BETTE SMITH - THE GOOD, THE BAD AND THE BETTE

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Amerikaanse rock en soul zangeres Bette Smith groeide op in Brooklyn, New York. Ze was nog maar vijf jaar wanneer ze in de kerk zong met een heel koor achter haar. Haar vader was de leider van het plaatselijke kerkkoor en ze hoorde thuis niets anders dan Evangelische gospel muziek, want haar godvruchtige moeder speelde thuis alleen maar gospel, dus zat er voor Bette niet veel meer op dan mee te luisteren naar Mahalia Jackson en James Cleveland. Bette Smith hield lang vast aan de strikte opvoeding die ze kreeg. Ze studeerde hard, ging naar de universiteit en ze vond werk op Wall Street. Buitenshuis had Bette in haar jeugdjaren al kennis gemaakt met andere soorten muziek, zoals soul, funk en jazz, maar was ze niet bezig met een carrière als zangeres. Dat veranderde wanneer haar oudere broer Louis stierf tengevolge van een falende nier. Op zijn sterfbed zong Bette voor haar broer om hem te troosten. Hij voelde dat zijn zus een geweldige zangeres was en spoorde haar aan om verder te gaan met zingen en om haar hart te volgen. Louis liet Bette aan zijn sterfbed beloven om nooit te stoppen met zingen. Zo begon ze te zingen op bruiloften, begrafenissen en blokfeesten. Ondertussen was haar stem niet onopgemerkt gebleven en in 2017 verscheen haar debuutalbum 'Jetlagger'. Op dat album injecteerde Bette soul en gospel in haar rock'n roll muziek. Niet alleen de critici loofden het album, het behaalde eveneens plaats één op de Roots Music Report hitlijst. Billboard schreef het volgende over Bette en haar debuutalbum : Een ruig, chugging album met een Southern ziel. Net als Betty Davis of Betty Wright voor haar, doordringt ze haar tracks met een shingly, zaagtand textuur, die in staat is om een hoge noot af te breken met een zeer laag throaty huilen of schrapen. Ondertussen tekende Bette Smith een contract bij Ruf Records en die brengt op 25 september Bette's tweede album 'The Good, The Bad And The Bette' uit.  Er staan tien songs op het album, drie daarvan werden geschreven door het drietal Bette Smith, Robert Patton en Sharon Lender. De album boodschap is volgens Bette een verhaal van een volwassene, gezien door de lens van een kind, dat nog steeds haar littekens uit haar kindertijd meedraagt. Er is ook een positieve boodschap, namelijk die van hoop, kracht en optimisme in het leven.

 

 

 

 

 

 

Bette Smith opent haar nieuwe album met een prachtige en energieke versie van 'Fistful Of Dollars', een cover van Lonnie Shields uit 1992. Drummer Bronson Tew en bassist Matt Patton zorgen voor een gedreven groove en Bette zingt het het nummer met veel overtuiging en energie. De gruizige gitaarsolo is van sublieme kwaliteit en in het tweede gedeelte weet trompettist Henry Westmoreland te bekoren met een verrassende, maar geweldige solo. 'Fistful Of Dollars' heeft een prachtige en zachte outro door het uitstekende vioolspel van Jamison Hollister. Knappe opener. 'Whistle Stop' is een emotionele, vintage rhythm & blues ballade, die met veel gevoel gezongen wordt door de rasperige en rokerige stem van Bette Wright. De tekst is gebaseerd op een droom die Bette had vlak voordat haar moeder stierf. Jimbo Mathus op orgel en Eric Carlton op piano zijn heel uitdrukkelijk en uitstekend aanwezig in dit pakkende nummer. Dan volgen met 'I'm a Sinner' en 'I Felt It Too', twee nummers die geschreven werden door Tyler Dawson Keith. 'I'm A Sinner' is een opdwepende rocker, die herinneringen oproept aan de beginperiode van The Rolling Stones. Gitarist Jimbo Mathus strooit het gehele nummer kwistig rond met uitstekende galmende gitaar riffs. Patterson Hood, Matt Patton, Bronson Tew en Schaefer Llana vormen het koor en met hun prachtige stemmen zorgen zij voor de perfecte vocale afwerking van deze rocker. Raar aan track 3 is dat er na het einde een stilte komt en dan een korte akoestische voorbereiding op het volgende nummer 'I Felt It Too'. Net als zijn voorganger roept ook 'I Felt It Too' herinneringen op aan de beginjaren van The Rolling Stones. Dat Bette een uitstekende rockzangeres is bewijst ze in deze dynamische en energieke rockers. Vanaf de eerste noten imponeert Henry Westmoreland met machtig saxofoon spel. Halfweg het nummer krijgen we een rauwe en gruizige gitaar solo. Ja Bette je hebt gelijk, ik heb het ook gevoeld. Top nummer.

