BEN POOLE - LIVE IN MONTREUX

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ben Poole is een eenendertigjarige jongeman uit de UK, die zijn eerste sporen verdiende als gitarist bij Dani Wilde. Toen al was duidelijk dat deze, toen nog heel jonge knaap heel wat in zijn mars had. Ben wilde zijn eigen band en zijn eigen muziek. Met de energieke Barry Pethers vond hij een geweldige basgitarist en een man die op tijd en stond ook de show stal op het podium. Om de ritmesectie compleet te maken moest men nog alleen op zoek naar een fantastische drummer. Deze werd gevonden in de persoon van Alan Taylor. De Ben Poole Band was geboren en al vrij snel verscheen er in 2010 de EP 'Everything I Want', met daarop vijf nummers. Niet alleen in de UK heeft Ben een goede reputatie, ook aan de andere kant van de Noordzee, op het Europese vaste land heeft Ben Poole al een grote en hechte fanbase. In oktober 2011 maakte Ben zijn eerste mini tour bij onze noorderburen. Het was tijdens één van deze eerste optredens dat ik Ben Poole heb leren kennen. Het was toen nog een speels optreden, maar je zag toch dat deze band een enorme potentie had. In februari 2012 verscheen Ben Poole zijn eerste full cd 'Let's Go Upstairs'. De meeste nummers op het album werden door Ben geschreven en ook de drie covers op het album had hij zo bewerkt dat het toch ook een beetje zijn nummers waren. Sindsdien is hij regelmatig te gast in Nederland en België. Hij stond al op meerdere grote festivals, onder andere het Bluesmoose Fest, Kwadendamme en Het Highlands Festival in Nederland. In België stond Ben al op het Swing Wespelaar Festival en More Blues Festival. Het publiek was telkens geweldig enthousiast en Ben kreeg telkens positieve recensies. In 2013 tekende Ben een contract bij Manhaton Records. Op 31 oktober 2013 mocht Ben Poole in de Royal Albert Hall optreden en dat leek hem de geschikte plaats om er opnames te maken. Het live album 'Live At The Royal Albert Hall' verscheen in oktober 2014 en was Ben's debuut album voor Manhaton Records. Ben Poole blijft groeien, zowel wat de band betreft als zijn muzikale keuzes. Van het power trio in de begin jaren, naar een kwartet dat heel erg de nadruk legt op de melodie, zonder de kracht van Ben Poole zijn gitaar te vergeten. De toetsen hebben naast de gitaar een heel grote inbreng gekregen in Ben Poole zijn muziek. In april 2016 verscheen 'Time Has Come', voor mij één van de beste albums van 2016. Wayne Proctor was de producer en die samenwerking kreeg een vervolg op het volgende studio album 'Anytime You Need Me', dat op 14 september 2018 verscheen. Net voor zijn Europese tournee 2019 begon verscheen het schitterende dubbele live album 'Live '19'. Het album werd die zomer opgenomen tijdens drie concerten in het United Kingdom, door Andy Banfield van Superfly Studios. De mixing en de mastering werden gedaan door Wayne Proctor in de Superfly studios in Ollerton. In 2021 verscheen 'Acoustic Duo Live' een album dat Ben opnam met zijn Nederlandse vriend Guy Smeets. Op dertig april 2022 trad Ben op in de eerste Montreux International Gitaar Show in Casino Barrière in Montreux, Zwitserland. Samuel Nussbaum nam Ben's concert op en Wayne Proctor mixte en masterde de opnames in zijn Superfly Studios in Nottinghamshire, UK. Het resultaat is het album 'Live In Montreux' dat onlangs verscheen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de zesenveertig durende instrumentale intro beginnen Ben en zijn jongens het concert met de Jude Cole cover 'Start The Car'. Ben laat de blazers van de originele versie weg en maakt er een aantrekkelijke funky rocker van. 'Start The Car' heeft een aanstekelijke groove en een catchy, melodieus refrein. In het instrumentale gedeelte krijgen we wervelend orgelwerk van Matthew Gest, daarna is het de beurt aan de ritmesectie. Bassist Steve Amadeo en drummer Chris Hardwic zorgen voor een diep pompende groove en iets later pakt Ben uit met een eerste korte solo. Ben's ietwat hese stem is perfect geschikt om dit soort songs te zingen en ook op de gitaar imponeert de frontman met een tweede geweldige en langdurige snarensolo. Met deze vingervlugge gitaarsolo bewijst Ben Poole dat hij een fantastisch gitarist is. Ben, Steve, Chris en Matthew vervolgen hun concert met het door Don Henley en Danny Kortchmar geschreven 'Dirty Laundry'. Ben speelt deze cover niet zomaar achterna, maar probeert zijn eigen stempel op deze song te drukken en dat lukt hem ook. Toetsenist Matthew Gest speelt zich in de spotlights met een waanzinnige en furieuze solo op de keyboards. In het laatste gedeelte haalt Ben Poole onweerstaanbaar uit op zijn sixstring. Met briljant en vlijmscherp snarenwerk weet hij de gitaarliefhebbers in de zaal andermaal te bekoren. In de tragere, melodieuze shuffle 'Win You Over' eisen Ben en zijn Telecaster opnieuw een hoofdrol op met spetterend snarenwerk. Na een eerste fantastische solo vertraagt het tempo een beetje, maar Ben en zijn jongens bouwen het nummer op een erg knappe wijze terug op. Met strak en dwingend slagwerk bepaalt Chris Hardwick het tempo van 'Win You Over' en Matthew Gest laat andermaal horen dat hij op het orgel een uitstekende aanwinst is voor de band. Naar het einde toe probeert Ben het publiek te laten meezingen, maar dat lukt nog niet zo best.