THE BLUESBONES - UNCHAINED + Concertdata

Album Review

Album: 
THE BLUESBONES - UNCHAINED + Concertdata
Artist: 
The BluesBones
Record Label: 
Naked
Style: 
Bluesrock, Blues,
Date: 
07/04/2023
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
THE BLUESBONES - UNCHAINED + Concertdata
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Spijtig genoeg bestaat Het Gompelhof van Jo Mast niet meer, het was daar dat The BluesBones hun officiële start namen op 17 mei 2012. De originele BluesBones waren zanger Nico De Cock en gitarist Andy Aerts die samen in The Blues Conspiracy en Dusty Dollar speelden. Bassist Ronald Burssens en drummer Dominique Christens was het andere koppel, zij speelden samen bij Cora Lee en No Trouble. Het vijfde lid was Stef Paglia, een jonge kerel van achttien jaar, maar een echte virtuoos op de gitaar. Vanaf dat eerste concert wist je al dat dit een band was waar toekomst in zat. Hun eerste CD 'Voodoo Guitar', dat eerder toevallig tot stand kwam, kreeg overal lovende kritieken en ook Nederland ontdekte The BluesBones. In 2013 verscheen 'Live At De Bosuil' met daarop een paar nieuwe songs. Het ging al snel voor de band, maar 2014 vormde een echte piek. Er kwam een tournee door Duitsland en ze stonden op heel wat grote festivals, zoals Blues Peer, Swing Wespelaar en Gevarenwinkel. In Nederland stonden ze onder andere op het Rib’s And Blues Festival in Raalte. Op 26 februari 2015 verscheen het tweede studio album 'Saved By The Blues'. Ondertussen was de sound van de band toch al wat veranderd want gitarist Andy Aerts had de band verlaten en in zijn plaats kwam er geen nieuwe gitarist, maar toetsenist Edwin Risbourg op Hammond de band versterken. In het begin was het wat wennen aan die nieuwe sound, maar Edwin wist zich vrij vlug in te burgeren. In de herfst van 2015 verliet bassist Ronald Burssens de band en sindsdien is het Geert Boeckx die instaat voor het plukwerk op de bas gitaar. Een tijdje later verdween ook Dominique Christens en kwam Koen Mertens in zijn plaats. De laatste jaren is het Jens Roelandt die het slagwerk voor zijn rekening neemt. Op 13 februari 2016 verscheen het live album 'Double Live', dat live met publiek werd opgenomen in de Hype Studio in Mechelen. Op uitzondering van 'No Good For Me' waren alle nummers een mix uit de twee studio albums van de band. In 2016 wonnen The BluesBones de Belgian Blues Challenge en mochten zij in het voorjaar van 2017 ons land vertegenwoordigen op de European Blues Challenge in Denemarken. Ook daar behaalden ze met hun tweede plaats een schitterend resultaat. In 2018 volgde met 'Chasing Shadows' het derde studioalbum van dit Belgische vijftal en op 20 november 2020 verscheen hun derde live album 'Live On Stage'. Vijf jaar hebben de fans moeten wachten op een nieuw studioalbum, maar hun wachten wordt beloond. Op 7 April verschijnt bij Naked het vierde studioalbum van The BluesBones. Het kreeg 'Unchained' als titel en het bevat acht, originele, door de bandleden geschreven nummers. Een symfonische versie van één van de nummers (I Cry) maakt het album volledig.
 
 
 
 
 
 
 
'Unchained' is een album met blues als uitgangspunt. Toch slagen The BluesBones er ook deze keer weer in om hun eigen originele twist toe te voegen aan de acht songs op het album. Hoewel elk nummer op zichzelf staat, kan je een terugkerend thema vinden van overgang, verlossing en levens veranderende gebeurtenissen. Dit vertaalt zich in de titel 'Unchained'. Het album opent met het heel aantrekkelijke 'Chain Gang', dat al eerder als single verscheen. In zijn eigen, kenmerkende stijl brengt Nico dit nummer weer op een fantastische wijze. Edwin Risbourg vult het nummer met prachtige Hammond klanken. De ritmesectie, met bassist Geert Boeckx en drummer Jens Roelandt zorgen voor een perfecte groove. Naar het einde toe krijgt 'Chain Gang' nog een heel knappe ritmeversnelling en dat geeft het nummer nog meer cachet. Toetsenist Edwin Risbourg draagt de melodie van het melodieuze en vloeiende 'Changes'. Instrumentaal is het genieten van de pittige en melodieuze snarensolo van gitarist Stef Paglia. Tim Janssens zorgde voor de knappe arrangementen van de blazers. Het meest emotionele moment op het album is de meer dan vier minuten durende ballade 'I Cry', een nummer dat de band opdraagt aan de overleden Koen Mertens, die tussen 2016 en 2019 drummer was bij The BluesBones. Het begin van het nummer wordt gedragen door het prachtig pianowerk van Edwin Risbourg en de stem van Nico De Cock. Zo wordt er op een mooie en geduldige manier opgebouwd naar het sterke refrein. De gevoelvolle, ingetogen snarensolo van Stef Paglia zegt misschien meer dan de woorden die Nico zingt. 'I Cry' is een top nummer en voor mij het beste nummer op het album. Wie zich nog het eerste album 'Voodoo Guitar' van The BluesBones herinnert, zal zeker een verband leggen met het pareltje 'Believe Me', waarmeeThe BluesBones meteen overal bekend raakten. 
 
