BEN POOLE - LIVE '19

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ben Poole is een negenentwintigjarige jongeman uit de UK die zijn eerste sporen verdiende als gitarist bij Dani Wilde. Toen al was duidelijk dat deze, toen nog heel jonge knaap heel wat in zijn mars had. Ben wilde zijn eigen band en zijn eigen muziek. Met de energieke Barry Pethers vond hij een geweldige basgitarist en een man die op tijd en stond ook de show stal op het podium. Om de ritmesectie compleet te maken moest men nog alleen op zoek naar een fantastische drummer. Deze werd gevonden in de persoon van Alan Taylor. De Ben Poole Band was geboren en al vrij snel verscheen er in 2010 de EP 'Everything I Want' met vijf nummers op. In de UK heeft hij al een heel mooie reputatie, maar ook aan de andere kant van de Noordzee, het Europese vaste land kent men Ben Poole en hij heeft al heel wat fervente fans sinds hij in oktober 2011 zijn eerste mini tour bij onze noorderburen maakte. Het is tijdens één van deze eerste optredens dat ik Ben Poole heb leren kennen. Het was toen nog een speels optreden, maar je zag toch dat deze band een enorme potentie had. In februari 2012 verscheen Ben Poole zijn eerste full cd 'Let's Go Upstairs'. De meeste nummers op het album werden door Ben geschreven en ook de drie covers op het album had hij zo bewerkt dat het toch ook een beetje zijn nummers zijn. Sindsdien is hij regelmatig te gast in Nederland en België. Hij stond hij al op meerdere grote festivals, onder andere het Bluesmoose Fest, Kwadendamme, en Het Highlands Festival om er maar een paar te noemen. In België stond Ben al op het Swing Wespelaar Festival, More Blues Festival en ook in het Gompelhof te Mol en in de Spirit Of 66 in Verviers stond hij al op het podium. Het publiek was telkens geweldig enthousiast en hij kreeg telkens positieve recensies. In 2013 tekende Ben een contract bij Manhaton Records. Op 31 oktober 2013 mocht Ben Poole in de Royal Albert Hall optreden en dat leek hem de geschikte plaats om er opnames te maken. Het live album 'Live At The Royal Albert Hall' verscheen in oktober 2014 en was Ben's debuut album voor Manhaton Records. Ben Poole blijft groeien, zowel wat de band betreft als de muzikale keuze. Van het power trio in de begin jaren, naar een kwartet dat heel erg de nadruk legt op de melodie, zonder de kracht van Ben Poole zijn gitaar te vergeten. De toetsen hebben naast de gitaar een heel grote inbreng gekregen in Ben Poole zijn muziek. In april 2016 verscheen 'Time Has Come', voor mij één van de beste albums van 2016. Wayne Proctor was de producer en die samenwerking kreeg een vervolg  op het recentste studio album 'Anytime You Need Me', dat op 14 september 2018 verscheen.

 

 

 

 

 

 