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'Take It No More' opent met een knappe grungy fuzzy gitaar riff van Ben. Het moment dat Matthew Gest  invalt met zijn schreeuwerige Hammond betekent de definitieve start van het nummer. Drummer Chris Hardwick en bassist Steve Amadeo zorgen voor een stevige mid tempo groove. Ook hier weer krijgen we een erg sterk en catchy refrein. Het contrast tussen de zware instrumentale sound en de aanstekelige zachte zang geeft het nummer nog meer cachet. De sound wordt nog meer gekleurd door het zinderende toetsenwerk van Matthew Gest en het weer onweerstaanbaar en gevarieerd gitaarwerk van Ben Poole. De heel korte 'Piano Interlude' vloeit bijna naadloos over in het bijna elf minuten durende 'Don't Cry For Me'. Deze zwoele, soulvolle bluesballade werd geschreven door Steve Whright en is één van vele hoogtepunten op dit meer dan uitstekende live album. Dit soort nummers zijn op het lijf van Ben geschreven. Hij zingt het nummer met veel gevoel en emotie in zijn stem en zijn prachtig en gevoelvol vingerwerk op de snaren van zijn Gibson zorgen voor het perfecte verlengstuk van zijn stem. Hij neemt de tijd om zijn solo op te bouwen van heel intiem en gevoelvol naar een scheurende climax. Met het stevigere en rauwere 'Further On Down The Line' proberen Ben, Chris, Steve en Matthew het jaren zeventig gevoel te mengen met de vroege Lenny Kravitz sound en daar zijn ze ook wel in geslaagd, vind ik. Steve Amadeo zorgt met een schitterende baslijn voor de onbetwiste basis. Frontman Ben Poole zet ook in deze song de kers op de taart met zijn vocale prestatie, maar nog meer met zijn stevige fuzzy gitaarpartijen die vol vibrato zitten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het laatste nummer van het concert is een meer dan dertien minuten durende versie van 'Anytime You Need Me', de titeltrack van zijn recentste studio album. Deze aanstekelige funky getinte bluesrocker heeft een positieve boodschap, namelijk dat je er moet zijn voor de mensen waar je om geeft. Zoals we van Ben gewend zijn weet hij ook dit nummer weer met heel veel gevoel te zingen. De drums van Chris Hardwick zorgen voor de knappe groove. Het Hammond van Matthew Gest voegt diepte en de juiste sfeer toe en hij laat zijn orgelklanken juist genoeg zwellen. De twee zinderende snaren solo's van Ben getuigen weer van grote klasse. De eerste is een knappe edgy solo en de tweede een vlijmscherpe solo die je tot op het bot raakt. Het catchy en sterke refrein van 'Anytime You Want' is nog een extra troef. Naar het einde toe weten Ben en de band een kort intermezzo van Deep Purple's 'Smoke On The Water' te verwerken in ''Anytime You Need Me'. De band krijgt een daverend en enthousiast applaus en het publiek krijgt met 'Time Might Never Come' een prachtig bisnummer in ruil. Gary Moore was en is nog steeds één van de grote idolen van Ben en hij had het geluk om samen met Gary te mogen spelen. Hij schreef speciaal voor deze Ierse gitaar legende 'Time Might Never Comes'. Deze mooi opgebouwde ballade met een indrukwekkende gitaarpartij doet denken aan de gloriedagen van deze veel te vroeg gestorven Ierse gitaarvirtuoos. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De zang is gevuld met angst voor eenzaamheid. Niets gebeurt overhaast in de zorgvuldig opgebouwde gitaar solo en niets laat vermoeden dat Poole plots explosief zal uit halen op zijn Gibson. Wie bij deze adembenemende snarensolo geen kippenvel krijgt, moet volgens mij een ijskonijn zijn. De intensiteit en het gevoel dat Ben in deze gitaar solo legt kan ik niet in woorden beschrijven, want dan doe ik Ben te kort, omdat woorden altijd te klein zullen zijn. Het overdonderde applaus na die solo bevestigt dat ik niet de enige ben die dat gevoel heb. Dit overweldigende nummer duurt bijna een kwartier, maar hoeft voor mij dan nog niet te stoppen. Het is meteen ook het einde van een prachtig concert. Ben Poole, Steve Amadeo, Chris Hardwick en Matthew Gest krijgen nog een laaiend en enthousiast applaus en dat is meteen het einde van meer dan honderd minuten heerlijke muziek. De opnames zijn van zeer goede kwaliteit. Dit live album is een genot om naar te luisteren en er zit geen enkel zwak moment in. Poole's gitaarspel is rauw, krachtig en doordrenkt met emotie, waardoor elke noot tot leven komt en de luisteraar meesleept. Zijn beheersing van de gitaar is onmiskenbaar, maar wat echt opvalt is zijn vermogen om zijn ziel in elke noot te leggen. 'Live In Montreux' is dan ook een aanrader voor elke muziekliefhebber. Kortom 'Live In Montreux' is een top album. (9/10)

 

 

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

1. Intro

2. Start The Car

3. Dirty Laundry

4. Win You Over

5. Take It No More

6. Piano Interlude

7. Don’t Cry For Me

8. Further On Down The Line

9. Anytime You Need Me

10. Time Might Never Come

 

 

 

Ben Poole – Gitaar en zang

Matthew Gest - Toetsen 

Steve Amadeo - Bas  

Chris Hardwick - Drums