BEN POOLE - ANYTIME YOU NEED ME

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ben Poole is een achtentwintigjarige jongeman uit de UK die zijn eerste sporen verdiende als gitarist bij Dani Wilde. Toen al was duidelijk dat deze, toen nog heel jonge knaap heel wat in zijn mars had. Ben wilde zijn eigen band en zijn eigen muziek. Dus was de logische verdere stap, op eigen benen staan en die stap heeft hij dan ook gezet. Met de energieke Barry Pethers vond hij een geweldige basgitarist en een man die op tijd en stond ook de show stal op het podium. Om de ritmesectie compleet te maken moest men nog alleen op zoek naar een fantastische drummer. Deze werd gevonden in de persoon van Alan Taylor. De Ben Poole Band was geboren en al vrij snel verscheen er in 2010 de EP 'Everything I Want' met vijf nummers op. In de UK heeft hij al een heel mooie reputatie, maar ook aan de andere kant van de Noordzee, het Europese vaste land kent men Ben Poole en hij heeft al heel wat fervente fans sinds hij in oktober 2011 zijn eerste mini tour bij onze noorderburen maakte. Het is tijdens één van deze optredens dat ik Ben Poole heb leren kennen. Het was toen nog een speels optreden maar je zag toch dat deze band een enorme potentie had. In februari 2012 verscheen Ben Poole zijn eerste full cd 'Let's Go Upstairs'. De meeste nummers op het album werden door Ben geschreven en ook de drie covers op het album heeft hij zo bewerkt dat het toch ook een beetje zijn nummers zijn. Sindsdien is hij regelmatig te gast in Nederland en stond hij er al op meerdere grote festivals, onder andere het Bluesmoose Fest , Kwadendamme  en Het Highlands Festival om er maar een paar te noemen. In België stond Ben al op het Swing Wespelaar Festival en ook in het Gompelhof te Mol en in de Spirit Of 66 in Verviers stond hij al op het podium. Het publiek was telkens geweldig enthousiast en hij kreeg telkens positieve recensies. In 2013 tekende Ben een contract bij Manhaton Records. Op 31 oktober 2013 mocht Ben Poole in de Royal Albert Hall optreden en dat leek hem de geschikte plaats om er opnames te maken. Het live album 'Live At The Royal Albert Hall' verscheen in oktober 2014 en was Ben's debuut album voor Manhaton Records. Ben Poole is op een paar jaar geweldig geëvalueerd. Zowel wat de band betreft als de muzikale keuze. Van het power trio in de begin jaren, naar een kwartet dat heel erg de nadruk legt op de melodie, zonder de kracht van Ben Poole zijn gitaar te vergeten. De toetsen hebben naast de gitaar een heel grote inbreng gekregen in Ben Poole zijn muziek. In april 2016 verscheen 'Time Has Come', voor mij één van de beste albums van 2016. Het album telt tien nummers en Wayne Proctor was de producer. Ook op het nieuwe album 'Anytime You Need Me', dat op 14 september zal verschijnen is King King drummer Wayne Proctor de producer.

 

 

 

 

 

 