Net voor zijn Europese tournee begon verscheen het dubbele live album 'Live '19'. Het album werd deze zomer opgenomen tijdens drie concerten in het United Kingdom, door Andy Banfield van Superfly Studios. De drie concerten en data waren The Old Schoolhouse in Barnsley op 23 juli 2019, The Half Moon in Londen op 24 juli 2019 en Bootleggers in Kendal op 25 juli 2019. De mixing en de mastering werd gedaan door Wayne Proctor in de Superfly studios in Ollerton. De band van Ben Poole bestond uit zanger/ gitarist Ben Poole, drummer Wayne Proctor en bassist Steve Amadeo. Voor deze tour en album koos Ben Poole terug voor een trio. Voor de songs kiest Ben uit zijn gehele repertoire, maar de meeste nummers komen toch uit zijn twee uitstekende, recentste albums 'Anytime You Need Me' en 'Time Has Come'. Na een korte welkom intro opent CD één met de knappe grungy fuzzy gitaar riff van 'Take It No More'. Drummer Wayne Proctor en bassist Steve Amadeo zorgen voor een stevige mid tempo groove. Het contrast tussen de zware instrumentale sound en de aanstekelige zachte zang van Ben geeft het nummer nog meer cachet. De sound van deze song wordt nog meer gekleurd door het onweerstaanbare en gevarieerde gitaarwerk van Ben Poole op zijn Fender Telecaster. In de tragere melodieuze shuffle 'Win You Over' eisen Ben en zijn Telecaster opnieuw een hoofdrol op met spetterend snarenwerk. Na zijn eerste solo vertraagt hij het ritme om zijn bandleden Wayne Proctor en Steve Amadeo voor te stellen. Daarna bouwt Ben 'Win You Over' op een prachtige wijze terug op en het publiek helpt hem met ritmisch handgeklap. 'Start The Car' is een Jude Cole cover, die op het album 'Anytime You Need Me' te vinden is. Ben laat de blazers van de originele versie weg en maakt er een aantrekkelijke funky rocker van. 'Start The Car' heeft een aanstekelijke groove en een catchy melodieus refrein. Met strak slagwerk op zijn Craviotto drumkit zorgt Wayne Proctor, samen met de uitstekende baslijn van Steve Amadeo op zijn vier snaren Lakland bas voor een heerlijke groove. Ben's ietwat hese stem is perfect geschikt om dit soort songs te zingen en ook op de gitaar imponeert de frontman weer met een geweldige en vingervlugge snarensolo. Het enthousiaste publiek laat met massaal ritmisch handgeklap horen dat ze het erg naar hun zin hebben met de uitstekende muzikale prestaties van Ben, Wayne en Steve.

 

 

 

 

 

Met een lang uitgesponnen snaren intro op zijn Gibson begint Ben aan de Freddie King cover 'Have You Ever loved A Woman’. Het is een betoverend begin met alleen Ben’s stem en zijn gitaar. Na deze prachtige intro valt de band in. Ben geeft een fenomenale minutenlang durende snarensolo, eentje waarbij de haren in je nek en op je armen recht van komen staan. De tijd vliegt voorbij met dit geweldige nummer en voor we het beseffen zijn we meer dan tien minuten verder. Als de laatste noot van 'Have You Ever Loved A Woman' uitsterft barst er een daverend en langdurig applaus uit. De Gibson is ook van dienst in 'The Question Why' uit het schitterende album 'Time Has Come' uit 2016. Het melodieuze 'The Question Why' heeft een vintage sound uit de jaren zeventig en bevat een mooie mix van soul met de Latijnse sound van Carlos Santana. Halfweg het nummer vertraagt het nummer, maar even later trekt Ben het nummer opnieuw op gang. Eenmaal het nummer weer helemaal vertokken is haalt Ben geweldig uit op zijn sixstring en dat levert een heel gevoelvolle en vingervlugge snarensolo op. Ben Poole grijpt terug naar zijn Fender Telecaster voor het stevige en melodieuze 'Further On Down The Line'. Ben, Steve en Wayne mengen met dit nummer het jaren zeventig gevoel met de vroege Lenny Kravitz sound. Steve Amadeo zorgt met een schitterende baslijn voor de onbetwiste basis. Frontman Ben Poole zet ook in deze song de kers op de taart met zijn vocale prestatie, maar nog meer met zijn stevige fuzzy gitaarpartijen die vol vibrato zitten. Er wordt wat gas terug genomen voor de zwoele, soulvolle blues ballade 'Don't Cry For Me', dat geschreven werd door Steve Wright. Dit soort nummers zijn op het lijf van Ben geschreven. Zijn ietwat hese stem is gemaakt om dit soort songs te zingen. Hij zingt het nummer met veel emotie in zijn stem en zijn prachtig gevoelvol vingerwerk op de snaren van zijn Gibson zorgt voor het perfecte verlengstuk van zijn stem.