 

 

 

 

 

 

Met 'Signs And Wonders', dat werd geschreven door John Kveen komt er meer soul in de muziek van Bette Smith. North Mississippi Alstars gitarist Luther Dickinson kruidt het gehele nummer met uitstekende en heldere riffjes en zijn country getinte snarensolo is om duimen en vingers bij af te likken. Saxofonist Henry Westmoreland is weer uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig. 'Human' is het tweede originele nummer op het album dat Bette hielp schrijven. Bette drukt in dit lied haar dankbaarheid uit voor Jeremiah, haar trouwe viervoeter. Haar hond leerde haar onvoorwaardelijk lief en vertrouwen te hebben. Jeremiah gaf Bette genegenheid en liefde en vulde zo de leegte in die haar ouders achter lieten. De liefde en dankbaarheid van Bette voor haar hond is erg groot. Jeremiah mocht zelfs mee op de cover en hij staat ook vermeld in de sleeve notes. Het laatste nummer dat Bette hielp schrijven is 'Song For A Friend', dat een hoog vintage gehalte heeft. 'Song For A Friend', dat een mix is van soul en country,  geeft je dadelijk een goed gevoel. Het heeft uitstekende harmonieën en wordt op een fantastische wijze gezongen door Bette. Matt Patton is de bassist op dit album. Bijna iedere muziekliefhebber weet dat Matt ook bassist bij Drive By Truckers, weinigen weten dat hij ook bassist bij The Dexateens. De frontman van deze laatste band is Elliott McPherson en hij schreef 'Pine Belt Blues'. The Dexateens namen het nummer in 2005 op en je kunt het vinden op hun album 'Red Dust Rising'. Bette's versie van 'Pine Belt Blues' wordt iets trager gespeeld. Bassist Matt Patton en drummer Bronson Tew voorzien deze Southern bluesrocker van een heerlijk stuwende groove. Jimbo Mathus is het gehele nummer door weer uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig op het orgel. 'Pine Belt Blues' heeft een erg sterk refrein dat hier meerstemmig gezongen wordt.

 

 

 

 

 

 

 

In 1986 schreef Eddie Hinton, lid van The Muscle Shoals Rhythm Section, 'Everybody Needs Love'. Er zit minder pop, maar wel meer rock in de versie van Bette Smith. Het is een catchy nummer, met een sterk refrein. 'Everybody Needs Love' zal zeker voor de nodige ambiance zorgen tijdens de optredens van Bette, want ik ben er vast van overtuigd dat het refrein luidkeels zal meegezongen worden door de fans. Bette Smith sluit haar tweede album af met de emotionele ballade 'Don't Skip Out On Me'. Het begint met alleen de akoestische gitaar en de stem van Bette, iets later komt een pedalsteel gitaar het nummer kruiden met fantastische klanken. Dan komt plotseling uit het niets een ingetogen en melancholische trompetsolo. Na die solo komen de drums en de basgitaar de sound nog versterken om iets later af te sluiten zoals het begon, namelijk de stem van Bette en de akoestische gitaar. Er klinkt veel wanhoop en eenzaamheid in dit nummer. 'The Good, The Bad And The Bette', het tweede album van Bette Smith is een aangenaam en gevarieerd album geworden. Bette heeft een krachtige rokerige stem, met een breed bereik. Misschien zorgt 'The Good, The Bad And The Bette' wel voor haar internationale doorbraak. (7/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

Fistful Of Dollars

Whistle Stop

I’m A Sinner

I Felt It Too

Signs And Wonders

Human

Song For A Friend

Pine Belt Blues

Everybody Needs Love

Don’t Skip Out On Me

 

 

Bette Smith - Zang

Luther Dickinson, Jimbo Mathus, Craig Pratt, Jody Nelson, Bronson Tew, Matt Patton, Curtis J. Brewer, John McLeod - Gitaren

Matt Patton - Bas

Bronson Tew - Drums

Henry Westmoreland - Blazers

Eric Carlton - Piano

Jimbo Mathus, Henry Westmoreland - Orgel

Jamison Hollister - Strijkers

Patterson Hood, Matt Patton, Bronson Tew, Schaefer Llana - Background vocals