ANTHONY GOMES - PEACE, LOVE & LOUD GUITARS

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Anthony Gomes werd op 14 mei 1970 geboren in Toronto, Canada. Zijn vader was Portugees en zijn moeder Frans Canadees. Hij begon in zijn jonge tiener jaren gitaar te spelen en was gefascineerd door de blues klanken van BB King, Buddy Guy, Eric Clapton en Jimi Hendrix. In de jaren negentig verhuisde Anthony naar Chicago om te leren bij de oude blues meesters. Na even de sideman te zijn geweest bij Magic Slim And The Teardrops, besloot Gomes om zelf een band op te richten. In 1998 won hij de eerste jaarlijkse Buddy Guy's Legends Best Unsigned Blues Band. Later in datzelfde jaar verscheen zijn schitterende debuut album 'Blues In Technicolor'. Anthony leverde nog een paar uitstekende albums af. In 2002 was er 'Unity' dat door het vooraanstaande radiostation Bandit Blues Radio bij de dertig beste blues albums aller tijden werd gerekend. In 2003 werd hij artiest van het jaar bij Blues Wax Magazine. In 2006 geraakte het album 'Music Is The Medicine' tot op plaats vier in de Billboard Top Blues Album Charts. 'Live' uit 2008 deed nog beter, het kwam binnen op nummer één. In 2012 werd 'Up To zero' door verschillende bluesmagazines verkozen tot blues album van het jaar. Met het akoestisch album 'Before The Beginning' uit 2013 haalde Anthony ook verschillende Awards binnen. Na twee jaar stilte volgde in 2015 'Electric Field Holler', een album met weinig echte blues, want de songs zijn veel meer verwant met rock dan blues. In november 2017 won Gomes de Best Musician,Live Performance, Award tijdens de zevenendertigste European Blues Awards. Dat is ook het geval op het nieuwe album 'Peace, Love & Loud Guitars' dat op 19 oktober verschijnt. Er staan twaalf songs op het album, waarvan tien songs geschreven werden door Anthony. Bij 'Amazing' kreeg hij hulp van Mark Selby en bij 'Take Me Back home' van Jim Peterik.

 

 

 

 

 

 

Het album 'Peace, Love & Loud Guitars' opent met de geweldige midtempo rocker 'Come Down', waarin Anthony smeekt aan BB King om terug naar de aarde te komen, omdat deze wereld geen koning meer heeft na het overlijden van blues legende BB King. Tijdens de intro zijn het de backing vocals die met hun gospelachtige gezangen alle aandacht naar zich toe trekken. Wanneer Anthony zijn ode aan BB King inzet horen we een sterke, ietwat hese stem die 'Come Down' met veel overtuiging en kracht zingt. De schitterende, gospelachtige backing vocals komen het nummer nog verscheidene malen versterken. De scheurende en vlijmscherpe snarensolo van gitaarvirtuoos Anthony Gomes gaat door merg en been. Dit smaakt naar meer, naar veel meer. Van deze 'Come Down' krijg je als muziekliefhebber nooit genoeg. Anthony duwt het gaspedaal nog iets verder in voor de stomende bluesrocker 'White Trash Princess'. Drummer Greg Morrow en bassist Mike Brignardello zorgen voor een verschroeiende groove, waarop Anthony weer zinderend kan uithalen op zijn sixstring. Geen ode voor BB King deze keer maar wel een liefdesbetuiging voor zijn 'White Trash Princess' uit Texarkana. Deze femme fatale op hoge hakken is duidelijk geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Het aanstekelige en catchy refrein zal zeker meegebruld worden tijdens Gomes zijn concerten. De indrukwekkende power ballade 'Blues In The First Degree' wordt nog wat krachtiger door de hese en krachtige stem van Anthony Gomes. Natuurlijk ontbreekt de gitaar ook niet in deze ballade, integendeel want de splijtende snarensolo, die Anthony uit zijn gitaar tovert, zet de aanklacht nog wat kracht bij. Fenomenaal nummer. Drummer Greg Morrow trekt met ritmische tikjes op zijn cymbalen de verschroeiende rocker 'Nasty Good' op gang. Greg weet samen met bassist Mike Brignardello weer voor een stevige en solide groove te zorgen. Frontman Anthony Gomes blijft, net als in de vorige nummers, imponeren met zijn powervolle rockstem en zinderend gitaarwerk.