Ben Poole, Wayne Proctor en Steve Wright die samen de meeste songs voor het album schreven hebben zich gedurende een periode van ongeveer zes maanden regelmatig opgesloten in een studio in de heuvels van Noord Wales. Het was de eerste keer dat Ben op deze manier aan de voorbereiding van een album begon. Volgens Ben Poole was het enorme uitdaging om zichzelf te dwingen om zijn creatieve geest op het goede spoor te zetten. Hij zat tenslotte samen met twee andere songwriters met wie hij nog nooit eerder een nummer geschreven had. Poole is wel erg trots met het resultaat. Ben voegt er nog aan toe dat het album 'Anytime You Need Me' perfect weergeeft wie hij is en waarvoor hij staat. Het album opent met de titeltrack 'Anytime You Need Me', één van de laatste songs die Ben, Steve en Wayne voor dit album schreven. 'Anytime You Need Me' is een aanstekelige funky bluesrocker met een positieve boodschap, namelijk dat je er moet zijn voor de mensen waar je om geeft. Zoals we van hem gewend zijn weet Ben Poole ook dit nummer weer met heel veel gevoel te zingen. De drums van Wayne Proctor zorgen voor de knappe groove en het geluid van zijn drumkit is weer uitstekend, maar dat vinden we al lang normaal. Dat het geluid van de trommels en cymbalen van Wayne perfect klinken is één van de weinige zekerheden in de muziek. Het Hammond van Ross Stanley voegt de juiste sfeer toe en is zwelt juist genoeg om niet dominant te zijn. De twee zinderende snaren solo's van Ben getuigen weer van grote klasse. De eerste is een knappe edgy solo en de tweede een vlijmscherpe solo die je tot op het bot raakt. Het catchy en sterke refrein van 'Anytime You Want' is nog een extra troef. Het tweede nummer 'Take It No More' opent met een knappe grungy fuzzy gitaar riff van Ben. Het moment dat Ross Stanley invalt met zijn schreeuwerige Hammond betekent de definitieve start. Drummer Wayne Proctor en bassist Beau Barnard zorgen voor een stevige mid tempo groove. Ook hier weer krijgen we een erg sterk refrein dat zonder twijfel massaal zal meegezongen worden tijdens de live optredens. 'Take It No More' bevat veel King King invloeden en daar zal de aanwezigheid van Wayne wel niet vreemd aan zijn. Het contrast tussen de zware instrumentale sound en de aanstekelige zachte zang geeft het nummer nog meer cachet. De sound wordt nog meer gekleurd door het zinderende toetsenwerk van Ross Stanley en het weer onweerstaanbare en gevarieerde gitaarwerk van Ben Poole.

 

 

 

 

 

 

Van het radiovriendelijke 'You Could Say' wordt je dadelijk blij. Dit poppy funkrock nummer, dat wat de gitaar riff betreft wat aan The Doobie Brothers doet denken, steekt zowel melodisch, als ritmisch heel goed in elkaar. In zijn schitterende gitaar solo komt de bluesrock man in Ben Poole weer helemaal naar boven. Het ritme vertraagt wat voor de soulvolle, bijna zes minuten durende ballade 'Found Out The Hard Way'. Ook hier horen we weer dat de melodie heel belangrijk is in de muziek van Ben Poole. Ben neemt in het gehele album ook de backing vocals voor zijn rekening en dat komt de harmonie ten goede en in deze ballade verplaatst hij die harmonie van majeur naar mineur en vice versa en dat zorgt voor een emotionele sfeer tijdens het refrein. Naar het einde toe etaleert Poole nogmaals zijn klasse als gitarist met een waanzinnige gitaarsolo, waarbij geen enkele gitaarliefhebber onberoerd blijft. Met het stevigere en rauwere 'Further On Down The Line' proberen Ben, Wayne en Steve het jaren zeventig gevoel te mengen met de vroege Lenny Kravitz sound en daar zijn ze ook wel in geslaagd, vind ik. Beau Barnard zorgt met een schitterende baslijn voor de onbetwiste basis. Frontman Ben Poole zet ook in deze song de kers op de taart met zijn vocale prestatie, maar nog meer met zijn stevige fuzzy gitaarpartijen die vol vibrato zitten. Het door Don Henley/Danny Kortchmar geschreven 'Dirty Laundry is de eerste van de drie songs die niet door Ben, Wayne en Steve geschreven is. Ben speelt deze cover niet zomaar achterna, maar probeert zijn eigen stempel op deze song te drukken en dat lukt hem ook. Met strak en dwingend slagwerk zorgt Wayne Proctor, samen met de uitstekende bassist Beau Barnard voor een heerlijke stuwende rock groove. Toetsenist Ross Stanley is uitdrukkelijk aanwezig op het Hammond en Ben haalt nogmaals onweerstaanbaar uit op zijn sixstring en dat levert briljant en vlijmscherp snarenwerk op. Deze song die elke club of festivalweide in vuur en vlam kan zetten zal zeker achter de hand gehouden worden voor de finale tijdens de live concerten. De tweede cover is de Jude Cole song 'Start The Car', een funky rocker uit de jaren tachtig waarin Ben de blazers weggelaten heeft. 'Start The Car' heeft een aanstekelijke groove en een catchy melodieus refrein. Voor de eerste keer op het album is Ross Stanley het ganse nummer heel uitdrukkelijk aanwezig en speelt hij zich met een wervelende Hammond solo helemaal in de kijker. Ook Ben zelf imponeert weer met een geweldige vingervlugge snarensolo.

