'Bout It' van Louisiana Red en Bob Corritore en op 4 maart 2022  'Down Home Blues Revue' van Bob Corritore & Friends.. 

 

 

 

 

 

 

Bob Margolin en Bob Corritore hebben de handen in elkaar geslagen voor het album 'So Far', waarop dertien akoestische blues songs staan. Bob Margolin schreef zeven nummers en Bob Corritore schreef er één. De andere vijf zijn covers. Jimmy Vivino komt het duo vergezellen op twee nummers. Het album opent met 'Steady Rollin' On', waarin het duo herinneringen ophaalt aan vroeger. Het zet ook de toon voor de rest van het album, namelijk blues met alleen de gitaar en de stem van Margolin en de mondharmonica van Corritore. Er zijn twee uitzonderingen en de eerste is het meer dan vier minutendurende 'Running Through Water', waarin Jimmy Vivino voor de tweede akoestische gitaar zorgt. In dit vloeiende nummer schittert Bob Corritore op de mondharmonica. In het sombere 'It Makes No difference', dat geschreven werd door Robbie Robertson en dat als eerste werd opgenomen door de legendarische formatie The Band, horen we de klaagstemmen van Margolin en Jimmy Vivino. Margolin en Corritore zien de toekomst niet rooskleurig tegemoet, want in 'Outrage And Inrage' zingt Margolin over de moeilijke tijd waarin we momenteel leven en de nog moeilijker jaren die gaan komen. Margolin levert hier knap slidewerk af. 'Now And Then' is een vloeiend uptempo nummer, waarin Margolin terugkijkt op het goede leven dat hij gehad heeft. Instrumentaal voelt en vult het duo elkaar erg goed aan. Er klinkt veel verdriet en pijn in de stem van Margolin als hij 'Broken Heart' zingt. Het is een nummer over liefdesverdriet, dat in 1953 geschreven werd door Minnie Douglas, die beter bekend is onder haar artiestennaam Memphis Minnie.

 

 

 

 

 

 

Het enige nummer dat Bob Corritore voor dit album schreef is het instrumentale 'Salt River Stomp', waarin Corritore andermaal zijn grote klasse op mondharmonica etaleert. Het uitstekende 'One Hundred Years Later' is zeker één van de hoogtepunten van dit album. Het prachtige vingerwerk van Margolin op de akoestische gitaar en het begeleidende mondharmonicawerk van Corritore zijn hier meer dan voldoende om de stem van Margolin te begeleiden. 'Broken Heart' de tweede cover op dit album verscheen voor het eerst in 1953 en ook de derde cover 'Red Hot Kisses' van Sonny Boy Williamson verscheen in 1953 voor het eerst op plaat. Corritore en Margolin hun versie is trager en er is meer tragiek in het vocale gedeelte.  'What If?' is andermaal een nummer dat laat horen hoe beide muzikanten samenspelen en inspelen op elkaar. In 'Blessings And Blues' demonstreert Margolin nogmaals zijn klasse met de bottleneck. Ook in de Muddy Waters cover 'I Wanna Go Home' overdrijft Bob Margolin in het gezongen gedeelte en dat komt het nummer niet ten goede. Het album wordt afgesloten met een knappe versie van de Sonny Boy Williamson cover 'My Little Machine'.  De fans van akoestische blues en van de mondharmonica zullen in jun nopjes zijn met het album 'So Far' van Bob Margolin And Bob Corritore. Twee bluesmannen die hun sporen in de blues muziek al lang verdiend hebben. (7,5/10)

 

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

01. Steady Rollin’ On

02. Running Through High Water (feat. Jimmy Vivino)

03. It Makes No Difference (feat. Jimmy Vivino)

04. Outrage And Inrage

05. Now And Then

06. Broken Heart

07. Salt River Stomp

08. One Hundred Hearts Later

09. Red Hot Kisses

10. What If?

11. Blessings And Blues

12. I Wanna Go Home

13. My Little Machine

 

Bob Margolin: Gitaar en zang

Bob Corritore: Mondharmonica

Jimmy Vivino: Gitaar en zang op  ‘It Makes No Difference’ en gitaar op ‘Running Through High Water’