 

 

 

 

 

 

Dat teveel drank voor problemen kan zorgen horen we in stomende bluesrocker 'The Whiskey Made Me Do It', waarin Gomes laat horen dat hij ook erg goed met de bottleneck overweg kan, met als resultaat uitstekend en snedig slide werk. 'You're So Amazing' is de eerste song die niet door Anthony alleen geschreven werd. Voor deze klassieke power ballade kreeg hij hulp van Mark Selby. 'You're so Amazing' is een gevoelvol liefdeslied met woorden die recht uit het hart van Anthony komen. Ik krijg elke keer opnieuw kippenvel als ik de passie en emotie in Anthony zijn stem hoor wanneer hij dit zingt. De lange gitaarsolo is het perfecte verlengde van het gezongen gedeelte, want in de lange melodieuze snarensolo weet de Canadees dezelfde passie en emotie te leggen als in zijn stem. De anthemische titeltrack 'Peace, Love And Loud Guitars' is een stomende bluesrocker met beukend slagwerk van Greg Morrow. Het catchy refrein nodigt uit om mee te zingen en ik twijfel er niet aan dat het tijdens de concerten massaal meegezongen wordt. 'Peace, Love And Loud Guitars' is rock van de bovenste plank. Een andere parel op het album is het donkere en dreigende 'Stealin' From The Devil', waarin Anthony hulde brengt aan blueslegende Robert Johnson. In dit nummer zingt Anthony dat hij met de bijbel in de hand naar de hel gaat om de confrontatie met de duivel aan te gaan. Gomes is vast besloten om de ziel van Robert Johnson af te nemen van de duivel. De gitaar riffs van Gomes gaan door merg en been en de backing vocals leveren weer een schitterende bijdrage.

 

 

 

 

 

 

'Your Mama Wants To Do Me' is een stevige rocker met een sterk meezing refrein. Ook hier strooit de Canadese gitaarvirtuoos gretig rond met vlijmscherpe gitaar riffs en zijn de backing vocals op een prachtige wijze aanwezig. De ritmesectie, met drummer Greg Morrow en bassist Mike Brignardello zorgen voor de strakke en dwingende groove in 'The Only Woman I'Ve Ever Loved'. Het is een trager, meeslepend nummer over een vroegere liefde, dat weer met veel passie gezongen wordt door Anthony en om zijn woorden nog meer kracht bij te zetten strooit hij weer gretig rond met verschroeiende en vlijmscherpe snarenriffs. 'Hard Road Easy' is een stevige rocker met dezelfde ingrediënten die we in de vorige nummers al opsomden. In de afsluiter 'Take Me Back Home' horen we een smekende Gomes. In zijn smeekbede aan God vraagt hij om hem terug op het rechte pad te helpen en hem bij te staan. Op heel het album hoorden we een sterke stem vol passie en in deze laatste ballade horen we een kwetsbare, breekbare en gevoelvolle Anthony Gomes. Ook van de gevoelvolle, melodieuze snarensolo druipt de weemoed en de hulpeloosheid af. Prachtig nummer. 'Peace, Love & Loud Guitars' is één van de beste albums die ik dit jaar te horen kreeg. Dit album is een echte aanrader voor de rock en de gitaar liefhebbers. Hopelijk komt Gomes ook naar Europa om dit schitterende album te promoten. Als dit het geval moest zijn zit ik zeker en vast op de eerste rij. (9,5/10)

 

 

 

Walter vanheuckelom

 

 

 

 

01. Come Down

02. White Trash Princess

03. Blues In The First Degree

04. Nasty Good

05. The Whiskey Made Me Do It

06. You Are Amazing

07. Peace, Love and Loud Guitars

08. Stealin’ From The Devil

09. Your Mama Wants To Do Me (And Your Daddy Wants To Do Me In)

10. The Only Woman I’ve Ever Loved

11. Hard Road Easy

12. Take Me Back Home