 
 
 
 
 
 
Met een steeds weerkerende slide riff op de gitaar is Stef Paglia heel bepalend voor de sound van het uptempo nummer 'Time To Learn'. Met zijn diepe baslijn zorgt Geert Boeckx voor een heerlijke groove en Edwin Risbourg schittert andermaal achter de klavieren van zijn Hammond en Rhodes. Hij is het gehele nummer uitstekend en aandrukkelijk aanwezig en laat zijn orgelklanken op de juiste momenten lekker aanzwellen. In het instrumentale gedeelte blijft de diepe baslijn van Geert heel dominant aanwezig en is ze de perfecte basis waarop Stef Paglia met knap en gevoelvol gitaarwerk het nummer opnieuw laat openbloeien. Daarna valt 'Time To Learn' bijna helemaal stil en horen we nog alleen het slagwerk van Jens Roelandt. Tegen de tijd dat Nico opnieuw begint te zingen is het nummer terug op volle toeren. 'Moving On' is vloeiende, soulvolle blues, met een  sound die ons meeneemt naar de jaren zeventig. Edwin Risbourg schittert het gehele nummer op het Hammond en met een uitstekende solo zet hij zelf de kroon op zijn sterke instrumentale prestatie. Edwin is niet alleen aanwezig op de toetsen, maar ook het knappe saxofoonwerk, dat voor de nodige soul in het nummer zorgt, neemt hij voor zijn rekening. Met haar prachtige stem is Whitney Tai het perfecte verlengstuk voor Nico's stem. Beide maken ze het vocale gedeelte helemaal af. De gedreven bluesrocker 'Thanks To The Lord' is opgebouwd rond een sterke steeds weerkerende riff. Stef Paglia met een gruizige slide solo en Edwin Risbourg met een heel fijne orgelsolo zorgen voor de instrumentale hoogstandjes. De orgelsolo van Edwin roept herinneringen op aan de orgelklanken van Ray Manzarek ten tijde van The Doors. 
 
 
 
 
 
 
 
 
Het blijft stevig in de bluesrocker 'The Road Ahead'. Jens Roelandt, met strak slagwerk, en Geert Broeckx, met een beukende baslijn, zorgen andermaal voor de perfecte basis waarop toetsenist Edwin Risbourg en gitarist Stef Paglia zich weer kunnen uitleven. Vocaal drukt frontman Nico De Cock met zijn krachtige en uitstekende stem andermaal zijn stempel op 'The Road Ahead'.  Het laatste nummer 'The Tale Of Big Tim Brady' is een jazz/blues ballade, waarin Nico begint met het vertellen van zijn triest verhaal, over een whisky drinkende pianist. Later gaat de vertelmodus over in een emotionele zang. In dit piano gedreven nummer schittert Edwin Risbourg op zijn wit zwarte klavieren. De gevoelvolle gitaar solo van Stef op het einde past perfect in het nummer en zorgt voor een wondermooie outro. Het negende nummer op 'Unchained' is een symfonische versie van 'I Cry', een nummer dat al eerder te horen was op dit album. Welke van de twee versies de mooiste is moet de luisteraar zelf maar uitmaken. Zelf word ik van beide versies emotioneel en van beide versies krijg ik kippenvel op mijn armen. Met 'Unchained' leveren The BluesBones andermaal een zeer sterk album af. Al sinds 2012 staan de BluesBones voor kwaliteit en dat zal na dit album niet veranderen. 'Unchained' is een aanrader voor elke muziekliefhebber. Wie de nummers live wil horen moet zaterdag 8 april naar GC Den Breughel in Haacht, want daar vindt de CD release Party van 'Unchained' plaats. Het is een organisatie in samenwerking met Swing Wespelaar en de inkom is gratis. (9/10) 
 
 
 
 
 
 
 
Andere concertdata zijn 13 april in De Zoerla in Westerlo, 28 april Wapen Van Wanroij in Wanroij (NL), 29 april WPC Nederland 3 in Wateringen (NL), 13 mei in De De Bosuil in Weert (NL), 28 mei Maastricht Blues Rock Passions in Maastricht (NL), 26 juni Spirit Of 66 in Verviers, 23 juli Café Wilhelmina in Eindhoven (NL), 4 augustus op de Dries Feesten in Melle en op 2 september zijn The BluesBones te gast op het Yellowtime Festival in Geel. 
 
 
 
 
 
Walter Vanheuckelom
 
 
 
01. Chain Gang
02. Changes
03. I Cry
04. Time To Learn
05. Moving On
06. Talking To The Lord
07. The Road Ahead
08. The Tale Of Big Tim Brady
09. I Cry (symphonic version)
 
 
Nico De Cock: Zang
Stef Paglia: Gitaar
Edwin Risbourg: Hammond, Rhodes, Saxofoon
Geert Boeckx: Bas
Jens Roelandt: Drums
 
Whitney Tai: Backing vocals