 

 

 

 

 

 

 

De zwoele soulvolle blues ballade 'Don't Cry For Me' werd geschreven door Steve Wright. Deze ballade is een beetje de uitschieter op het album, omdat het een heel andere stijl heeft dan de andere songs op het album. Dit soort nummers zijn perfect gemaakt voor de ietwat hese stem van Ben, die het nummer met erg veel gevoel zingt. Ook in zijn vingerwerk op zijn sixstring weet de jonge Brit erg veel gevoel te leggen. Met 'Let Me Be' gaat Ben Poole terug de funky bluesrock weg op. Ben gebruikt hier een octaafpedaal om extra diepte en hoogte te geven aan de prachtige ritme gitaar. De diepe resonerende basklanken van Beau Barnard zorgen voor kriebelingen in je buik. Ross Stanley schittert met fantastisch toetsenwerk op het orgel en Ben haalt fel uit met zwaar fuzzy gitaarwerk. Het zwaarste nummer op het album is de afsluiter 'Holding On', waarin Ben de inspiratie op gitaar haalde van de zwarte gitaarlegende Jimi Hendrix. Het resultaat is een subliem gitaar geluid dat jankt, huilt, jammert en waar de woede en frustratie zo van afdruipt. Deze zware, trage epische bluesrock song laat weer een andere kant van Ben Poole zien. De boodschap van het nummer is dat je je dromen moet volgen en de mensen negeren die aan je twijfelen. Prachtnummer. 'Anytime You Need Me' van Ben Poole is een meer dan uitstekende opvolger van het sublieme 'Time Has Come' en is samen met 'Perfektion Kills' van Dan Patlansky en 'British Blues Explosion Live' van Joe Bonamassa het beste album dat ik dit jaar al hoorde. Ben Poole bevestigt met dit album al het goeds dat over hem geschreven wordt. 'Anytime You Need Me' zal ongetwijfeld nieuwe deuren openen voor Ben en misschien zorgt het wel voor de grote internationale doorbraak van Poole. 'Anytime You Need Me' is een topalbum en een aanrader voor elke muziekliefhebber. Er is ook nog meer goed nieuws voor de fans van Ben Poole, want Ben gaat het album uitgebreid promoten en hij komt na Oostenrijk, Spanje en Duitsland ook onze richting uit. Op 21 oktober is hij te gast in De Vorstin te Hilversum (NL), op 25 oktober in Paradox te Tilburg (NL), op 27 oktober in JJ's Music House in Zoetermeer (NL), op 28 oktober in de Amer in Amen (NL) en op 30 oktober in Spirit Of 66 in Verviers (B). (9,5/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

1. Anytime You Need Me (4:10)

2. Take It No More (4:36)

3. You Could Say (4:37)

4. Found Out The Hard Way (5:53)

5. Further On Down The Line (3:56)

6. Dirty Laundry (5:40)

7. Start The Car (4:41)

8. Don’t Cry For Me (6:01)

9. Let Me Be (5:58)

10. Holding On (5:32)

 

Guitars, Vocals: Ben Poole

Drums: Wayne Proctor

Bass: Beau Barnard

Hammond, Wurlitzer, Piano, Synth: Ross Stanley

Backing Vocals: Ben Poole