The Black Circles is een Engelse bluesrock band die in eigen land op korte tijd heel wat furore maakt. In de UK verscheen hun debuut album 'Undone' al in maart en daar kreeg het overal lovende kritieken, ook de live shows kunnen op veel bijval rekenen. Wie zijn The Black Circles eigenlijk? Het is een duo bestaande uit gitarist/zanger Sam Bratley en bassist/zanger Martin Saunders, aangevuld met een paar andere prima muzikanten. Op dit album waren dat drummer en producer van het album Phil Wilson, Jesse Davey op Hammond en keyboards en Cat Fullbrook als gast zangeres op drie songs.

Het album opent met het meeslepende 'One Big Lie' en dadelijk valt de erg goede stem van Sam Bratley op, die ook via zijn gitaar weet te imponeren. In ieder geval een heel beloftevolle opener. De blues shuffle 'She's Dynamite' begint met een heel vette gitaar riff, verder in het nummer zijn duidelijk Stevie Ray Vaughan invloeden te horen. Met de poppy ballade 'Don't Mean A Thing', gaan The Black Circles een heel andere richting uit. Het nummer wordt met veel gevoel en emotie gezongen en de gitaar solo's van Sam zijn weer om van te snoepen. De bijdrage van The Hoax gitarist Jesse Davey op de toetsen geeft de song een extra dimensie. Beide heren zijn ook erg bepalend in de meer dan zeven minuten, zeemzoete, maar erg mooie slowblues 'Stop Acting This Way'. Jesse draagt het nummer met zijn warme Hammond klanken en zanger Sam Bratley schittert niet alleen met zijn stem, maar is ook op de gitaar weer in erg grote doen. In Engeland worden The Black Circles vergeleken met de cult band The Hoax, dat gevoel had ik niet tot dat ik 'I'm Leaving' hoorde. In deze rauwe, wilde grungy blues rocker herken ik wel invloeden van The Hoax, zoals de heerlijke sfeer en de ritmewisselingen, maar ook de klasse van de erg sterke ritme sectie met Phil Wilson op drums en Martin Saunders op bas. In de amper honderdveertig seconden durende, snedige bluesrocker 'Hard Times' haalt Sam weer fantastisch uit op zijn six string. Met de punkrocker 'Gypsy Girl' tonen The Black Circles hoe breed hun spectrum van muziek genre wel is. Er gaat veel kracht uit van dit nummer en Sam maakt gretig gebruik van de Wah Wah pedaal. Laurence Jones drummer Phil Wilson toont zijn grote klasse, net als bassist Martin Saunders, samen zorgen ze voor de verschroeiende groove van deze punkrocker. 'Drifting' is een akoestische gedreven blues nummer met sobere begeleiding. De tweede slowblues 'Bad Luck' heeft dezelfde ingrediënten als ''Don't Acting This Way'. Dit soort nummers is dikwijls zo voorspelbaar, toch blijven ze elke keer raken. De melodieuze gitaar solo a la Bonamassa doet de haren op je armen zonder twijfel recht komen. In de onstuimige afsluiter 'Left Behind' zitten erg aardige instrumentale stukken, maar soms lijkt het ook een warboel en wat samenraapsel. 'Undone' is zeker een goed album, dat gemaakt werd met prima muzikanten. The black Circles is zeker een band met potentieel, en het soort muziek dat ze maken moet live nog beter klinken dan op plaat. Ik kijk er dus zeker naar uit om deze band live aan het werk te zien en te horen, maar ze nu al de nieuwe The Hoax noemen gaat voor mij nog net iets te ver. Laten we eerst afwachten of ze met hun volgende album kunnen bevestigen. (8/10)