 

 

 

 

 

 

CD twee begint met 'Lying To Me', een knappe, erg stevige rocker met een strakke ritme sectie. Toch trekt de frontman nogmaals alle aandacht naar zich toe met een verschroeiende, imposante solo waarbij hij gretig gebruik maakt van zijn Wah Wah pedaal. De uitstekende vloeiende baslijn van Steve Amadeo zorgt voor de heerlijke groove en het geluid van het slagwerk is zoals steeds bij Wayne Proctor strak en van uitstekende kwaliteit. Het door Mark Knopfler geschreven 'I Think I Love You Too Much' kennen de meesten onder ons wel in de versie van Jeff Healey. Ben's versie is zwoeler en zachter, maar wel vloeiender dan de versie van Jeff Healey. Ben Poole laat zich weer van zijn beste kant horen, met een Robben Ford achtige snarensolo op zijn six string. Het ritme vertraagt dan voor de soulvolle, bijna zeven minuten durende ballade 'Found Out The Hard Way'. Ook hier horen we weer dat de melodie heel belangrijk is in de muziek van Ben Poole. In deze ballade verplaatst hij de harmonie van majeur naar mineur en vice versa en dat zorgt voor een emotionele sfeer tijdens het refrein. Naar het einde toe etaleert Poole nogmaals zijn klasse als gitarist met een waanzinnige gitaarsolo, waarbij geen enkele gitaarliefhebber onberoerd zal blijven. Het trio duwt daarna het gaspedaal in voor het funky uptempo nummer 'Stay At Mine', waarin Poole nogmaals zijn klasse als gitarist etaleert met splijtend en vingervlug snarenwerk. Het laatste nummer van het concert is een meer dan veertien minuten durende versie van 'Anytime You Need Me', de titeltrack van het recentste studio album. Deze aanstekelige funky getinte bluesrocker heeft een positieve boodschap, namelijk dat je er moet zijn voor de mensen waar je om geeft. Zoals we van Ben gewend zijn weet hij ook dit nummer weer met heel veel gevoel te zingen. De drums van Wayne Proctor zorgen voor de knappe groove. Steve Amadeo etaleert minutenlang zijn klasse met een mooi opgebouwde en gevarieerde bas solo op zijn Lakland bas. De twee zinderende snaren solo's van Ben getuigen weer van grote klasse. De eerste is een knappe edgy solo en de tweede een vlijmscherpe solo die je tot op het bot raakt. Het catchy en sterke refrein van 'Anytime You Need Me' geeft het nummer nog een extra troef.

 

 

 

 

 

 

Natuurlijk moet er nog een toegift komen aan dit uitstekende concert. Gary Moore was en is nog steeds één van de grote idolen van Ben en hij had het geluk om samen met Gary te mogen spelen. Hij schreef speciaal voor deze Ierse gitaar legende 'Time Might Never Comes'. Deze mooi opgebouwde ballade met een indrukwekkende gitaar partij doet denken aan de glorie dagen van deze veel te vroeg gestorven Ierse gitaarvirtuoos. De zang is gevuld met angst voor eenzaamheid. Niets gebeurt overhaast in de zorgvuldig opgebouwde gitaar solo en niets laat vermoeden dat Poole plots explosief zal uit halen op zijn Gibson. Wie bij deze adembenemende snarensolo geen kippenvel krijgt, moet volgens mij een ijskonijn zijn. De intensiteit en het gevoel dat Ben in deze gitaar solo legt kan ik niet in woorden beschrijven, want dan doe ik Ben te kort, omdat woorden altijd te klein zullen zijn. Het overdonderde applaus na die solo bevestigt dat ik niet de enige ben die dat gevoel heb. Dit overweldigende nummer duurt bijna een kwartier, maar hoeft voor mij nog niet te stoppen. Het is meteen ook het einde van een prachtig concert. Ben Poole, Steve Amadeo en Wayne Proctor krijgen nog een laaiend en enthousiast applaus en dat is meteen het einde van meer dan honderd minuten heerlijke muziek. De opnames zijn van zeer goede kwaliteit. Dit dubbel album is een genot om naar te luisteren en er zit geen enkel zwak moment in. Het is dan ook een aanrader voor elke muziekliefhebber. Top album. Wie Ben nog live aan het werk wil zien kan dat op 21 en 22 november in de Amer in Amen en op 23 november in de Q Factory in Amsterdam. (9/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom