BILLY HECTOR - SOMEDAY BABY

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Billy Hector is een Amerikaanse blues gitarist, zanger en songwriter die geboren werd in Orange, New Jersey in 1956. Billy beschouwt zichzelf als een muzikant voor de werkende mens. Hij kreeg interesse in de muziekwereld na het zien van een concert van The Beatles in de populaire Ed Sullivan Show. Dat optreden op de TV veranderde zijn wereld en Billy begon met gitaarlessen te nemen. Later studeerde hij jazz gitaar en muziekgeschiedenis aan de William Patterson University. Vanaf 1985 begon Billy Hector regelmatig te spelen bij verscheidene blues bands. In 1989 verscheen zijn debuutalbum 'All The Way Live'. Hectors gitaarstijl is een combinatie van Jersey Shore blues en rock'n roll. Hector ontving tweemaal de Best Guitarist Award van muziekcriticus Bob Makin van The Aquarian Weekly's East Coast Rocker. Hij won ook al drie Asbury Park Music Awards, namelijk als beste gitarist, beste blues band en levende legende. Billy Hector speelde al samen met B.B. King, Bo Diddley, Johnny Winter, Buddy Guy, Dr. John en The Fabulous Thunderbirds. Hij was tevens de tourgitarist van Hubert Sumlin en Joe Louis Walker. Of Billy Hector je nu plaagt met zijn zwoel slidewerk in zijn Delta blues songs of je tot het bot raakt met verschroeiend snarenwerk op zijn geliefde vintage Fender Stratocastor tijdens zijn felle bluesrock songs, zijn muziek zal altijd de ware ziel en de oorsprong van de blues weerspiegelen. Hector is tijdens zijn concerten altijd gepassioneerd, innemend en toegewijd om het publiek te laten bewegen en zweten. Na drie decennia actief te zijn in de blueswereld van New Jersey, wordt Hector kritisch erkend als een van de populairste en meest interessante gitaristen en songwriters van het originele circuit en wordt hij door andere muziekschrijvers 'A New Jersey state treasure' genoemd. Het zeer goed ontvangen album 'Old School Thang' uit 2015 heeft eindelijk een opvolger. Een paar dagen geleden verscheen zijn nieuwe album 'Someday Baby', met daarop dertien nummers. Elf songs werden geschreven door Billy Hector alleen of in samenwerking met Suzan Lastovica, de twee overige songs zijn traditionals.

 

 

 

 

 

 

 

Billy Hector opent zijn nieuwe album 'Someday Baby' met de funky bluesrocker 'Wizard Of Babylon' en deze song slaat meteen in als een bom. Billy heeft een goede stem en zijn zinderend snarenwerk doet je meteen naar adem snakken. Billy's gitaarwerk is een combinatie van Freddie King en Robert Cray. Om de funky inslag nog te versterken zijn John Martin op bariton sax, Tom LaBella op alt saxofoon en Steve Jankowski op trompet uitdrukkelijk aanwezig met uitstekend en opwindend blaaswerk op hun instrument. Van Romaine op drums en Wilbo Wright op bas zorgen voor de opdwepende groove. Prima opener. Billy Hector gaat op hetzelfde elan verder in de uitstekende titeltrack 'Someday Baby'. Nu is het bassist Winston Roye die voor de geweldige bas groove zorgt in deze opwindende bluesrocker. De drie blazers drukken ook op 'Someday Baby' hun stempel met uitstekend blaaswerk. Frontman Billy Hector komt nog steviger en rauwer uit de hoek op zijn sixstring en dat komt omdat deze gitaarvirtuoos op een goede wijze zijn Wah Wah pedaal weet te gebruiken. Rich Monica op drums en Sim Cain op percussie zorgen samen voor een prachtige intro van het funky 'Butt Naked And Funk'. Erik Boyd schittert met een knappe funky baslijn in deze erg dansbare song. Ook hier weer zijn het de blazers en de gitaar van Billy die de sound van het nummer op een geweldige wijze kleuren. Na dit verschroeiende begin wordt er wat gas terug genomen voor de knappe blues ballade 'Hit The Road', dat gedragen wordt door de prachtige Hammond klanken van David Nunez. Met zijn doorleefde stem weet Berry 'Hit the Road' op een pakkende wijze te zingen en ook in deze ballade zorgen de blazers en de gitaar, samen met de keyboards voor de instrumentale klasse. Billy Hector laat zijn gitaar op een meesterlijke en gevoelvolle wijze janken en jammeren en dat alleen al is een lust voor het oor. Na één prachtig rustig nummer kruipt het bloed van Billy weer naar de funky bluesrock in 'Busy Man', waarin hij weer op een zinderende wijze uithaalt op de snaren van zijn gitaar. Ik denk dat als je naar een concert van Billy Hector gaat dat je in een kolkende en dansende massa terecht komt, want het is onmogelijk om niet meegezogen te worden met de groove en de beat van deze aanstekelige muziek. Ook in het schitterende 'Moonlight In Your Eyes' weet Billy Hector te bekoren met opwindende bluesrock en verschroeiend snarenwerk. Het enige verschil is dat hij tijdens het laatste gedeelte van 'Moonlight In Her Eyes' een ietwat Oosterse sfeer creëert en de combinatie van funky bluesrock en Oosterse geluiden maken de song nog boeiender. 'Bareback' is een erg dansbare bluesrock shuffle die rijkelijk gekruid wordt met uitstekend toetsenwerk van David Nunez en zinderend gitaarwerk van Billy Hector. Drummer Larry Crockett en bassist Winston Roye zorgen voor de stuwende dansbare groove.

 

 

 

 

 

 

 

Daarna gaat Billy meer de blues weg op met het aanstekelige 'Jolene', waarin hij weer prachtig uithaalt op de snaren van zijn sixstring. Soms met knap vingerwerk en even later met de bottleneck, want het maakt  Billy niets uit. Hij mag doen wat hij wil op gitaar, hij weet elk moment te bekoren. Ook het blazerstrio is weer heel bepalend in dit rauwe blues nummer. Tijdens de Southern rocker 'Alabama Bound' krijgt Billy vocale steun van Suzan Lastovica, de dame die samen met Billy een deel van de songs op dit album schreef. Het is weer volop genieten van het vette en opwindende slide werk van Billy Hector, maar ook van het prachtige gruizige mondharmonicaspel van Dennis Gruenling in deze traditional, waarvoor Billy en Suzan nieuwe arrangementen schreven. Dat deden ze ook voor de vloeiende blues shuffle 'On Your Bond', de tweede traditional op dit album. De bottleneck blijft rond de vinger van Billy en dat levert weer uitstekend slide werk op, maar ook toetsenist David Nunez en de blazers komen weer erg sterk voor de dag. Dat Billy Hector ook in ballades erg sterk uit de hoek kan komen hoorden we al in 'Hit The Road', maar het meer dan zes minuten durende slowbluesje 'Whiskey' schat ik nog veel hoger in. Het is mijn persoonlijke favoriet op deze 'Someday Baby'. David Nunez draagt op een prachtige wijze het nummer met zijn warme Hammond klanken, maar de grote verdienste ligt bij Billy die het nummer, zowel vocaal als instrumentaal met erg veel gevoel weet te brengen. De gevoelvolle gitaar solo's die hij weer uit zijn snaren tovert zorgen voor kippenvel. Daarna wordt het gaspedaal terug ingeduwd voor 'Creeper', met virtuoos Jon Ginty op toetsen. Billy sluit zijn nieuwe album af met het vloeiende soulvolle duet 'Road To Happiness', waarin de mooie stem van Suzan Lastovica volledig tot haar recht komt. Het nummer heeft een sterk en catchy refrein dat uitnodigt om mee te zingen en om te dansen. 'Someday Baby' van Billy Hector is een prima album. Hier is Billy nog niet zo bekend, maar daar zou na dit uitstekende album wel eens verandering in kunnen komen. Ik kijk er in ieder geval naar uit om deze artiest eens live op onze concertpodia bezig te zien, want dat gaat gegarandeerd vonken opleveren. (8,5/10)

 

 

 

 

 

Walter vanheuckelom

 

 

 

01. Wizard of Babylon

02. Someday Baby

03. Butt Naked and Funk

04. Hit the Road

05. Busy Man

06. Moonlight in Her Eyes

07. Bareback

08. Jolene

09. Alabama Bound

10. On Your Bond

11. Whiskey

12. Creeper

13. Road to Happiness

 

 

MUSICIANS

Billy Hector: zang, alle gitaren   

Sim Cain:drums op #4, 6, 8; percussie op #3;

Larry Crockett: drums op #7, 11, 12;

Lee Finklestein: drums op #9, 10, 13;

Rich Monica: drums op #3;

Van Romaine: drums op #1, 2, 5;

Winston Roye: bas op #2, 4, 5, 7, 8, 11;

Erik Boyd: bas op #3;

Chris Plunkett: bas op #9, 10, 13;

Tim Tindall: bas op #6, 12

Wilbo Wright: bas op #1

David Nunez: alle toetsenwerk behalve op #12

Jon Ginty: toetsen op #12

Steve Jankowski: trompet

Tom LaBella: alt and tenor saxofoon

John Martin: bariton saxofoon

Suzan Lastovica: zang op #9,13;

Dennis Gruenling: mondharmonica on #9.