BASKENLAND
Album Review
EL YUNQUE
BASKENLAND
Label : Eigen Beheer
Rating : 73/100
Giel Cromphout, Kasper De Sutter, Jules Jordens en Mattias Jonniaux. Het zijn vier namen die je wellicht niet zal onthouden, maar de muziek die dit viertal uit Hasselt op zijn debuut-cd brengt, zal wel voor eeuwig in je geheugen gegrift staan. De stijl? Nou ja, noiserock, maar dat zeggen we eigenlijk omdat we niets anders kunnen bedenken. We horen Swans, DNA en Swell Maps, maar minstens tweeduizend andere geluidsterroristen. Na het uitbrengen van twee ep’s komen de Limburgers met hun eerste langspeler op de proppen die ze op vijf dagen hebben opgenomen.
De opener Kaaiman duurt net iets langer dan een minuut, het is een oerkreet. Hij pijnigt je oren, maar zorgt tevens voor genot. Kassandra Esq. is minder chaotisch. De drums zijn loeihard met snedige gitaren. Het doet ons wat aan Onmens herinneren en dat is een pluspunt! Op het krankzinnige Noztect hoor je dat het viertal goed heeft geluisterd naar grote Amerikaanse broers als The Jesus Lizard of Melvins.
En dan is er Kabeldraad. Op hun ep die vorig jaar uitkwam, stond deze track ook al en duurde toen elf minuten, op de lp bijna twintig (!) minuten. 1121 seconden lang dompelt El Yunque je in een oceaan van muzikaal geweld (woorden die je letterlijk dient te nemen). Voor de ene zal het een niet te beluisteren pokkenherrie zijn, anderen zullen het als een catharsis ervaren. De gitaren worden bijna misbruikt, terwijl men allerlei vreemde zinnen schreeuwt. Geen mens die weet waarover het gaat, maar de muziek spreekt voor zich. Dit is de confrontatie met jezelf. Het gezicht dat je niet in de spiegel wil zien. Muziek die pijn doet, het stuk glas waarmee je in je vel zit te boren. Innerlijk schreeuw je het uit van pijn, toch wil je je eigen grenzen verleggen. Dat doet El Yunque ook. Het is noiserock en je kan wellicht honderden bands vinden om ze mee te vergelijken (lawaai heeft immers altijd wel een gelijkenis), maar deze band is vooral de muzikale kots van vier getormenteerde zielen. Is het mooi? Helemaal niet, maar het imponeert en dat kan je van een heleboel (mooie) dingen niet zeggen.
El Yunque zal nooit pop maken, maar als je een nietsvermoedend iemand kennis wil laten maken met dit stelletje ongeregeld, kies dan de track Natwoord. De kans dat je met liefde za worden omarmd is immens klein, maar je hebt het ten minste geprobeerd!
Dredge is alweer een aanslag op het trommelvlies, Neurosis is nooit ver weg!
De cd wordt afgesloten met Und Dann, Die Kinder… Geen slaapliedje, want zoiets componeert El Yunque niet, wel alweer een track die je murw slaat.
Als het op originaliteit aankomt, dan wordt El Yunque naar huis gestuurd met een slecht rapport, als het op ballen aankomt, dan is deze band met verve de eerste van de klas! Het is jouw beslissing welk kindje je wil.
Review by Didier Becu for: Peek A Boo Magazine